Κάτι «καθυστερημένοι» ευπρεπείς, ευπαρουσίαστοι, ωραίοι, ευγενείς και αμίλητοι, με το μολύβι στο αυτί, λογιστές της συμφοράς, ώρες ολόκληρες γράφουν και σβήνουν και προσπαθούν να εφαρμόσουν τη λαθεμένη εξίσωση. Αυτή η αριθμητική έχει σα σκοπό να ισορροπήσει τα έξοδα με τα έσοδα!

Έλληνες πρωτομάστορες της «απάτης», μέσα στην κυριαρχία της σκόπιμης εξαθλίωσης, κάνουν «διαβουλεύσεις» και στο τέλος καταλήγουν σε ένα καταφατικό «yes». Διαλαλούν το ξεπούλημα κακαρίζοντας σαν ανόητες κότες, που δε γεννούν αυγά, αλλά μόνο κουτσουλάνε τον τόπο. Όλο αυτό το «γύφτικο» παζάρι κρατάει χρόνια και καιρούς.

Ένα σκληρό πέτρινο χωράφι, που και η τελευταία του ικμάδα έχει χαθεί, ένα χωράφι που πουλάει μόνο τα αρχαία του στολίδια, σπέρνεται από τα χέρια των «ανθρωποειδών» που έχουν πέτρινη καρδιά.

Αναρωτιέται κανείς πώς να μιλήσει μ’ αυτά τα όντα και τι να τους πει. Ο αποστειρωμένος εγκέφαλός τους δε γνωρίζει βασικές έννοιες και αγνοεί τη σημασία απλών και βασικών λέξεων.

Το «πεινώ», «κρυώνω», «εξευτελίζομαι», «δεν αντέχω», «αυτοκτονώ» χτυπούν πάνω στην ξερολιθιά του μυαλού τους και εξοστρακίζονται. Οι επικλήσεις των ανθρώπων δεν τρυπούν την πανοπλία που φορούν. Τίποτα δεν τους ταράζει, τίποτα δεν τους μεταπείθει. Ο πρώτος εμφανής παραλογισμός αυτών των πετρανθρώπων είναι ότι ενώ οι ίδιοι παραδέχονται ότι έκαναν λάθος στους σχεδιασμούς τους, ταυτόχρονα, με τον ίδιο ζήλο και την ίδια επιμονή, συνεχίζουν αδιέξοδες πολιτικές.

Είναι computers που βραχυκύκλωσαν και από τις χορδές των μηχανικών τους λαρυγγιών βγαίνουν τα ίδια λόγια, «βρείτε λεφτά - βρείτε λεφτά». Από πού; Το πέτρινο χωράφι δεν αποδίδει. Οι ιδέες που φυτεύουν είναι δηλητηριασμένες και άχρηστες. Μια στυμμένη λεμονόκουπα, και η μοναδική γεύση που αφήνει, είναι η πίκρα της φλούδας της. Η αλήθεια, σαν αητός ζυγιάζεται πάνω από τις κεφαλές και απειλεί να εφορμήσει. Αλλά αυτοί το χαβά τους. Φέρτε λεφτά. Φέρτε λεφτά. Οι τράπεζες φτώχυναν; Απειλούν με κατάσχεση την πρώτη και μοναδική κατοικία. Και σε μια αδιαφανή και διαπλεκόμενη διαδικασία, αυτές οι κατοικίες είναι το έδεσμα των αχόρταγων τραπεζών.

Άραγε πού να πηγαίνει τόσο χρήμα; Πού συσσωρεύεται, σε τι μετατρέπεται; Ποιοι το εκμεταλλεύονται και το καρπούνται;

Πόσο κοστίζει κάθε ταξίδι των σκουριασμένων αγγέλων της Τρόικας; Ποιος τους δίνει κάθε φορά το μενού της επόμενης περικοπής; Ρυθμίζουν, λένε οι σιδερόψυχοι υπουργοί μας, τις μοίρες μας, το χρέος που το σινάφι τους δημιούργησε. Οι «»αγορές» θα μας δεχθούν αν παρουσιάσουμε πρωτογενές πλεόνασμα. Όχι βέβαια ότι οι τοκογλύφοι θα μας κάνουν χάρη. Απλώς θα μας δανείσουν από τα χρήματα που μάζεψαν στο σουρωτήρι του μόχθου των απλών ανθρώπων. Και επιτέλους. Έχω ξαναερωτηθεί στο μυαλό μου. Τι είναι αυτές οι αγορές; Πώς ο πλούτος κάθε έθνους μεταφέρθηκε στις κρύπτες αυτών των στυγνών σαδιστών;

Φόβος και τρομοκρατία στις προεκλογικές, αλλά και τις καθημερινές εξαγγελίες των «λυκανθρώπων». Μη μιλάς. Θα βρεις τον μπελά σου. Τα 350 ευρώ που παίρνεις, θα κοπούν. Δε θα ‘χεις να φας, να πάρεις φάρμακα. Και παραπέρα, ένα άλλο βιολί παίζει το σκοπό του. Ο βιολιστής των βόθρων με το κεφάλι έξω και το δοξάρι στο χέρι. Αφήστε τις πέτρινες καρδιές και ελάτες σε μας. Μαζί μας δε θα χάσετε. Θα γίνετε σαπούνι και μπορείτε να διαλέξετε αν θα γίνετε σαπούνι για γυναίκες ή για άνδρες.

Οι ταγοί της νεκροφόρου πορείας δεν μπορούν ούτε να κλάψουν. Οι πέτρες δεν κλαίνε.