Οι παλιοί άνθρωποι ξέρανε πέντε πράγματα και καλά. Οι ανάγκες του κόσμου από γεννήσεώς του μέχρι, και, σήμερα είναι οι ίδιες. Είναι πάντα μετρημένες. Μόνο που η πλεονεξία και οι πολλές επιθυμιές περισσεύουν στις μέρες μας. Απομακρυνθήκαμε από την απλότητα και τη δύναμή της. Για αυτό ψευτίσαμε και γιομίσαμε αρρώστια στο νου και στο σώμα.
Ήξερε, λοιπόν, από παλιά, ο άνθρωπος πως μεγάλη ανάγκη του είναι το νερό.
Έφτιαξε πηγάδια και κρήνες πέτρινες σε κεντρικά σημεία του χωριού. Στη συνέχεια κόσμησε τις κρήνες με καλαίσθητα σχέδια, ζωγραφιές και καλλιγραφικά γράμματα. Ήξερε, επίσης, πως η σκιά ενός δέντρου είναι βάλσαμο. Έτσι, φύτεψε δέντρα σε καίρια σημεία της κοινότητας.
Ένας πλάτανος με τα κλαδιά του είναι ολόκληρος μια αγκαλιά. Μαζεύει τους ανθρώπους γύρω του. Δίνει την ευκαιρία να ξαποστάσουν και να δροσιστούν. Να ανταλλάξουν δυο κουβέντες. Να εκφράσουν τις σκέψεις τους. Γι’ αυτό και στα χωριά μας οι πλατείες έχουν τον πλάτανό τους. Τα ξωκκλήσια και οι βρύσες σκιάζονται από το φύλλωμά του.
Στο Μόλυβο αποκτήσαμε καινούργιο πλάτανο!
Στην αρχή της ανηφόρας που οδηγεί στην αγορά του χωριού υπάρχει βρύση και δίπλα της πλάτανος. Για μένα αυτά τα δυο έχουν μια μυστική ακολουθία. Για να πιω νερό κοντοστέκομαι στη σκιά. Διπλή δροσιά. Από το δροσερό νεράκι της δημοτικής βρύσης και από τη φυλλωσιά του δέντρου. Έτσι τα βρήκα από παιδί. Αυτά τα δυο μαζί. Νερό και σκιά. Έτσι τα βρήκαν και άλλοι πολλοί. Χωριανοί, επισκέπτες, τουρίστες και περιηγητές. Όλοι απολαμβάνουμε, ξεδιψούμε, παίρνουμε ανάσα και δύναμη για να συνεχίσουμε και να διαβούμε την ανηφοριά. Γιατί, το χωριό είναι χτισμένο αμφιθεατρικά στις παρειές του λόφου με το κάστρο στην κορυφή.
Στην αρχή του χειμώνα ο παλιός πλάτανος υπέκυψε. Όχι τόσο από τις καιρικές συνθήκες, όσο από τη συμπεριφορά άλογων ανθρώπων. Δε θα επεκταθώ σ’ αυτό. Μόνο θα μιλήσω για το σοκ που έπαθα όταν είδα λειψό τον κορμό του. Πάει το δέντρο. Δεν άντεξε άλλο την κακομεταχείριση. Την απανθρωπιά. Λαβώθηκε. Έχασε τη λεβεντιά του. Πάει και η ζωή του. Πάει μαζί του και μια ολόκληρη εποχή. Άλλαξε το τοπίο ολοσχερώς. Ασκήμηνε ο τόπος. Πέταξαν τα πουλιά να βρουν αλλού φωλιά. Σκλήρανε το φως του ήλιου και η αντιφεγγιά του φεγγαριού. Ένας πλάτανος είναι συνήθως αιωνόβιος. Κρύβει μέσα του ιστορία και γνώση.
Πέρασαν μήνες. Όποτε πήγαινα απ’ εκεί περνούσα βιαστικά. Δεν μπορούσα το θέαμα. Την ορφάνια του τοπίου. Την απουσία του γεροπλάτανου.
Ώσπου μπήκε η άνοιξη. Ο δήμαρχος Στέλιος Καραντώνης φρόντισε να επουλώσει τις χειμωνιάτικες πληγές. Να αντικαταστήσει τις απώλειες…
Αναβαθμίστηκε η βρύση. Χτίστηκε πέτρινη πεζούλα και στη θέση του χαμένου γηραιού δέντρου φυτεύτηκε ένα νεογνό! Μια καινούργια ζωή ξεκινά μαζί με την ελπίδα! Μια νέα εποχή για τη γωνιά του κόσμου τούτου…

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.