Στο μοναστήρι τούτο, το αφιερωμένο στην «Κοίμηση της Θεοτόκου», το 1992 υπήρχαν οι φιγούρες πέντε μόνο καλογριών. Τον Σεπτέμβριο του 2021, μόνο δύο ηλικιωμένες. Από τον δρόμο φαίνεται το μακρόστενο κτήριο των κελιών, κεραμοσκέπαστο, ενώ μόλις περισσεύει από επάνω η στέγη του καθολικού. Και πιο επάνω, το βαθυπράσινο πευκόφυτο, βραχώδες ύψωμα, ένα ωραίο «φόντο» για το παμπάλαιο οίκημα. Έχω την εντύπωση πως τούτο, όπως διατηρείται στην παραδοσιακή του μορφή, ταιριάζει πιο πολύ στην «έννοια» του μοναχισμού, όπως αυτή διαμορφώθηκε πριν από αιώνες. Δεν έχει σχέση με το πολυσύχναστο ανδρικό του Λειμώνος και απέχει «παρασάγγας» από το «κοσμοπολίτικο», του Αγίου Ραφαήλ της Θερμής (μέσα στο πνεύμα της εποχής μας). Ο δρόμος μας φέρνει σ’ ένα «άνοιγμα», ένα «παρκινγκ». Ένας μικρός πλάτανος και μια παλιά βρύση, σε καλωσορίζουν. Αναφέρει ΑΝΕΚΑΙΝΙΣΘΗ ΔΑΠΑΝΗ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΛΕΙΜΩΝΟΣ ΤΩ 1898. Εδώ υπήρχε παλαιότερα ένας άλλος μεγάλος πλάτανος, που τώρα δεν υπάρχει. Είναι λιθόστρωτο, που συνεχίζει προς τα ανατολικά, επάνω από το πευκόφυτο Ραχοντίτσι, προς την χαράδρα, ο δρόμος από την Μονή Λειμώνος. Συνεχίζεται ανατολικά, επάνω από τον πευκόφυτο λόφο και βγαίνει στην χαράδρα, του ποταμού προς την Πέτρα.

Περνώντας την μεγάλη ξύλινη πόρτα, μπαίνεις στην «πρώτη αυλή». Εδώ φιλοξενούσαν παλιά τα ζώα, καλλιεργούσαν στον κήπο και βρίσκεται το κατάλυμα του «ιερέα», που έπρεπε να μένει έξω από το Μοναστήρι, μαζί με ένα παρεκκλήσι. Επάνω από την δεύτερη πόρτα, στον στεγασμένο χώρο, βλέπουμε σε ημικυκλική εικόνα, την Κοίμηση της Παναγίας (Παναγιά η Πορταριά). Η οροφή έχει διακοσμημένα σταυροθόλια. Εδώ στηριγμένο σε πεσσό υπάρχει ημικυκλικό, λευκό μάρμαρο, με τον δικέφαλο αετό και την ημερομηνία 1831. Μέλος σε δεύτερη χρήση. Μπαίνουμε στην δεύτερη αυλή. Αριστερά το μικρό κτίσμα, παλιά χρησιμοποιήθηκε σαν ναός. Δεξιά η σκάλα, ανεβαίνει στο σπιτάκι του ιερέα. Εδώ βρίσκονται τα υπολείμματα των πηγών και ανεβαίνοντας την σκάλα, κάτω από ωραιότατα υψηλά πεύκα, μαζί με το κοιμητήριο, βρίσκεται και η μικρή εκκλησίτσα της Αγίας Άννας. Τα κτίσματα της διαχείρισης του νερού, φτιαγμένο με καμάρα από τούβλα και λαξευμένους λίθους, στέκονται εδώ, απομεινάρι παλιότερης δόξας. Το νερό οδηγούνταν έξω από τον νότιο τοίχο της αυλής όπου κοιλημένος σ’ αυτόν, βρίσκεται ο Νερόμυλος της μονής, με στενή καμάρα. Λειτουργούσε μέσα στον εκτεταμένο νότιο χώρο, με τις παλιές καλλιέργειες, που περιβάλλεται από τοίχο και επικοινωνεί με μικρή πόρτα, με την μεσαία αυλή.

με την βρύση στο λιθόστρωτο

με την πρώτη αυλή

την είσοδο στην 2^η αυλή

με τον δικέφαλο του 1831

το σπίτι του ιερέα στην δεύτερη αυλή

με τον νερόμυλο έξω από αυτό

έναν από αυτούς που είχε το μοναστήρι.