Άνοιξε νυχτολούλουδο
Να δω την ομορφιά σου
Άμα δε χάσω το μυαλό
Πώς θα βρω την καρδιά σου
Άλκης Αλκαίος

Συμβαίνει συχνά, η συνήθεια να σε κάνει να παραβλέπεις πολλά πράγματα στην καθημερινότητά σου. Μα τούτο απόψε, ήταν άλλο πράμα. Δεν ήταν η ομορφιά τους μόνο, μα και το απαλό, μεθυστικό τους άρωμα που ένιωθες να σε συνεπαίρνει. Το αισθάνθηκα, στη βραδινή μου βόλτα στα πέτρινα σοκάκια του χωριού μου, να έρχεται από τα νυχτολούλουδα που υπήρχαν, κατά διαστήματα, στο δρόμο, στις άκρες των τοίχων. Τα θυμάμαι πάντα, δίπλα στα κατώφλια των σπιτιών, με τη διακριτική μυρωδιά τους, παρέα με το γιασεμί και τ’ αγιόκλημα, αλλά και με τους απλούς ανθρώπους της γειτονιάς που συνήθιζαν να περνάνε τα βράδια τους καθισμένοι στα πεζούλια της πόρτας ή της αυλής τους. Τότε…
Το μυστικό, φίλε μου, είναι να ξέρεις να διακρίνεις το ωραίο, να το ξεχωρίζεις, όσο απλό κι αν είναι. Να το χαίρεσαι. Το άσχημο άφησέ το στην άκρη, προσπέρνα το αδιάφορα. Άσε που η απόλαυση είναι θέμα στιγμής και διάθεσης... Όπως τον ήλιο, ας πούμε, δεν μπορείς να πεις πως τον απολαμβάνεις καταμεσήμερο… Αλλά η ανατολή και το βασίλεμά του σε σκλαβώνουν. Αυτό ως προς τη στιγμή. Όσο για τη διάθεση, κι εκεί διαφέρει. Άλλο να είσαι ερωτευμένος και ν’ απολαμβάνεις ένα ηλιοβασίλεμα κι άλλο να έχεις τις μαύρες σου. Δεν είναι το ίδιο. Δεν το βλέπεις με την ίδια ματιά. Δεν το ευχαριστιέσαι…
Να πάρεις την ανηφόρα του Άγιου Παντελεήμονα - μια ανηφόρα, σκαλί-σκαλί, κοπιαστική -, είναι κομμάτι δύσκολο. Με μία δεν την ανεβάζεις. Είναι αδύνατο. Θα πρέπει να σταματήσεις, ν’ ακουμπήσεις στον τοίχο, να πάρεις μια ανάσα και συνεχίζεις. Κι εκεί που ρουφάς αέρα για δύναμη, η ευωδιά τους σε συναρπάζει. Τα νυχτολούλουδα αράδα, το ένα δίπλα στ’ άλλο, έχουν φυτρώσει από σπόρους που έπεσαν εκεί, στο λίγο που αφήνουν οι πέτρες μεταξύ τους, στις σχισμές τους, και κάθε χρόνο, απ’ την αρχή του καλοκαιριού, ξεπετάγονται εδώ κι εκεί. Με άφθονο, καταπράσινο φύλλωμα και λογιών χρωμάτων άνθη, ευωδιάζουν από το δειλινό που ανοίγουν μέχρι το πρωί. Μέχρι που να τα δει ο ήλιος κι είναι τότε που κλείνουν και γέρνουν να κοιμηθούν. Κι όσο παραμένουν ανοιχτά τα κόκκινα, κίτρινα, άσπρα και βυσσινί τους άνθη, ομορφαίνουν όλους του δρόμους του χωριού αφήνοντας διάχυτο γύρω τους ένα λεπτό άρωμα. Συνοδεύουν με την ομορφιά και τη μοσχοβολιά τους κάθε επισκέπτη στο νυχτερινό του σεργιάνι στα δροσερά σοκάκια ερεθίζοντας την ευαισθησία τους, προσφέροντας συνάμα, μια δόση… ερωτισμού. Μιλάμε για ρομαντικούς!
Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που δίπλα σ’ αυτά τα νυχτολούλουδα φύτεψαν αναμνήσεις, μυστικά, έρωτες… Στη μέθη τους, ξέχασαν ώρες καρτερικής προσμονής κάποιου πόθου. Τη θλίψη ενός χωρισμού. Όπως κι άλλοι, άσχετοι, που τα προσπέρασαν κι απρόσεκτα τα ποδοπάτησαν. Άφησαν μαραμένες τις φυλλωσιές τους, μετατρέποντας τη λάμψη τους σε μελαγχολία.
Φέτος πρόσεξα πως έχουν φυτρώσει πάρα πολλά στα στενά λιθόστρωτα καλντερίμια του χωριού. Το χάρηκα, πράγματι, γιατί τα ομορφαίνουν, τα στολίζουν, τα αγκαλιάζουν, τα κάνουν δροσερά και φιλόξενα… Δίνουν μια άλλη αίσθηση στο καλοκαίρι. Τη μαγεία που δεν την έχει η ζωή. Και το υπέροχο είναι ότι αυτό το θαύμα συντελείται μόνο του, δίχως την παραμικρή ανθρώπινη επέμβαση. Κανείς δεν ασχολήθηκε γι’ αυτό παρά μόνο η φύση και… το μάτι του Θεού! Ένα θέαμα, που σου χαρίζεται δίχως απαίτηση ανταπόδοσης. Αντίθετα, αυτό το λουλούδι του δρόμου, που πολλοί δεν του δίνουν και τόση σημασία, μας χαρίζει και μας μοιράζει την ευδαιμονία που μας λείπει. Τόσο σπάνια, στις μέρες που ζούμε.
Εικόνες που περνούν. Που περνούμε... Κάποιες φορές, κάποια πράγματα είναι τόσο κοντά μας…