Η παγκόσμια οικονομική κρίση, ή πιο σωστά το μακρύ κύμα ύφεσης, σηματοδοτεί μια καμπή στην καπιταλιστική εξέλιξη. Η χρηματοπιστωτική φούσκα μετατράπηκε σε κρίση κρατικών χρεών και τώρα παίρνει τη μορφή μαζικής ανεργίας, που ναρκοθετεί την όποια αναιμική ανάπτυξη. Η απειλή μιας διπλής ύφεσης πυροδοτεί τις υπαρκτές αντιθέσεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά μπλοκ, επαναφέροντας τα φαντάσματα του προστατευτισμού και των ανταγωνισμών της μεγάλης ύφεσης… Καθώς η παγκόσμια ζήτηση στην αγορά φθίνει, η πίτα του διεθνούς εμπορίου μειώνεται κι έτσι κάθε «μεμονωμένος» καπιταλισμός αναζητά το μερίδιό του, προφανώς σε βάρος των υπολοίπων! Η επιθετική υποτίμηση των νομισμάτων έχει και εσωτερικές επιπτώσεις, καθώς μειώνει την αξία της εγχώριας εργατικής δύναμης, με στόχο πάντα την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας»…
Ο ακήρυχτος νομισματικός πόλεμος, παρά τις διαβεβαιώσεις για το αντίθετο και τις συστάσεις τού Δ.Ν.Τ. για συστημικές επιπτώσεις, θα αποτελέσει τη σταθερά για το άμεσο μέλλον, με απρόβλεπτες συνέπειες για την αντιδραστική ουτοπία της παγκοσμιοποίησης. Η παγκόσμια αγορά πολώνεται ανάμεσα στις δυνάμεις ενοποίησης και διάλυσής της. Ας πούμε για μια ακόμη φορά πως ο καπιταλισμός δεν έχει κάποιο ορθολογικό ή παντοδύναμο σχέδιο σωτηρίας και όσο το μακρύ κύμα ύφεσης θα σαρώνει τις παλιές ισορροπίες, τόσο οι αστικές τάξεις θα γοητεύονται από το μοναχικό δρόμο του προστατευτισμού, ακόμα κι αν αυτό αποτελεί εν δυνάμει συνταγή καταστροφής! Αναζητά τη θέση του στο νέο πολυπολικό κόσμο, δεμένος όμως ασφυκτικά με τα συμφέροντα των ανταγωνιστών του, με τις σχέσεις ΗΠΑ - Κίνας να αποτελούν ανάγλυφο παράδειγμα. Ο νομισματικός πόλεμος δεν είναι παρά το προανάκρουσμα των επερχόμενων (αιματηρών;) ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Η αντίθεση ανάμεσα στη συνεργασία και τη σύγκρουση αποτελεί τη βαθύτερη ιστορική κίνηση και ορίζει το πλαίσιο της εποχής μας!

Τα μέτρα έκτακτης ανάγκης μονιμοποιούνται και έτσι νομιμοποιούνται και δημιουργούν μια νέα πραγματικότητα που περιγράφει τον καπιταλισμό μετά την κρίση. Σιδερένια δημοσιονομική προσαρμογή, το κράτος θα μεριμνά μόνο για αστυνομικά καθήκοντα, καμμία κρατική εγγύηση ή δαπάνη για κοινωνικά αγαθά, τσάκισμα κάθε εργατικής και κοινωνικής κατάκτησης της μεταπολεμικής περιόδου, αναστύλωση των τραπεζιτικού συστήματος! Ο ευσεβής αστικός πόθος είναι η δημιουργία τέτοιων ποσοστών κέρδους στην οικονομία, ώστε τα παράσιτα της αριστοκρατίας του χρήματος να έχουν κίνητρο να επενδύσουν σε παραγωγή. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να επιβληθεί βίαια μια νέα ταξική ισορροπία και να εξασφαλιστούν οι τόκοι των «νεοφεουδαρχών», σε βάρος προφανώς της εργατικής τάξης και ευρύτερα της κοινωνίας. Να προστατευθεί το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο από την κατάρρευση, για να μπορέσει να επενδυθεί στα συντρίμμια. Η προστασία των τοκογλύφων θα πάρει τη μορφή της… αναδιάρθρωσης του χρέους και με αυτόν τον τρόπο η μνημονιακή πραγματικότητα, αναβάλλοντας τη χρεωκοπία μεν, επιβάλλοντας συνεχώς νέα μέτρα δε, είναι εικόνα από το μέλλον… Από τη συντονισμένη επίθεση κατά των κατακτήσεων της προηγούμενης ιστορικής περιόδου σαν όχημα να ξεπεραστεί η κρίση, στην απόπειρα δημιουργίας μιας νέας καπιταλιστικής ισορροπίας, με κόστος για τον ανθρώπινο πολιτισμό, μεσολαβούν μάχες και συγκρούσεις, είτε αυτές δοθούν είτε όχι! Η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών προσθέτει ακόμα ένα στοιχείο αβεβαιότητας στην πραγματικότητα, επαναφέροντας τις προοπτικές ενός σφαγείου…

Η ελληνική κοινωνία με το αίσθημα της μιζέριας να πλανάται από πάνω της, υφίσταται το σοκ της κοινωνικής αντεπανάστασης, που επικαιροποιείται μέχρι τελικής πτώσης. Η κυβέρνηση χαζογελά με την υποτονικότητα των αντιδράσεων, ενώ τα διάφορα αστικά κέντρα εξουσίας αναζητούν τις επόμενες λύσεις μετά τη βέβαιη χρεωκοπία-αναδιάρθρωση που απλά αναβάλλεται… Η παγκόσμια οικονομική κρίση πνίγει τις όποιες πιθανότητες της εγχώριας ανάκαμψης και πιθανώς η περίοδος 2011 - ‘12 φέρνει μια πραγματική κοινωνική κρίση στο εσωτερικό της χώρας, που κανένα δελτίο των 8 ή τηλεσκουπίδι δε θα μπορεί να εξωραΐσει. Η ταχύτητα των γεγονότων εκφράζεται και στην εναλλαγή των κοινωνικών διαθέσεων. Τη νηνεμία τού «σήμερα» μπορεί να τη σαρώσει ένα νέο κύμα διάψευσης προσδοκιών και οργής! Οι συνειδητές δυνάμεις κι όσοι αντιλαμβάνονται την οριακότητα της εποχής, ας αναλάβουν τις ευθύνες που αναλογούν σε όσους μπορούν να δουν πέρα από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η εναλλακτική πρόταση της αριστεράς, και αν υπάρξει η τόλμη για την υλοποίησή της, θα συναντηθεί με την υποβόσκουσα κοινωνική αγανάκτηση, αυτή που τα φερέφωνα αποκαλούν… συναίνεση. Μέσα από το λάκκο των λεόντων βλέπουμε πως είναι η μόνη προοπτική για την ανθρωπότητα. Η άλλη, είναι ο μεταμοντέρνος μεσαίωνας…

… ο Δανιήλ.