Ο άνθρωπος (άνω θρώσκων) κοιτάζει τ’ αστέρια. Η μεγάλη πρόκληση της διερεύνησης του διαστήματος έρχεται σαν αντιδιαστολή στην ταπείνωση και τον εξευτελισμό του πλανήτη μας. Η μετανάστευση των πληθυσμών που άρχισε σα νομαδική ανάγκη, έγινε αστυφιλία κι αυτή με τη σειρά της, μετακίνηση από χώρα σε χώρα, αλλά το πρόβλημα δε λύθηκε. Ακόμα και τα πιο καλόβουλα συστήματα διακυβέρνησης, αποτυγχάνουν μπροστά στην πλεονεξία, τον εκμαυλισμό και την ανηθικότητα των αρπακτικών.

Η φύση καταστρέφεται και εκδικείται. Αναπόφευκτα και λογικά, τα μάτια στρέφονται στον ουρανό. Πρέπει να ξεφύγουμε από τη μελλοντική νέκρωση της γης. Πρέπει να μετοικήσουμε σε άλλους πλανήτες. Ένα προαιώνιο όνειρο της ανθρωπότητας. Όμως ο άνθρωπος δεν ξεχνά τις ρίζες, την παράδοση και τον πολιτισμό του.

Πλατφόρμες του διαστήματος, εκατοντάδες δορυφόροι και διαστημόπλοια, με τεράστια προσπάθεια και με πυραύλους-μαμούθ πάνε όλο και πιο μακριά και ταξιδεύουν στις εσχατιές του απείρου.

Όμως, ο πολιτισμός, η αιώνια προίκα της νοήμονος γης, δεν ξεχνιέται.

Η ολυμπιακή δάδα, σα σύμβολο ενότητας, ειρήνης και άμιλλας, ταξίδευσε στο διάστημα. Ήταν η καθαρότερη και αδήριτη δήλωση πως όπου και να στοχεύουμε, θέλουμε το σταυρουδάκι του πολιτισμού να το ‘χουμε φυλαχτό.

Είναι πολύ μεγάλη η συγκίνηση κάθε φορά που το μεγαλείο και ο σεβασμός αναδεικνύονται πάνω από τη φθορά αυτών των χιονανθρώπων που μας κυβερνούν. Ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε από τη μιζέρια και την κακομοιριά είναι να δώσουμε τα ηνία στην επιστήμη και την τεχνολογία.

Μια επιστήμη, όμως, που δε θα στέλνει στο διάστημα ακτίνες λέιζερ και οπλικά συστήματα, αλλά ολυμπιακές δάδες και άλλα σύμβολα πολιτισμού, τέχνης, συμφιλίωσης και ελπίδας.

Σιγά-σιγά, με μια δυσαναλογία στα δεδομένα, ένα-ένα τα κράτη μπαίνουν στο δρόμο του αποικισμού του διαστήματος. Το ταξίδι του Κολόμβου άνοιξε το δρόμο για το φαινομενικά ακατοίκητο. Ο «άνθρωπος-εξερευνητής»,  ψαχουλεύει και ανοίγει τους ορίζοντες ενός μελλοντικού μεγαλείου. Ίσως είναι και νομοτελειακά καθορισμένο να προκύψει η καταστροφή της Γης για να ανοίξει στα σοβαρά αυτή η μεγαλεπήβολη λύση του αστρικού χώρου. Ήδη ο Άρης μετά τη Σελήνη δέχεται επισκέπτες. Στον Ερμή βρέθηκε, λένε, νερό και πάγος.

Αυτό που πριν από μερικά χρόνια φαινόταν αδιανόητο, έγινε πραγματικότητα. Όμως ο άνθρωπος, στα βάθη της ύπαρξής του, θα κουβαλά τη νοσταλγία και την ιεροποίηση της γενέτειράς του Γης.

Ένας σβόλος χώματος, μια φωτογραφία ενός υπέροχου δειλινού, μια ολυμπιακή δάδα.

Αυτός ο δικός μας υπέροχος πλανήτης, αυτό το θαύμα της αρμονίας και της τελειότητος κατοικείται από παράλογα τερατουργήματα, τους λυκανθρώπους της δύναμης, που ξεσκίζουν, λεηλατούν, σκάβουν τα έγκατα, ανάβουν φωτιές, μολύνουν τα νερά, λειώνουν πάγους και αδιάφοροι συνεχίζουν το αδυσώπητο παιχνίδι με τη μητέρα φύση. Κι αυτή αδιάκριτα πλημμυρίζει, ρίχνει τυφώνες, τσουνάμι, σεισμούς, γκρεμίζει πυρηνικά εργοστάσια.

Ο τραγουδιστής-ο ποιητής το ‘πε, ότι «αν ανεβείς, από ψηλά όλα σου φαίνονται μικρά». Ίσως τότε, ίσως, δουν οι δολιοφθορείς το πραγματικό νόημα της ζωής. Ίσως τότε ξεχάσουν τη μεμψιμοιρία και τον πλουτισμό. Ο Φρόυντ το ‘χε γράψει ότι ο πολιτισμός της Γης είναι πηγή δυστυχίας. Όμως ο πολιτισμός έχει δύο όψεις. Εμφανίζεται σαν όπλο στα χέρια των ανεγκέφαλων, ή γίνεται πηγή έμπνευσης για τους ανθρώπους του πνεύματος, τους προφήτες και τους οραματιστές.

Στο ταξίδι μας προς το άγνωστο, ας κρατήσουμε το μίτο της Αριάδνης που ίσως μας οδηγήσει στην ηρωική και ελπιδοφόρο έξοδο από την καταστροφή.