Πέρασαν σαράντα ολόκληρα χρόνια για να ξαναβρεθεί η ομάδα του νησιού, ο Αιολικός ένα βήμα πριν το μεγάλο όνειρο της συμμετοχής ξανά στο πρωτάθλημα της Β Εθνικής (εμείς οι παλιομοδίτες δυσκολευόμαστε με τα Super League).

Τέτοιες ώρες διάλογοι του τύπου «ναι αλλά κάνετε λάθη», «ναι αλλά η ομάδα την κρίσιμη στιγμή έκανε κοιλιά», «ναι αλλά εσείς  τι κάνατε τόσα χρόνια», «τα λέτε επειδή ζηλεύετε» μόνο διχασμό σπέρνουν, μόνο αποπροσανατολισμό από το μεγάλο στόχο, μόνο ζημιά κάνουν.

Απόψεις έχουμε όλοι, κι εγώ έχω τη δική μου και δεν χρειάζεται να θυμίσω τη θρυλική ….αδιάντροπη ατάκα του Κλιντ Ίστγουντ με τι μοιάζουν οι απόψεις αφού όλοι έχουμε από ….μία! Δεν είναι ώρα όμως να πει ο καθένας την άποψή του αλλά να προσφέρει αυτό που του αναλογεί. Και αυτό που αναλογεί στον απλό και ανιδιοτελή φίλαθλο είναι να είναι κοντά στην ομάδα, με τρανταχτή συμπαράσταση και χωρίς  γκρίνιες δίπλα σε κάποια παιδιά που σε κάθε τους κίνηση μέσα και έξω από το γήπεδο δείχνουν ότι είμαστε τυχεροί που μας εκπροσωπούν γιατί είναι εκτός από καλοί ποδοσφαιριστές πριν απ’ όλα και ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΆ!

Όλοι στον Ταρλά λοιπόν, τουλάχιστον να δώσουμε τη μάχη όλοι μαζί παλικαρίσια και όπου βγει.

ΥΓ Δεν αντέχω, μα θα το πω και αυτό. Όταν τελειώνει το παιγνίδι στην έδρα μας, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, τα παιδιά μαζεύονται στο κέντρο, λένε τα δικά τους, φωνάζουν «Αιολικός» και έρχονται να χαιρετήσουν την κερκίδα. Λίγος σεβασμός στην προσπάθεια και στην πίστη στην ομάδα μας αξίζει, κι όχι οι πολλοί να φεύγουν σαν ξεκατουρημένοι χωρίς να προσφέρουν τουλάχιστον  ένα δίκαιο χειροκρότημα σ’ αυτούς που πάλεψαν γι αυτό που όλοι αγαπάμε.