Το κείμενο αυτό το γράφω στο υπολογιστή του κρεοπωλείου του Χρήστου Αρβανίτη στη Μύρινα. Είναι Πέμπτη το πρωί και έχει λιακάδα. Λήμνος, το νησί των ανέμων και ο άνεμος δε θα μπορούσε να είναι απών. Στο windfinder λέει πως έχει άπνοια εδώ, όμως στο τοπίο της ήμερης ξηράς και της άγρια θάλασσας τίποτα δεν υπολογίζει τις προβλέψεις των δορυφόρων και των μετεωρολογικών σταθμών. Τον αέρα της θα τον έχει πάντα αυτή η γη, για να γίνονται τα αμπέλια, να θρέφονται τα στάρια και για να έχουν οι άνθρωποι τον ιδιαίτερό τους χαρακτήρα. Ετοιμαζόμαστε, βλέπετε, να πάμε ψάρεμα με τη βάρκα του Χρήστου και μας «κόφτει» τι καιρό κάνει και τι φυσάει «έξω». Όλες αυτές τις μέρες ο καιρός ήταν φίνος. Ελπίζουμε σήμερα να μη μας τα χαλάσει.
Στην αγορά της Μύρινας έχουν ξεκινήσει εργασίες και φτιάχνουν εκεί τον πεζόδρομο. Έχουν επιλέξει μια γκρίζα πέτρα, συμπαγή και ευχάριστη στην όψη, το τελικό όμως αποτέλεσμα φαίνεται κάπως σκουρόχρωμο. Οι περισσότεροι έμποροι στην αγορά δε βλέπουν και με πολύ καλό μάτι την επιλογή της πέτρας. Λένε πως θα φαίνεται λίγο μελαγχολική, ιδιαίτερα το χειμώνα. Ίσως και να έχουν δίκιο. Πάντως ο πεζόδρομος θα γίνει λειτουργικότατος. Όταν περάσει λίγο ο καιρός και ανθίσουν τα αναρριχόμενα πάνω από κεφάλι του περαστικού, τότε θα υπάρχει και σκιά και μαζί μιαν άλλη αίσθηση στην αγορά.
Το καράβι που μας έφερε εδώ μας πήρε 55 ευρώ το άτομο για μια δίκλινη καμπίνα. Δεν ξέρω αν φαίνεται σε κάποιους υπερβολικό το ποσόν. Εμένα μου φάνηκε εντάξει. Οι καμπίνες πάντως ήταν τελείως χάλια, βρόμικες. Ψάξαμε πολύ για να βρούμε κάποια πτήση αλλά δεν υπήρχε τίποτα, μια και οι «συμβάσεις των αεροπορικών είχαν λήξει», έτσι μας είπαν, ό,τι και να σημαίνει αυτό. Οι κάτοικοι εδώ είναι πολύ απογοητευμένοι και πολύ θυμωμένοι. Με το δίκιο τους. Έρχομαι και εγώ από ένα μικρό νησάκι και ξέρουμε καλά τι σημαίνει να είσαι αποκομμένος από την υπόλοιπη Ελλάδα (βλ. Αθήνα), η οποία Ελλάδα θυμάται ότι είσαι μέρος της μόνο όταν συμφέρει. Μάθαμε όσο ήμασταν εδώ πως η Athens Airways θα αναλάβει αυτό το Σαββατοκύριακο κάποιες πτήσεις. Ας είναι. Εμείς έχουμε κόψει εισιτήριο με το «Lissos» με 19 ευρώ το άτομο, τρίτη θεσούλα, Σαββάτο πρωί, κάνει εφτά ώρες να δέσει στη Μυτιλήνη, θα περάσει ο χρόνος σα σφαίρα.
Δεν είναι απλά η εντύπωσή μας, η Λήμνος από Μυτιλήνη είναι σχετικά προσβάσιμη και προσιτή σε θέματα τιμών. Για λίγες μέρες είναι ιδανική απόδραση για όλη την οικογένεια. Πάρτε το αυτοκίνητό σας ή νοικιάστε από εδώ (βρήκαμε και με 20 ευρώ τη μέρα). Οι δρόμοι είναι όμορφοι, καλά σηματοδοτημένοι, ελάχιστα πολύπλοκοι ακόμα και για να βρεθείτε στο πιο απόμακρο μέρος. Οι αποστάσεις είναι μικρές (Μύρινα - Μούδρος βάλτε 30 κάτι χιλιόμετρα, ισιάδα, τίποτα στροφές και χωρίς καμμιά κίνηση). Ανακαλύψτε το καλό κρασί (ακόμα και το χύμα του συνεταιρισμού είναι καλύτερο από πολλά εμφιαλωμένα), φάτε άφθονο, καλό ψάρι, δείτε παραλίες που έχετε αντικρίσει μόνο σε καρτ-ποστάλ, συζητείστε με τους ανθρώπους, αφουγκραστείτε τους Λημνιούς, αξίζει.
Μέσα σε όλα αυτά προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό στη Λήμνο που μαγνητίζει τόσο πολύ. Σίγουρα οι άνθρωποι, μα και κάτι στον τόπο τον ίδιο. Κατά τη γνώμη μου είναι η παράξενη σχέση στεριάς - θάλασσας. Οι στεριά εδώ είναι καλόγνωμη, απλωσιά, ελάχιστοι λόφοι, απότομες παρυφές μόνο στις άκρες του πελάγους. Το πράσινο και το χρυσαφί χρώμα συνεχίζει αδιάκοπα και το μάτι πλανιέται πάνω του χωρίς εμπόδια μέχρι να συναντήσει το γαλάζιο. Θα μου πείτε και στη Λέσβο έτσι είναι. Όχι, δεν είναι το ίδιο. Κάτι έχει εδώ η λήμνια γη, κάτι πιο χωμάτινο, πιο χθόνιο. Όταν φτάσαμε στο λιμάνι την Τετάρτη το πρωί, απέναντι στον ορίζοντα μας περίμενε ξεκάθαρο το Άγιον Όρος. Είμαστε βόρεια εδώ στη Λήμνο, ναι, στις εσχατιές του Αιγαίου, μέσα σε έναν αλλιώτικο αγέρα. Μην προσπαθείτε να βρείτε τι θέλω να πω μέσα από τα λόγια μου. Ελάτε στη Λήμνο, αδειάστε το μυαλό σας και ανοίξτε τα μάτια σας. Βάζω στοίχημα πως τότε θα με καταλάβετε... Μη χάνετε την ευκαιρία να γνωρίσετε έναν τόσο σπάνιο τόπο, τόσο κοντά σας!