Το άκουσα κι ακόμα δεν το πιστεύω. Στην εκπομπή του «Mega», στις 29 Απριλίου, ο γεν. γραμματέας της ΑΔΕΔΥ στην εκπομπή του γνωστού τηλεπαρουσιαστή Χατζηνικολάου είπε ότι σαν ρώτησε τον πρωθυπουργό της χώρας πώς θα ζήσουν οι συνταξιούχοι των 500 και 600 ευρώ τώρα που θα χάσουνε την 13η και 14η σύνταξη, αυτός του απάντησε:
«Για το θέμα αυτό να ρωτήσετε την αντιπροσωπεία της “τρόικας”, αυτοί θα σας πουν!»
Κάπως έτσι είχε απαντήσει, τον Δεκέμβριο του 1942, αν δεν κάνω λάθος, ο «Κουίσλινγκ» πρωθυπουργός Λογοθετόπουλος, όταν τον ρώτησε ο πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού πού θα βρεθούν τρόφιμα για τους πεινασμένους:
«Ρωτήστε επ’ αυτού τον κύριο Άλτενμπουργκ.»
Τότε δεν υπήρχε «τρόικα», γιατί οι δυνάμεις κατοχής ήτανε δύο και όχι τρεις. Έτσι κουμάντο κάνανε από μέρους των Γερμανών ο Άλτενμπουργκ και από μέρος των Ιταλών ο Γκίζι. Τώρα έχουμε τρεις δυνάμεις κατοχής: Την Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ελληνιστί Κομισιόν), το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Δεν μας κατέχουν στρατιωτικά, αυτά είναι πράγματα δαπανηρά, ξεπερασμένα και επικίνδυνα (βλέπε Ιράκ και Αφγανιστάν), αλλά μας έχουν υποδουλώσει οικονομικά.
Να το πάρουμε λοιπόν απόφαση. Είμαστε υπό κατοχήν. Δεν είναι και τόσο φοβερό όσο ακούγεται. Θυμάμαι πως στη Μυτιλήνη η έλευση των Γερμανών ήταν αναίμακτη και δε βρήκε καμμιά αντίσταση. Τις πρώτες μάλιστα βδομάδες οι «γερμανόφιλοι» πανηγύριζαν.
«Είδες που φοβόσουνα; Ήρθαν οι Γερμανοί και δεν άνοιξε ρουθούνι. Επιτέλους, θα μας βάλουν σε κάποια τάξη και θα μας φέρουν τη γερμανική τεχνολογία», έλεγε στον πατέρα μου ένας φίλος του, καλός μαιευτήρας (στην κλινική του γεννήθηκα) και παλιός αριστερός, που κατόπιν μεταλλάχθηκε σε ναζιστή!
Πράγματι, πολύ σύντομα μας εξασφάλισαν την τάξη και την ησυχία του νεκροταφείου. Όσο για τη γερμανική τεχνολογία, την ξέχασαν κάπου στη Βαυαρία.
Στη Λέσβο, πάντως, η Αντίσταση ξεκίνησε αθόρυβα και από την αρχή έριξε το βάρος της στην αντιμετώπιση του λιμού και στην τόνωση του ηθικού του κόσμου. Άρχισε η οργάνωση συσσιτίων σε κάθε σχολείο και κάθε γειτονιά, δημιουργήθηκαν καταναλωτικοί συνεταιρισμοί σε κάθε υπηρεσία και οργανισμό, ενώ παράλληλα μοιράζονταν ταχτικά τα δελτία ειδήσεων των ραδιοσταθμών του Λονδίνου, του Καΐρου και της Μόσχας, που οι αντιστασιακοί πιάνανε στα παράνομα ραδιόφωνά τους και τα πολυγραφούσαν.
Ενώ στην Αθήνα οι Γερμανοί είχαν σφραγίσει τα ραδιόφωνα, ώστε να πιάνουν μόνο Αθήνα και Μπρεσλάου, στη Λέσβο προτίμησαν να κατάσχουν τα, λίγα άλλωστε, ραδιόφωνα που υπήρχαν στα σπίτια. Τα οποία, το σωστό να λέγεται, τα φύλαξαν με τη γνωστή γερμανική τάξη και μεθοδικότητα στις αποθήκες Πετροπούλου, από όπου τα πήραμε με την Απελευθέρωση. Οι αντιστασιακοί, πάντως, είχαν εξασφαλίσει δικά τους ραδιόφωνα, είτε γιατί τα είχαν κρύψει εγκαίρως, είτε γιατί τα φτιάξανε μόνοι τους. Ο πατέρας μου, να πούμε, ικανότατος ερασιτέχνης, είχε φτιάξει ένα ραδιόφωνο που λειτουργούσε χωρίς μεγάφωνο, με ακουστικά, χρησιμοποιώντας για σασί ένα ξύλινο σκαμνί, που ο Χαράλαμπος ο Κανόνης το ονόμασε «ο τρίπους της Πυθίας».
Πολύ σύντομα, καθώς μάλιστα φάνηκε πως οι Γερμανοί τελικά θα χάνανε τον πόλεμο, δημιουργήθηκε γύρω από τους συνεργάτες τους και τους θερμότερους υμνητές τους αληθινό κενό.
Φυσικά η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά πιστεύω πως κάπως έτσι θα ξεκινήσει η Αντίσταση στην κατοχή της τρόικας. Γιατί μη φαντάζεστε πως θα το βάλουν κάτω οι Έλληνες. Θα αρχίσουν δε με την αποδοκιμασία και την προπηλάκιση των πρωταιτίων της απίστευτης διαφθοράς και κατασπατάλησης των χρημάτων των φορολογουμένων, που έγιναν τα τελευταία δέκα τουλάχιστον χρόνια.
Παράλληλα με τις αναπόφευκτες διαδηλώσεις και συλλαλητήρια, που θα γίνονται κάθε τόσο, θα αρχίσουν δικαστικοί αγώνες, για να καθίσουν επιτέλους στο σκαμνί οι κλέφτες, οι «μασκαράδες κι οι απατεώνες», που λέει κι ο Βάρναλης - να διαβάζετε ποίηση, κάνει καλό. Αφού οι κυβερνώντες δε δείχνουν μεγάλο ζήλο για να τους παραπέμψουν αυτοί, θα το κάνουν οι πολίτες. Όπως διάβασα, διαπρεπής νομομαθής απέδειξε πως ορισμένα εγκλήματα κλοπής του δημοσίου χρήματος ούτε παραγράφονται ούτε ισχύει γι’ αυτά ο σκανδαλώδης νόμος «περί ευθύνης υπουργών». Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από αυτά.
Το παρήγορο είναι πως η Ελλάδα σε ανάλογες περιπτώσεις αποτέλεσε τιμητική εξαίρεση. Οι αιμοσταγείς δικτατορίες της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Χιλής και της Αργεντινής καταργήθηκαν μεν αλλά κανένας, όχι μόνο οι πρωταίτιοι, αλλά και οι δευτερεύοντες συνεργοί, δεν έπαθε το παραμικρό. Του Φράνκο μάλιστα υφίσταται και μνημείο, κοντά στη Μαδρίτη, ενώ του Πινοτσέτ το διάδοχο δημοκρατικό καθεστώς τού έκανε επίσημη κηδεία! Σε μας ο Παπαδόπουλος, ο Αγγελής και δε θυμάμαι ποιος άλλος ακόμα, πέθαναν στη φυλακή, ενώ ο Ιωαννίδης και ο Ντερτιλής εξακολουθούν να είναι μέσα.
Κατοχή λοιπόν έχουμε, αλλά κι αυτή θα περάσει.