Ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω και φέτος τούτο το καλοκαίρι. Παρ’ ότι το φως του παραμένει ακόμη… σπλαχνικό. Η καρδιά και η ματιά μου χορτασμένες πάνε να σμίξουν με τις μελαγχολίες του φθινοπώρου και τις μοναξιές του χειμώνα. Λαχτάρα θα ‘χω και μια σκέψη να ζεσταίνω μέχρι να ‘ρθει το άλλο. Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι γαλάζια νερά να γλιστρούν, βράχια και αμμουδιές να ξεπηδούν, παρέες, ξεγνοιασιά κι απόλαυση στα αρμυρίκια από κάτω. Βρέχω την ψυχή μου με πελαγίσιο αγιασμό και φορτώνω τη ματιά μου με μπόλικο θαλασσί για να ‘χω περίσσευμα κι απόθεμα… για την πόλη. Για να σταλάζει όταν το έχω ανάγκη. Ρίχνω στο πρόσωπό μου θάλασσα, να μουσκέψει ο κάθε πόρος του, να το στεγνώσει ο ήλιος, ν’ απομείνει η αρμύρα… Κλείνω τα μάτια. Πρόθυμος ο ύπνος μ’ αγκαλιάζει σαν τη θάλασσα. Καράβι το όνειρο, πανί λευκό η λαχτάρα, θαλασσοπούλι ο λογισμός. Με ταξιδεύει… Φτερουγίζει, βυθίζεται. Το πέταμά του τρέφει τις σκέψεις μου, πλουταίνει αχόρταγα την ψυχή μου. Γαληνεύω καθώς κρατά ζύγι με τα φτερά του. Μοναχικός όπως εγώ, στέκει ωσάν εκείνα τα μικρά πέτρινα, ταπεινά ξωκκλήσια του νησιού μας, που μόνα τους τα συναντάς μ’ ένα σταυρό, ένα καντήλι, ένα εικόνισμα και τίποτ’ άλλο…
Είναι αλήθεια, δε μας βγήκαν φέτος οι συναντήσεις, όπως με πάθος είχαμε υποσχεθεί και σχεδιάσει. Τα ούζα και οι μεζέδες, που λέγαμε, έμειναν να περιμένουν… Ίσως του χρόνου… Κομμάτι δύσκολο τούτο το καλοκαίρι. Μόνο με το Δημήτρη σμίξαμε, ήπιαμε ένα ποτηράκι κι είπαμε δυο λόγια. Μου χάρισε την αγάπη του και όχι μόνο. Ούτε με τη Μαριάνθη μπορέσαμε, ούτε με το Νίκο, ούτε με τον Αντώνη (για φαντάσου…). Ούτε καν με την Αναστασία, την Ελένη, το Γιάννη, την Κλαίρη, τον άλλο Γιάννη, τον Άρη, το Γιώργο… Δυο στιγμές αστραπή με το Θόδωρο. Ας είναι… Ήταν ο Αριστείδης, όμως, που ως συνήθως άνοιξε - με τα ωραία λόγια και τις συμβουλές του που κράτησα - το βαθύ της καρδιάς του και το λευκό της σκέψης του. Αφήνω για το τέλος έναν άλλο, εξαίρετο φίλο. Δεν τον γνώριζα, τον άκουγα μόνο. Παραγωγός ραδιοφώνου ο Βασίλης, είδος υπό εξαφάνιση… όπως κι οι άνθρωποι σαν κι αυτόν! Τον γνώρισα, επιτέλους! Προσωπικά. Τιμή μου η επίσκεψή του στο σπίτι μου. Δε διαψεύστηκε η ιδέα που είχα για ‘κείνον. Τον ευχαριστώ για τη σοφία που με πότισε και για τ’ άλλα που απλόχερα μου χάρισε.
Λίγα ευχαριστώ από καρδιάς, σαν αντίδωρο, σ’ αυτά που κράτησα. Στις εικόνες της ψυχής. Στα ηλιοβασιλέματα, στις έναστρες νύχτες, στο φως, στην πανσέληνο! Στο όνειρο, στη θάλασσα, στην πρωινή αύρα, στις ευωδιές, στις κορυφές, στις αυλές! Στο όλα και στο τίποτα, στις σιωπές και στα αγγίγματα, στα αν, στα θα, στα όταν, στα θέλω! Στις αλήθειες, στην ελπίδα, στο μαζί και στο πάντα. Σε όλες τις στιγμές. Με θαυμαστικά ή χωρίς. Στην κάθε στιγμή που ζήσαμε, που μοιραστήκαμε. Στις αλήθειες των στιγμών, των λέξεων, των σκέψεων, των εικόνων, των σιωπών, των ψιθύρων, των φωνών, των ήχων! Που δε σβήσανε. Στις σιωπές που μιλάνε καλύτερα με αλήθειες. Ακόμα, στις λέξεις που πίστεψα. Στις λέξεις που με πλήγωσαν, αλλά και στις άλλες… που δεν άκουσα. Στα βλέμματα που αντίκρισα. Στα βλέμματα που έμειναν βλέμματα και δεν έγιναν λόγια, δεν έγιναν χάδι, δεν έγιναν σ’ αγαπώ… απομείναν βλέμματα που κοιτάνε στα μάτια και γίνονται ανάσες. Αυτά είναι τα αληθινά…
Στις απλές στιγμές. Στη φαντασία. Στα όνειρα που ίσως γίνουν πραγματικότητα. Πώς να σταματήσεις το μυαλό να ονειρεύεται; Στο αύριο που περιμένουμε να έρθει... Όπως μπορεί, όπως προκύψει, όπως και να ‘ναι… Κι αν δεν είναι τέλειο, απίθανο, θαυμάσιο. Θα είναι, ωστόσο, αληθινό! Σε όλα όσα αναφέρω και σε τόσα ακόμα… Πόσο θα ‘θελα ν’ αφήσω περιθώρια και για άλλα, που να τα συμπληρώνατε ΕΣΕΙΣ!

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.