Δεν πάει ούτε μήνας που η Μυτιλήνη σειόταν από τα συνθήματα των ακτιβιστών που είχαν κατασκηνώσει στη Χαραμίδα και πραγματοποιούσαν καθημερινές εφόδους στο Κέντρο Κράτησης της Παγανής, στη νομαρχία, στο λιμεναρχείο, στο υπουργείο και στα Δικαστήρια… Πότε με φωνές και συνθήματα, πότε με μπογιές και πότε με πλαστικές βάρκες στο λιμάνι, αλλά πάντα δυναμικά οι νεαροί από όλο τον κόσμο διαδηλωτές, φώναξαν για το δίκιο του μετανάστη.
Και μετά; Μετά έφυγαν. Κι έμεινε στη Μυτιλήνη το τεράστιο πρόβλημα των απελπισμένων της γης που φτάνουν στη Λέσβο αναζητώντας ένα ίχνος ανθρωπισμού. Ξέρετε… Αυτό το πανάκριβο κομμάτι ανθρωπισμού που εξαντλείται στην ντροπή της Παγανής.
Το περασμένο Σαββάτο, το λοιπόν, 200 κοντά μετανάστες απελεύθεροι από την Παγανή, χωρίς εισιτήριο παρακολουθούσαν από το λιμάνι το «Λισσός» να φεύγει χωρίς αυτούς. Σε λίγη ώρα άρχισε η βροχή. Ανάμεσα στους κατατρεγμένους που έτρεχαν να φυλαχτούν από τη βροχή και δεκάδες παιδιά… Μόνοι, μόνοι με όλη τη σημασία της λέξης, στην αποβάθρα, στο «δουλεμπορικό λιμάνι Μυτιλήνης», όπως το βάφτισαν πριν καιρό στη διάρκεια μας διαδήλωσής τους οι… ακτιβιστές.
Το Σαββάτο το απόγευμα στο λιμάνι έλειπε το κράτος πρόνοιας για αυτούς τους ανθρώπους, έλειπαν οι επαγγελματίες «προσφυγοπατέρες», γιατί έχουμε και τέτοιους στο νησί και μάλιστα, αν και ποικιλώνυμοι αντιεξουσιαστές, αδρά αμειβόμενοι από τον κρατικό προϋπολογισμό και από ευρωπαϊκά προγράμματα, έλειπαν οι πραγματοποιούντες επαναστατικό τουρισμό, έλειπαν κι οι όψιμοι ενασχολούμενοι με το πρόβλημα, οι τελευταίοι έφτιαχναν ψηφοδέλτια για τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου.
Το περασμένο Σαββάτο το απόγευμα κάπου 200 μετανάστες στο λιμάνι της Μυτιλήνης ήταν μόνοι. Με μόνη συντροφιά το νερό της βροχής...