Όταν παρακολουθείς τηλεοπτικές εμφανίσεις διαφόρων πολιτικών, υπουργών, γενικών γραμματέων και άλλων παραγόντων, κυρίως από το χώρο των κομμάτων εξουσίας τις περισσότερες φορές, διακρίνεις στις συζητήσεις που κάνουν, την αοριστία του πολιτικού λόγου, με παιδαριώδη επιχειρήματα και υποκρισία να προσπαθούν να δικαιολογήσουν την τραγική οικονομική κατάσταση της χώρας και ότι τώρα, μετά από πολλούς αγώνες, διαπίστωσαν πως αυτό το κράτος που κυβερνούσαν οι περισσότεροι στο πρόσφατο παρελθόν, δε λειτουργούσε σωστά, είχε πολλά προβλήματα, ήταν μεγάλο, σπάταλο, ενώ οι ίδιοι το αποκαλούν τώρα πελατειακό και ρουσφετολογικό. Ένα κράτος που το έχουν κατακρίνει και οι εταίροι μας γιατί έχει αποκλίνει από τον ευρωπαϊκό του προσανατολισμό, αφού είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι αντιφάσεις στο μεγαλείο τους, ώστε να μην πείθουν κανένα. Προσπαθούν να ζητήσουν «συγγνώμη» λες και άθελά τους έκαναν λάθη, λες και τους εμπόδιζε ο λαός να μη λειτουργούν σωστά, με βάση το Σύνταγμα και τον κυρίαρχο λαό, όπως προβλέπει το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Η συνεχής αντιπαλότητα μεταξύ των κομμάτων εξουσίας συνεχώς αποδυναμώνεται, προσπαθώντας να βρουν ποιος φταίει για αυτή την παρανοϊκή κατάσταση όπου έχει περιπέσει η χώρα.

Έτσι, για τον καθένα φταίνε οι προηγούμενοι, ενώ κάποτε θυμούνται και ορισμένοι ότι έκαναν λάθη - όπως δέχονται υπουργοί της προηγούμενης κυβέρνησης, γιατί φοβήθηκαν και δεν πήραν το πολιτικό κόστος που έπρεπε να έχουν πάρει. Τώρα, γεμάτοι εμπειρίες και έχοντας δει τα σφάλματά τους, διαθέτουν θέληση, αποφασιστικότητα, ελπίδες, όραμα και προσδοκίες και παραδέχονται ότι τώρα πλέον πρέπει να πουν την αλήθεια στο λαό!!! (δεν καταλαβαίνω για ποια αλήθεια να μιλήσουν, για το παρελθόν, το παρόν ή για το μέλλον…). Είναι αυτοί οι διεκδικητές της νέας κυβέρνησης, λες και δεν έχουν πολιτικό παρελθόν, με πολύ λίγη καλή διακυβέρνηση της χώρας και με παρά πολλές κυβερνητικές παραλήψεις και λάθη. Φαίνεται ότι όταν τους ακούς να μιλούν για το πολιτικό τους μέλλον, πιστεύουν δυστυχώς πως τους έστειλε ο παντοδύναμος να ξανακυβερνήσουν το ελληνικό προτεκτοράτο των εταίρων μας, σαν ένα σπάνιο είδος πολιτικής παρθενογένεσης και σε μια περίοδο που δυστυχώς δε γίνονται πια θαύματα για τη σωτηρία της πατρίδας μας.

Μετά τη συνεργασία ή συνεργασιμότητα των κομμάτων και των υπουργών στην κυβέρνηση σωτηρίας, όπως άκουσα να λέει επίλεκτο στέλεχος και υπουργός, σήμερα περνάμε πλέον στο στάδιο των ηρώων.

Αυτοί που μας οδήγησαν στον οικονομικό πόλεμο, τώρα αυτοαποκαλούνται ήρωες και εξαίρουν τις τιτάνιες μάχες των διαπραγματεύσεων που έδωσαν με τους δανειστές μας για να σώσουν εμάς τουλάχιστον μέχρι το 2015, αλλά και τις επόμενες γενιές, ενώ παράλληλα λόγω του δανεισμού, αφού χανόμαστε, χάσαμε και την εθνική μας αξιοπρέπεια.

Ανέτοιμοι, σχεδόν απρογραμμάτιστοι, με στοιχεία ενοχής μιας ευρωπαϊκής προσωπικότητας, ενός ασυνεπούς, ανειλικρινούς και σπάταλου εταίρου, πήγαν να διαπραγματευτούν το δανεισμό μας στην Ευρωζώνη και το Δ.Ν.Τ.. Με αυτά λοιπόν τα χαρακτηριστικά, ήταν επόμενο και γνωστό ότι θα αντιμετώπιζαν τοκογλυφικές απειλές και εκβιασμούς, με πολλές δυσκολίες και με την πλάτη στον τοίχο - όπως με υπερβολική σοβαρότητα ισχυρίζονται. Και με φόντο την καταστροφή της χώρας, υπέγραψαν το μνημόνιο χωρίς να δώσουμε προτάσεις και εναλλακτικές λύσεις. Είναι πλέον εμφανές ότι και σήμερα μας επιτηρούν, γιατί δεν μπορούμε να υλοποιήσουμε τα συμφωνηθέντα με τους εταίρους μας. Την ανικανότητα της κυβέρνησης στην υλοποίηση των σκληρών υποχρεώσεών μας οι εταίροι μας την αντισταθμίζουν δήθεν με την παροχή τεχνικής βοηθείας στο κυβερνητικό έργο και στη δημόσια διοίκηση, με πρώτο και κύριο την εξασφάλιση των δανειστών μας και μετά την ανάκαμψη της οικονομίας μας. Άραγε ποιος σπατάλησε τα χρήματα του Δημοσίου και τους φόρους των πολιτών και φτάσαμε στη μηδενική ανάπτυξη και στο σκληροτράχηλο δανεισμό, που συνθλίβει και εξαθλιώνει τη μεσαία κοινωνική τάξη; Αυτά που λένε σήμερα δε, είναι εντυπωσιακά, προτρέποντάς μας να δουλέψουμε όλοι εάν θέλουμε να επιτύχουμε και να πάμε στην ανάπτυξη και την ανάκαμψη της οικονομίας, πως όμως, όταν αυξάνεται η ανεργία… Νομίζω, ωστόσο, ότι το λένε οι ίδιοι οι πολιτικοί για τους πολιτικούς… Και αλλά πολλά πολιτικά παράλογα… Παράλληλα ισχυρίζονται οι κυβερνώντες ότι δεν υπήρχε κράτος, ότι υπήρχε διαφθορά και σπατάλη. Αλλά είναι πολύ περίεργο και συνάμα εξοργιστικό πώς δεν το είχαν δει τόσες δεκαετίες πριν, καθώς και την τελευταία διετία, και το λένε τώρα! Μήπως όμως δεν υπήρχαν τόσο καλοί πολιτικοί όπως σήμερα;... Ζούμε σήμερα σε μια παρανοϊκή καθημερινότητα, που το ενδιαφέρον, η ελπίδα και το όραμα των πολιτών είναι το πώς θα επιβιώσουν μέσα σε ένα τεράστιο καθημερινό αριθμό δισεκατομμυρίων που ακούνε ότι θα διαχειριστεί η κυβέρνηση σωτηρίας αλλά και η επόμενη, ενώ οι ίδιοι είναι φτωχοί, εξαθλιωμένοι, άνεργοι, άστεγοι και χιλιάδες σιτίζονται από την Εκκλησία και από το εθελοντικό κίνημα.

Επομένως, φαίνεται ότι θα έχουν ένα δύσκολο αγώνα για να προσεγγίσουν το δύσπιστο πια εκλογικό σώμα στις επερχόμενες εκλογές, αυτοί που σήμερα αποφάσισαν να ζητήσουν «συγγνώμη» και να πουν για πρώτη φορά την αλήθεια στο λαό. Και άρα οι ίδιοι τόσα χρόνια μάς έλεγαν περισσότερα ψέματα, λίγη αλήθεια και τώρα, σαν άλλοι, αυτοαποκαλούμενοι, σωτήρες από παρθενογένεση και μέσα από ένα δύσκολο δρόμο που διάλεξαν, θα βάλουν τις βάσεις για την ανάπτυξη της χώρας, λέγοντας ότι θα διαπραγματευτούν ξανά το αδιαπραγμάτευτο μνημόνιο που υπέγραψαν και που πρέπει να υλοποιήσουν.

Πανηγυρίζουν με συγκρατημένη αισιοδοξία το κούρεμα του χρέους, μέσα σε μια κοινωνία που δεν ξέρει τι συμβαίνει και τι σημαίνει αυτό, λέγοντας με περίσσια υπερηφάνεια ότι έσωσαν τους πολίτες, όχι μόνο σήμερα, αλλά και το μέλλον των επερχόμενων γενεών. Αλλά το χρέος πλέον είναι το εθνικό μας σύμβολο και κυρίως είναι μακροχρόνιο και διαχειριστικό για πολλές γενιές, οι οποίες είναι από τώρα χρεωμένες.