Βρέθηκα στον μονομελές εφετείο Βορείου Αιγαίου ως μάρτυρας. Πριν την εκδίκαση της υπόθεσης που ήμουν μάρτυρας, προηγήθηκε μια άλλη υπόθεση με κατηγορούμενο έναν Ρώσο είκοσι χρονών. Είχε οδηγήσει μια βάρκα με πρόσφυγες - μετανάστες από τα παράλια της περιοχής της Σμύρνης στα παράλια της Λέσβου.

Ο νεαρός όπως είπε στην απολογία του, όταν ήταν δεκαοκτώ χρονών και ξέσπασε ο πόλεμος Ρωσίας - Ουκρανίας έφυγε με την μητέρα του και τον αδελφό του στην Τουρκία για να μην κινδυνεύσει να στρατευτεί.

Η διαδικασία ήταν ήρεμη υποτονική. Ο κατηγορούμενος παραδέχτηκε ότι μετέφερε τους πρόσφυγες - μετανάστες. Είπε ότι εκβιαστηκε και πιέστηκε και φοβήθηκε για την οικογένεια του. Ο εισαγγελέας πρότεινε την ενοχή του με ελαφρυντικό την νεαρή ηλικία του. Το δικαστήριο δεν δέχτηκε το ελαφρυντικό και τον καταδίκασε - κατά συγχώνευση - σε εξηνταένα χρονια φυλάκιση και εξηνταπέντε χιλιάδες ευρώ πρόστιμο.

Εξηνταενα χρόνια φυλάκισης. Δεν ήταν δολοφονία, δεν ήταν σωματική κακοποίηση, δεν ήταν τρομοκρατία, δεν ήταν ληστεία. Ήταν παράνομη μεταφορά μεταναστών. Εξηνταενα χρόνια. Είναι ακατανόητο και παράλογο. Τόσο ακατανόητο και τόσο παράλογο που είναι άδικο. 

Ο νεαρός Ρώσος θύμα του πολέμου Ρωσίας - Ουκρανίας, ήταν και θύμα των πολέμων της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και της Ασίας. Βρέθηκε στο ακατάλληλο σημείο την ακατάλληλη στιγμή. Εξηνταενα ένα χρόνια. Είκοσι τέσσερα επί της ουσίας. Θα εκτίσει περίπου δεκαέξι. Και ευχαριστημένος να είναι...

Όταν είσαι ένα τίποτα, ένα καθημερινό ανώνυμο μηδενικό αυτή είναι η ζωή σου και η αξία της. Τριαντεξι χρονών θα είναι ξανά ελεύθερος. Είναι το τίμημα του να μην κατανοεί ότι απλώς είναι ένας ανθρώπινος αριθμός και τίποτα παραπάνω. Και ότι πάντα θα είναι από την πλευρά των θυμάτων. Αυτή είναι και η δική του μοίρα. Η μοίρα ενός απρόσωπου αριθμού.

Η δικαιοσύνη και η αδικία είναι κάτι το σχετικό. Ο νεαρός Ρώσος βίωσε το πρόσωπο τους. Ίσως τριαντεξι χρονών όταν θα είναι ελεύθερος κάτι να έχει καταλάβει...