Η μεγάλη διασπορά μικροπρονομίων και μικροϊδιοκτησίας που χαρακτήρισε τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό από τη δεκαετία του ’60, με μεγάλη αύξηση στη δεκαετία του ’80 και ως τις μέρες μας, είχε σαν βασική προϋπόθεση τη συστράτευση με το κεφάλαιο, τον κρατικό μηχανισμό, τους σκοπούς τους. Σε αντίθεση με τα σχήματα της αριστερής διανόησης, έβλεπαν μια αδιάκοπη σύγκρουση «λαού» και «εξουσίας», στα όπλα του κεφαλαίου είχαν προστεθεί μια σειρά νέων μηχανισμών ελέγχου και αφομοίωσης των εργατικών επιθέσεων. Ο πιο πετυχημένος από αυτούς, υπήρξε η δημιουργία ενός μικροαστικού στρώματος μέσα από την καρδιά της εργατικής τάξης! Η γενεαλογία του μικροαστού ανιχνεύεται στις πρώιμες απόπειρες της ελληνικής χρηματιστικής ολιγαρχίας και του κράτους, να τιθασεύσουν την ελληνική εργατική τάξη, να τη διαιρέσουν πολιτικά και να της προσφέρουν ένα υλικό κίνητρο για να κάθεται φρόνιμα...

Η ιστορική καταγωγή του μικροαστού και η στράτευσή του στο πλευρό του κεφαλαίου και του κράτους μέχρι σήμερα, είναι σε θέση να φωτίσει μια όψη της επιταχυνόμενης βίας στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί πράγματι, αυτό που ονομάζουνε «κρίση», αυτή η ανάποδη διαδρομή από την απόλαυση του πλούτου στη βία της φτώχειας, την οποία τελευταία βιώνουν μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, είναι εκτός των άλλων και μια διαδικασία που προσδιορίζεται από την αναγκαιότητα. Το ελληνικό κεφάλαιο πιεσμένο από την οικονομική του κρίση, είναι αναγκασμένο να μετασχηματίσει το κράτος, να αλλάξει μορφή και περιεχόμενο, να διατηρήσει εν ζωή ή να δημιουργήσει εξαρχής θεσμούς και σχέσεις ικανές να το στηρίξουν, και παράλληλα, να διαλύσει με τη βία ανθρώπους και σχέσεις που δεν βοηθούν στην αναπαραγωγή του!

Οι μικροαστοί, νόθα παιδιά του κράτους της προσόδου, δημιουργήματα δηλαδή μιας άλλης φάσης συσσώρευσης του ελληνικού κεφαλαίου, καταλαβαίνουν την αλλαγή πορείας του δημιουργού τους. Αντιλαμβάνονται το μεταίχμιο της θέσης τους, μετά από δεκαετίες συλλογικής ύπαρξης νιώθουν να ασφυκτιούν, αισθάνονται όπως η Ιφιγένεια που πρέπει να θυσιαστεί για να εξευμενιστούν ανώτερες δυνάμεις... Οι μικροαστοί, αφού άρπαξαν ό,τι άρπαξαν, αφού πλούτισαν όσο πλούτισαν, αφού πάτησαν επί πτωμάτων βλέπουν το δημιουργό τους (το ελληνικό κεφάλαιο) να μετασχηματίζεται και να τους παρατάει απροστάτευτους, βορά στα γυρίσματα της εποχής. Γνωρίζουν ότι το κεφάλαιο μπορεί να τα καταφέρει και χωρίς αυτούς, αλλά αυτοί δε μπορούν να τα καταφέρουν δίχως το χάιδεμα του κεφαλαίου. Αγωνίζονται, προσπαθούν να γλιτώσουν. Κατά βάθος ξέρουν ότι είναι μάταιο, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τους μικροαστούς να σπαρταρούν μπας και παρατείνουν για λίγο ακόμη την ψευδαίσθησή τους ότι μπορεί και να τη γλιτώσουν...

Οπότε, βλέπουμε ξαφνικά μικρομεσαίους επιχειρηματίες και λοιπούς μαγαζάτορες να υιοθετούν για λίγο σωτήριες θέσεις της αριστεράς, να μουντζώνουν όλοι μαζί τη Βουλή, να φωνάζουν «κλέφτες», «ψεύτες», «λαμόγια» κλπ. Πίσω όμως απ’ τις απόψεις περί «ριζοσπαστικοποίησης του λαού», η όψη της ζοφερής πραγματικότητας στα κοινωνικά στρώματα, απέχει έτη φωτός απ’ τις προσδοκίες της... αριστερής διανόησης. Οι μικροαστοί, απλώς δίνουν την ύστατη μάχη επιβίωσης και σ’ αυτή τους τη μάχη είναι αναγκασμένοι να στραφούν στις αξίες των δημιουργών τους: υπεράσπιση της ιδιοκτησίας τους, ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργασίας (των άλλων), σχέση αγάπης μίσους απέναντι στο κράτος, επίθεση σε όποιον τους φαίνεται πιο αδύναμος, διαφορετικός, ξένος. Τρόμος απέναντι στην προλεταριοποίηση. Λίγο πριν συνθλιβούν από την μετάλλαξη του κεφαλαίου, καταφεύγουν στον κρατισμό και στην ιδιοκτησία. Ψηφίζουν ακόμη και φασίστες (μπας και τονώσουν τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα!), ανοίγουν καφετέριες με φτηνότερες τιμές (κι άρα μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργασίας), ψάχνουν να βρουν διεξόδους, οσοδήποτε ανθρωποφαγικές κι αν είναι. Αυτή είναι η ιστορική τους διαδρομή. Αυτό είναι το ταξικό τους πεπρωμένο. Αυτό επιτάσσει η θέση τους στον καταμερισμό της εργασίας. Δεν είναι κάτι για το οποίο «φταίνε», τουλάχιστον, όχι περισσότερο, από ‘κείνους που τους υπολογίζουν για συμμάχους στον αντιφασιστικό αγώνα...

Μέσα από τον μικροαστικό λάκκο των λεόντων,