Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΠΗΓΗ το βιβλίο της Αριάδνης Νικολάρα, με καταγωγή από την Καλλονή, με τίτλο «Ιστορίες 3 λεπτών» εγκαινιάζοντας την πρώτη συγγραφική δουλειά που αγκαλιάζεται από εκδοτικό οίκο καθώς το 2020 κυκλοφόρησε σε αυτοέκδοση ένα παιδικό βιβλίο αφιερωμένο στον γιο της.

Από τότε που θυμάται τον εαυτό της έγγραφε και μάλιστα στα χρόνια του Δημοτικού είχε εμπνευστεί από γνωστά λογοτεχνικά έργα όπως «Όλιβερ Τουίστ», «Ο πρίγκιπας και ο ζητιάνος», «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» και είχε γράψει το δικό της μυθιστόρημα το οποίο βρίσκεται χειρόγραφο στα κιτάπια των παιδικών της χρόνων.

Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν θα την επηρεάσουν έλληνες συγγραφείς της γενιάς του ’30 όπως ο Ηλίας Βενέζης, ο Στράτης Μυριβήλης κά. «Μου άρεσε η κουλτούρα αυτών των ανθρώπων, αυτό που εξέπεμπαν προς τα έξω. Τους θεώρησα μυθικά πρόσωπα και έτσι θεωρούσα και τη συγγραφή κάτι πολύ δύσκολο, ότι δεν θα μπορούσα να φτάσω ποτέ σε αυτούς τους ανθρώπους να τους αγγίξω. Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι τελικά όλοι γύρω μας γράφουν άρα γιατί όχι και εγώ; Η συγγραφή είναι κάτι προσιτό αρκεί να βγάζει την ψυχή σου» είπε μεταξύ άλλων σε συνέντευξή της στο «Ε».

Το όνειρό της ήταν να δημιουργήσει μία μεγάλη βιβλιοθήκη στο σπίτι της και, πλέον το έχει πετύχει. Στο σπίτι της στην Πάρο έχει δημιουργήσει τις βιβλιοθήκες των ονείρων της, όπως αναφέρει, όπου έχει τοποθετήσει τα βιβλία που κατά καιρούς συγκέντρωνε. Εκεί ανάμεσα στα δεκάδες βιβλία που αποτελούν για εκείνη πηγή έμπνευσης απλώνει την βιβλιογραφία της και ξεκινά να γράφει αποτυπώνοντας ιστορίες ανθρώπων που έχει ακούσει, αλλά και προσωπικές της ιστορίες που θέλει να επικοινωνήσει στον κόσμο. «Ο καθένας γύρω μας μπορεί να αποτελέσει μία πηγή έμπνευσης για εμένα, αρκεί να έχει αυτό το κάτι που με ιντριγκάρει, αυτό που τον κάνει ξεχωριστό και ιδιαίτερο».

Όπως αναφέρει υπάρχουν σκηνές φευγαλέες στην καθημερινότητά μας άπειρες και το μόνο που μας μένει είναι της παρατηρήσουμε και να τις καταγράψουμε, για άλλους μπορεί να περάσουν απαρατήρητα. «Αλλά αυτό είναι που χαρακτηρίζει ένα συγγραφέα από έναν π.χ. δημοσιογράφο. Ο δημοσιογράφος κοιτάζει πώς θα αποτυπώσει την επικαιρότητα, ενώ η ίδια σκηνή από ένα συγγραφέα μπορεί να καταγραφεί μέσα του και να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και να το αποδώσει χρόνια μετά σε ένα κείμενο του που έχει πια ωριμάσει και έχει ενταχθεί μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο».

Τι αποτέλεσε έμπνευση για το βιβλίο «Ιστορίες 3 λεπτών»;

Οι Ιστορίες τριών λεπτών ξεκίνησαν χρόνια πριν, άρχισα να τις συγκεντρώνω μέσα στην πορεία των χρόνων. Με βοήθησε πάρα πολύ το facebook το 2008 ξεκίνησα να το χρησιμοποιώ και πάντα έγραφα εκεί με την μορφή post. Σκέφτηκα λοιπόν ότι οι ιστορίες μου θα έπρεπε να είναι σύντομες, γιατί σύντομη είναι η εποχή μας - δηλαδή η εποχή της γρήγορης ταχύτητας, του internet. Άρα κανείς δεν έχει χρόνο να διαβάσει ένα μεγάλο κείμενο. Το ίδιο γίνεται και σε αυτά που γράφω στο blog μου [ www.ariadnesland.com <http://www.ariadnesland.com> ] που είναι σύντομα κείμενα προσαρμοσμένα στους κανόνες του blogging. Εμπνεύστηκα από στιγμιότυπα ζωής, δικής μου και άλλων, και έχουν πάρει αυτή τη μορφή μικρών ιστοριών. Κάποιος θα τα ‘λεγε χρονογραφήματα, κάποιες είναι εντελώς διηγήματα. Εμπνεύστηκα από τα επαγγέλματα που έχω κάνει, τους δασκάλους μου, τα χρόνια μου στη Λέσβο τα παιδικά, αλλά και στιγμές που περνάω εκεί ως ενήλικας. Εμπνέομαι όμως και από τώρα και σύγχρονη ζωή που προσπαθώ να καταλάβω.

Ποια είναι τα μηνύματα που θέλετε να περάσετε;

Τα μηνύματα που περνάω στην δομή των ιστοριών μου είναι μηνύματα όπως η θέση της γυναίκας κάποτε και τώρα, ο ρόλος του άντρα στη σύγχρονη εποχή που και αυτός ψάχνεται στη σύγχρονη εποχή, οι σχέσεις των ανθρώπων και ειδικότερα των δύο φύλων, το πώς βιώνουμε όλοι μας τη γρήγορη καθημερινότητα μέσα και έξω από το ίντερνετ. Και τελικά η ερώτηση είναι που μας οδηγεί αυτή την εποχή «η φρενήρης» όπως την λέω και τι θα αφήσουμε ως παρακαταθήκη στα παιδιά μας, που ελάχιστα πια διαβάζουν όταν έχουμε διαμάντια λογοτεχνίας όλοι στις βιβλιοθήκες μας, ενώ τα παιδιά επιλέγουν χαμηλού επιπέδου ψυχαγωγία μέσω των κινητών.

Τι σημαίνει συγγραφή για την Αριάδνη Νικολάρα;

Η συγγραφή για μένα είναι η παρακαταθήκη μας, είναι το αποτύπωμα μας σε αυτό τον κόσμο που ήρθαμε. Άλλο αντίκτυπο θα αφήσω εγώ, άλλο ένας άλλος συνάδελφος που ζει σε μία μεγαλούπολη,

άλλο κάποιος που ζει στην επαρχία και σημαντικό επίσης κάποιος που έχει επιλέξει να ζει στο εξωτερικό μετά την κρίση. Για όλους μας σίγουρα η γενική ιδέα είναι η έκφραση, αλλά γνωρίζοντας καλά πως την Ελλάδα του 2023 ελάχιστοι συγγραφείς βιοπορίζονται από αυτό τότε καταλήγουμε να πούμε ότι ναι μάλλον είναι η ανάγκη της ψυχής μας να βγει προς τα έξω η δουλειά μας και να αγγίξει όσους περισσότερους ανθρώπους γίνεται. Και όσο τελικά μπαίνεις μέσα στον κόσμο της συγγραφής τόσο περισσότερο θέλεις να μείνεις εκεί, ίσως σαν φυγή από την πραγματικότητά σου. Η συγγραφή είναι τέχνη, όπως η μουσική, η ζωγραφική κι αν την ασκείς χωρίς να σε μαγεύει -πρώτα εσένα τον ίδιο- τότε καλύτερα να μην την κάνεις καθόλου.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Έχω διαβάσει πολύ στη ζωή μου σπουδάζοντας κυρίως. Δεν είμαι βέβαια τόσο φανατική όσο άλλοι που βλέπω γιατί δεν έχω και τον απαιτούμενο χρόνο. Από κάθε συνάδελφο που διαβάζω κάτι κρατώ και κάτι απορρίπτω. Διαβάζω όχι τόσο με την ευχαρίστηση της ανάγνωσης αλλά με κριτικό μάτι συγκρίνοντας τρόπους γραφής, είδη και ήθη, αποφασίσεις σε ποιον θα ήθελες να μοιάσεις ή να αποφεύγεις να μοιάζεις. Όσοι γράφουν βάσει συμβολαίου έχουν ένα Α εμπορικό στυλ, όσοι γράφουμε για την ψυχή μας έχουμε την πολυτέλεια εμείς να επιλέγουμε τι θα βγάλουμε προς τα έξω και απλώς ευχόμαστε να συναντηθεί αυτή μας η επιλογή με την επιλογή ενός εκδοτικού. Αγαπώ πολύ την Άννα Γαλανού και την έχω ξεχωρίσει με την τριλογία της «Οι δρόμοι της καταιγίδας». Πρόκειται για ένα σετ βιβλίο που τελειώνοντας το πρώτο έτρεχα κυριολεκτικά στο τοπικό βιβλιοπωλείο να διαβάσω το δεύτερο και θα θελα πολύ να της μοιάσω, γιατί η Άννα πρώτα από όλα είναι άνθρωπος, είναι φίλη και δεν έχει βεντετισμούς και εγώ τέτοιους ανθρώπους τους ξεχωρίζω, όπως και τη δική μου δασκάλα τη Σοφία Νικολαΐδου από την οποία έχω διδαχτεί την αφαιρετικότητα στη γραφή εγώ που θα έλεγα ότι ήμουν ιδιαιτέρως φλύαρη στα γραπτά μου. Προτιμώ να διαβάζω έλληνες συγγραφείς που πιστεύω πρέπει να τους στηρίζουμε και από ελάχιστους ξένους που έχω διαβάσει μου αρέσει ο τρόπος γραφής της Colleen Hoover η οποία είναι μία συγγραφέας της γενιάς μας και η οποία διαπραγματεύεται πολλά γυναικεία θέματα όπως η κακοποίηση της γυναίκας στο «Τελειώνει με μας».