Κάπου, κάποια στιγμή, νομίζω πως έχω αναφερθεί στο ποδόσφαιρο που παίζουμε κάθε Κυριακή απόγευμα. Πολύ που σας νοιάζει για να το θυμόσαστε βέβαια, αλλά τέλος πάντων, από κάπου πρέπει να πιαστώ και να ξεκινήσω το φλύαρο μονόλογό μου…
Εδώ και αρκετά χρόνια λοιπόν, πάνω από δεκαετία μάλιστα, 10-15 φίλοι έχουμε καθιερώσει το απόγευμα της Κυριακής, ως ενεργό ποδοσφαιρικά απόγευμα. Αντί να καθόμαστε στους καναπέδες χαζεύοντας το άθλιο προϊόν που μας προσφέρει το ελληνικό πρωτάθλημα, παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Στα πόδια μας για την ακρίβεια.
Λίγο σαν γυμναστική και περισσότερο ως όριο. Οριοθετούμε το τέλος της εβδομάδας, τουλάχιστον παλαιότερα. Τώρα πια, απλώς οριοθετούμε το τέλος της «πρόσκαιρης ευτυχίας» του Σαββατοκύριακου!!!
Έτσι, μόλις τελειώνει ο αγώνας, αρχίζει το κρέμασμα των μούτρων. Σας μιλώ ειλικρινά! Όλοι ξαφνικά συνειδητοποιούν πως ο χρόνος μειώνεται δραματικά. Ένα μπανάκι, ύπνος και δευτεριάτικο ξύπνημα…
Έχουμε και το Νίκο, συμπαίχτης μου στην αμυντική διάταξη της ομάδας και φίλος πάνω απ’ όλα, που πλέον εθιμοτυπικά έχει αναλάβει να μας υπενθυμίζει την κακή μας τύχη, με έναν πολύ απλό τρόπο, με μια φράση. «Ποιος πάει για δουλειά αύριο»;
Τελευταίοι μένουμε πάντα 3-4 συγκεκριμένοι. Όλοι μας βλέπουμε την επόμενη μέρα σαν «Γολγοθά» και η όρεξή μας δεν επαρκεί για μια τέτοιου είδους ανάβαση. Δεν θέλουμε ρε παιδί μου να σηκωθούμε από το κρεβάτι μας και επαναλαμβάνουμε ο ένας μετά τον άλλον την προηγούμενη φράση. «Ποιος πάει για δουλειά αύριο;»

Εάν ένας δημόσιος υπάλληλος, ένας ιδιωτικός και ένας ελεύθερος επαγγελματίας που ακόμα «έχουν τον τρόπο τους», με την καλή έννοια, χάνουν κάθε μέρα λίγο ακόμη από τη διάθεση, την όρεξη και κυρίως την προοπτική και την ελπίδα για το μέλλον, αναρωτιέμαι για το πώς μπορεί να νιώθει και ποιες φωνές ακούει στο κεφάλι του, εκείνος ο άνθρωπος που έχει ήδη χάσει το παρόν του…
Οι περισσότεροι κάτοικοι της Ελλάδας ζούσαμε πραγματικά μέσα σε μια φούσκα για πολλά χρόνια. Αλλά πρακτικά σκεφτείτε το, είναι δυνατόν να φουσκώνεις μια φούσκα από μέσα;
Η μικρή μερίδα που ζούσε εκτός φούσκας και μόνο αυτή μπορούσε να την παραγεμίζει με αέρα και να σφίγγει το λαστιχένιο της λαιμό ή να τον δένει με εκείνες τις λεπτές κλωστές…
Η απληστία αυτής της μικρής μερίδας ήταν ο κύριος υπεύθυνος για το σκάσιμο της φούσκας. Με ηλίθιο τρόπο ανταγωνίστηκε τον εαυτό της, ζητώντας μεγαλύτερη φούσκα από του εαυτού της!!! Και όταν ξεκινάς ως ηλίθιος, συνεχίζεις ως ηλίθιος και καταλήγεις εντελώς βλάκας και αυτοτραυματισμένος με κομμάτια της φούσκας στο πρόσωπό σου!!!
Όσο γι’ αυτούς που ζούσανε μέσα στη φούσκα…
Η κυβέρνηση Παπαδήμου ήταν άλλη μια χαμένη ευκαιρία και θα περαστεί πάραυτα στα κιτάπια των χαμένων ευκαιριών του τόπου. Θα μπορούσαμε να μάθουμε σε κάποιο ποσοστό την αλήθεια για το πόσα χρωστάμε, και σε ποιους. Πότε πήραμε τα δάνεια και γιατί; Πού πήγαν αυτά τα χρήματα και ποιοι υπέγραψαν;
Το πολιτικό μας σύστημα έχασε την ευκαιρία του, την υποχρέωση και το δικαίωμα της αυτοκάθαρσης και κατ’ επέκταση η κοινωνία έχασε την ευκαιρία της να αλλάξει ρότα. Προφανώς ο Νταλάρας θα φάει και άλλα γιαούρτια…
Το Σαββατοκύριακο προσφέρει πολλά και ζητάει λίγα. Χαρείτε το…