ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Ειρήνη Βεκρή
Σειρά: Χίλια μύρια κύματα μακριά
Εκδόσεις Αιολίδα

Κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις «Αιολίδα» το μυθιστόρημα της Ειρήνης Βεκρή «Ουρανία», το πρώτο της σειράς «Χίλια μύρια κύματα μακριά», το οποίο έλαβε Έπαινο της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς.
Η συγγραφέας καταπιάνεται με τον κόσμο των ελληνικών νησιών του 16ου αιώνα, που δοκιμάζεται σκληρά από τους πειρατές, τους Τούρκους και τους Φράγκους. Η μικρή Ουρανία, ξεκινά απρόσμενα κι αναγκαστικά ταξίδια: Αμοργός, Λέσβος, Μικρά Ασία. Η Ειρήνη Βεκρή, που γεννήθηκε στη Μυτιλήνη, συνταιριάζει μέσα στο υφαντό του μύθου και της φαντασίας τα ιστορικά γεγονότα με τις διηγήσεις και τις μνήμες των παππούδων της, που πέρασαν το πιο μεγάλο μέρος της ζωής τους στον Κυδωνότοπο, το Αϊβαλί. Κι επειδή η ιστορία του ελληνικού Αϊβαλιού έχει πολύ στενάχωρο τέλος, η συγγραφέας καταπιάστηκε με τη γέννησή του.
Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε ένα απόσπασμα από το βιβλίο.
«Κοντά δυο φορές το χρόνο, ερχόταν ο Μιχαήλ. Σαν πλησίαζε ο καιρός, άρχιζα να περιμένω. Την πρώτη φορά που ήρθε, κλείστηκα στο πλυσταριό.
“Ουρανία! Έλα στρώσι του τραπέζ’”, ήρθε και με φώναξε η κυρά Ρηνιώ.
Έστρωσα, φαντό τραπεζομάντηλο, κεντημένο με δυο λαλέδες σε κάθε γωνιά. Έφερα κουκιά με μπόλικο λάδι, χαβαροπίλαφο με μύδια και χτένια πρωινά, λαδοτύρι, φρέσκο ψωμί, μπόλικο κρεμμυδάκι, ελιές, κρασί.
Γύρισε και με είδε ευχαριστημένος ο Μιχαήλ. Δεύτερη φορά.
Μέσ’ τα εφτά χρόνια που πέρασα με τη μάνα του πειρατή, το Μιχαήλ τον συνάντησα δεκατρείς φορές, αν υπολογίσω κι αυτήν που μ’ έφερε στον Παλιόκηπο. Με κοίταξε όμως είκοσι δυο φορές, γιατί στις τελευταίες επισκέψεις του, με κοίταζε κι όταν ερχόταν κι όταν έφευγε. Εγώ έριχνα ματιές στα κλεφτά, πολλές φορές.

Του έστρωνα πάντα να φάει. Τον καιρό που περίμενα νάρθει, πάντα φύλαγα κανένα καλό μεζέ, ανάλογα με την εποχή, θαλασσινά, άγριους αμανίτες, τηγανητούς και χόρτα βλαστάρια πικρά με αυγά, σβιρνιές τάλεγε η κυρά Ρήνη. Για κείνον μάθαινα την τέχνη της.
Μια φορά, καθώς του σέρβιρα κρασί, ακουμπήσαν τα χέρια μας. Τον είδα που κοκκίνισε. Μια φλέβα άρχισε να χτυπά στο λαιμό μου κι ένα πυρωμένο κύμα πέρασε απ’ τα μάγουλά μου κι έφτασε μέχρι ψηλά, στις άκρες των μαλλιών μου, που θαρρώ πως κοκκινίσαν κι αυτά ακόμα πιο πολύ. Έφυγα γρήγορα για το μαγεριό. Κι απ’ τη σχισμή της πόρτας παραφύλαγα μέχρι που έφυγε. Δυο φορές ξανάρθε από τότε. Μου φαινόταν πως είχε αλλάξει. Κάτι σα νάθελε να πει. Εγώ σκεβόμουν συχνά. Άλλ’ αντ’ άλλων. Δεν τάθελα αυτά που μου ερχόταν στο μυαλό. Σαν να τ’ απόδιωχνα. Άλλες φορές πάλι, έκανα πως ξεχνούσα την αλήθεια, πως δεν ήταν τάχα απ’ το τσούρμο του πειρατικού. Ναυτικός είναι, έλεγα μέσα μου. Ύστερα, αρρώστησε η κυρά Ρηνιώ, βαρειά.
Σαν έφυγε η μάνα του πειρατή, ήμουν εκεί. Λίγες μέρες πριν μούπε να τη βάλω στο κρεβάτι με τα κεντητά τα χράμια, να πλαγιάσει. Της σφάλισα τα μάτια. Ήρθαν κι οι κόρες της. Κάναν τα πρέποντα στην εκκλησιά, κρυφά και φανερά, είχαν τα θάρρητά τους με τους Τούρκους. Ύστερα πήγαιν’ έλα κάθε μέρα, αρχίσαν σιγά σιγά ν’ αδειάζουν το σπίτι. Έπαιρνε η μια ένα πράμα, έπαιρνε κι η άλλη, έν’ άλλο, ψάχναν και για παράδες, για χρυσαφικά, σεντούκια, θησαυρούς γυρεύαν. Τί γυρεύω εγώ εδώ, είπα. Τώρα πια πρέπει να φύγω, το δίχως άλλο. Μήπως να περίμενα λιγάκι μπας και ξαναφαινόταν ο Μιχαήλ; Μπα, δεν πήγαινε άλλο. Και μήπως τάχαμε μιλήσει, να ξέρω κάτι; Μα και τί να μιλήσει το παλλικάρι με τη μουγγή; Άλλωστε, σίγουρα θα είχε πάρει την είδηση ο καπετάνιος του. Δεν θα τον ξανάστελνε πια.
Έτσι, έκανα ένα μικρό μπόγο ένα χράμι ζεστό, μια αλλαξιά, λίγο ψωμί, δυο κυδώνια, πέντε έξι ελιές σ’ ένα τσίγκινο πινάκι δεμένα σ’ ένα πεσκίρι, ένα φλασκί με νερό κι ένα ξύλινο σταυρουδάκι που φύλαγα απ’ τη μάνα μου. Έχωσα στον κόρφο μου τους παράδες που μου έδινε η κυρά Ρηνιώ καμιά φορά κι έφυγα απ’ τον Παλιόκηπο.»
Πληροφορίες: σελ. 136, τιμή 10 ευρώ