Σύμφωνα με μία ελληνική παροιμία, «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι…»

Σίγουρα θα απορείτε γιατί την αναφέρω και πώς μου ήρθε.

Ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα την είδηση για τις τροπολογίες που προσπαθούν να περάσουν τελευταία στιγμή βουλευτές στο κοινοβούλιο, λίγο πριν την κήρυξη των επερχόμενων εκλογών. Μέσω αυτών προσπαθούν να συσπειρώσουν ψηφοφόρους και να έχουν πιθανότητες στις επερχόμενες εκλογές.

Οι τροπολογίες αυτές αποτελούν ένα είδος ρουσφετιού, την τελευταία ελπίδα τους για να επανεκλεγούν. Ο κάθε βουλευτής που στοχεύει σε συγκεκριμένη ομάδα ψηφοφόρων, καταθέτει τροπολογίες ευνοϊκές προς αυτήν. Έτσι, πρώην ηθοποιός και νυν βουλευτής ζητά εξαίρεση των θεάτρων έως 200 ατόμων από το χαράτσι τής ΔΕΗ, πρώην αθλητής και νυν βουλευτής προσπαθεί να βολέψουν κόσμο στη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, άλλοι βουλευτές ζητάνε να πάρουν θέσεις σχολικών συμβούλων όσοι αποτελούσαν το επιστημονικό προσωπικό του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου κ.ά..

Διαβάζοντας όλα αυτά, πιστεύεις ότι δεν έχουν υπάρξει τα δύο τελευταία δύσκολα χρόνια. Ξαφνικά, η ελληνική πολιτική σκηνή μεταφέρθηκε πίσω στην εποχή των παχιών αγελάδων, όπου το ρουσφέτι ήταν μέρος της καθημερινότητάς μας. Η ελληνική πολιτική σκηνή έδειξε να μην έμαθε τίποτα από όσα έχουν συμβεί. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την πιθανή λήψη νέων μέτρων, για την ανεργία, για τις μειώσεις μισθών, για το νέο πρόγραμμα από το οποίο δεν πρέπει να αποκλίνουμε ούτε στο ελάχιστο. Οι Έλληνες βουλευτές δείχνουν να μην έμαθαν τίποτα από τους προπηλακισμούς, τις ύβρεις, το φόβο να κυκλοφορήσουν. Είναι έτοιμοι ξανά να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να διατηρήσουν μία θέση στη Βουλή.

Και, προς Θεού, δεν ισχυρίζομαι πως όλα όσα αναφέρω πιο πάνω ότι δέχτηκαν, ήταν απόρροια λογικής αντίδρασης ή ότι τα άξιζαν όλοι (η γενίκευση είναι φασισμός) ή ότι θα έπρεπε να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι από όσους έγιναν δέκτες τέτοιων αντιδράσεων. Απλά πίστευα ότι ίσως να είχαν ωριμάσει οι συνθήκες, να είχε έρθει η ώρα που η προεκλογική περίοδος θα ήταν πάνω από όλα μία τίμια περίοδος, με αλήθειες για το πού βρισκόμαστε, για το πού πρέπει να φτάσουμε, για το τι είδους προοπτικές διαθέτουμε.

Από ό,τι φάνηκε, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Και αναρωτιέμαι τι θα συμβεί μόλις κηρυχτούν και επίσημα εκλογές. Τι είδους υποσχέσεις, τι είδους εξαγγελίες θα ακουστούν ξανά. Η πολιτική σκηνή δείχνει να μην έμαθε τίποτα αυτά τα τελευταία χρόνια. Το μεγάλο στοίχημα, όμως, είναι πώς θα αντιδράσουν οι πολίτες σε αυτήν την προοπτική των εκλογών. Θα επιλέξουν με γνώμονα το θυμό, το φόβο, ή τη λογική; Θα κατορθώσουν να επιδείξουν μεγαλύτερη ωριμότητα από τους εκπροσώπους τους; Σύντομα θα μάθουμε…