Οι «μετανάστες» του Στρατή Μιχαήλ



Επίσκεψη στην έκθεση του Στρατή Μιχαήλ στο Αρχοντικό Γεωργιάδη

Συνεχίζεται, μέχρι και την άλλη Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου στο Αρχοντικό Γεωργιάδη, η έκθεση του Στρατή Μιχαήλ «Ταξιδεύοντας το όνειρο». Μια έκθεση που αποτελείται ουσιαστικά από δύο τμήματα, το πραγματικό του φωτογραφικού υλικού και το φαντασιακό της εικαστικής δημιουργίας.

Το θέμα: η μετανάστευση και η διαμαρτυρία για τις συνθήκες που οδηγούν σε αυτή. Αφορμή: η περσινή διοργάνωση του «No Border Camp» στη Χαραμίδα. Με έκθεση φωτογραφιών που είχαν τραβηχτεί στη Λέσβο μέχρι και πέρυσι το φθινόπωρο, όταν οι πρόσφυγες κατέφταναν κατά δεκάδες κάθε μέρα στο νησί και το Κέντρο Κράτησης της Παγανής «έβραζε», φωτογραφίες που κατά καιρούς έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά, ελληνικά ή ξένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
«Αυτές τις εικόνες δεν τις είχαμε δει ποτέ!!! Ούτε θα τις ξαναδούμε ποτέ. Η φυλακή της Παγανής έκλεισε, αλλά φυλακές υποδοχής μεταναστών υπάρχουν αλλού στην Ελλάδα και στις χώρες της Ευρώπης. Και θα υπάρχουν, όσο υπάρχει πόλεμος και αδικία. Αυτό μπορεί να αλλάξει, αν όλοι μαζί το θελήσουμε. Με ελευθερία σκέψης, ελευθερία βούλησης, ελευθερία κίνησης, οι φυλακές να κλείσουν. Μπορούμε, αν το θελήσουμε, να το προσπαθήσουμε ταξιδεύοντας το όνειρο…», αναφέρει ένα κείμενο αναρτημένο στο χώρο.

«Ντυμένοι» με τις βάρκες
Μαζί με την έκθεση φωτογραφιών, στο κέντρο της κυρίως αίθουσας του Αρχοντικού, η προσωπική εικαστική παρέμβαση. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί υλικά που είχε στη διάθεσή του, συχνά έτσι όπως τα ξεβράζει η θάλασσα: κομμάτια από κορμούς ελιάς, σχοινιά, αλλά και κομματιασμένες φουσκωτές βάρκες, τις ίδιες με τις οποίες μετακινούνται από την Ασία στην Ευρώπη, χιλιάδες πρόσφυγες κάθε χρόνο. Οι ίδιοι, άλλοι μεγαλύτεροι και άλλοι μικρότεροι, παρουσιασμένοι ως ξύλινα σώματα ντυμένα με το υλικό από τις βάρκες, τοποθετημένοι μέσα σε μια από αυτές, συναντούν φτάνοντας στον πολυπόθητο τόπο της ελπίδας, το συρματόπλεγμα που σημαίνει νέα εμπόδια.
«Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος…», λέει ο ίδιος ο δημιουργός. Η έκθεση αποτελεί μια δυνατή εικαστική διαμαρτυρία, σύμφωνα και με σχόλια παραβρισκόμενων, που κάνει όποιον τη δει, να αναλογιστεί τον τρόπο με τον οποίο οι κοινωνίες της Μυτιλήνης και της Λέσβου, αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που καταφτάνουν στο νησί από τα απέναντι παράλια, χρησιμοποιώντας ως μέσο, ένα τόσο εύθραυστο τελικά υλικό, το οποίο μπορεί να κοπεί σε κομμάτια και να ντύσει ακόμη και ένα κομμάτι ξύλου ελιάς…


Με ένα πλήθος φωτογραφιών που θυμίζουν και πάλι την Παγανή, πλαισιώνεται η «εικαστική διαμαρτυρία»