Οντολογικά, ηθικά, υπαρξιακά, ο όρος βίος χαρακτηρίζει το «είναι» του ανθρώπου, εν γένει την ίδια του τη ζωή. Ή αναδύεται με τη γέννηση του όντος ή είναι κατά τη θρησκευτική άποψη εσχατολογικός, δηλαδή ολοκληρώνεται και τελειώνει με το θάνατο. Βέβαια, η θρησκεία δίνει τη δυνατότητα συνέχισης του «είναι» διά της ταύτισης με το θεό σε έναν απώτερο βίο, ανάσταση.

Το βιός είναι μια άλλη έννοια, που γραμματολογικά διαφοροποιείται από το βίο με μια μικρή μετάθεση ενός τόνου. Όμως αυτές οι δύο έννοιες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες από την έναρξη της ζωής και πριν ακόμα οι άνθρωποι αποκτήσουν συνειδητότητα της ύπαρξής τους. Ακόμα και στις κατώτερες μορφές της ζωής, σε χαμηλές οργανώσεις της ύλης, υπάρχει γονιδιακά προκαθορισμένη η έννοια που θα λέγαμε βιός, με τη σημασία του ζωτικού χώρου του κάθε ζώου ή της αγέλης.

Ένας αυστηρά περιγεγραμμένος χώρος, με σύνορα που δεν επιτρέπεται να παραβιάζει κανείς. Οι πέτρες, τα δένδρα, το χώμα, είναι η περιουσία των κατώτερων όντων, που σηματοδοτείται κυρίως με οσμές. Τα ούρα του σκύλου και άλλων ζώων καθορίζουν τις διαστάσεις του χώρου αυτού.

Βέβαια, τα ζώα, ενστικτωδώς διαλέγουν μόνο το πεδίο που τους είναι απαραίτητο για την επιβίωσή τους.

Άλλοτε πάλι, μερικές ομάδες ζώων, όπως οι μέλισσες και τα μυρμήγκια, όταν συμβεί υπερπληθυσμός, μεταναστεύουν και ή εγκαθίστανται σε ουδέτερο έδαφος ή δίνουν μάχες διεκδικώντας ένα χώρο που είναι κατειλημμένος. Γιατί λοιπόν ο άνθρωπος να ξεφύγει από αυτή την κοινή ζωική μοίρα του ορισμού του δικού του χώρου, της δικής του περιουσίας;

Κάθε έμβιο ον θα χτίσει τη φωλιά του και θα καθορίσει τα όρια του χώρου του με φράχτες, με ρυμοτομικά σχέδια, με κτηματολόγια και άλλους πιο εξελιγμένους τρόπους.

Αυτό είναι το βιός των κοινών ανθρώπων και η υπεράσπισή του αποτελεί πρώτιστο μέλημα.

Σε φυσιολογικές συνθήκες, δημιουργείται μια ισορροπία, που μπορεί να νομοθετηθεί ή όχι, αλλά πάντως ισχύει και είναι σεβαστή από τους άλλους.

Όμως μια ομάδα ανθρώπων που έχουν πάρει αυθαίρετα το δικαίωμα της αυτοδικίας είναι καταπατητές, εισβάλλουν αδιάντροπα στο χώρο, δηλαδή στα δικαιώματα των συνανθρώπων τους. Υποτάσσουν με πολέμους, δηλαδή με τη βία, τους αδύναμους και συχνά συντάσσουν νόμους και πολιτεύματα που υπερασπίζονται τους εισβολείς και τους δίνουν το δικαίωμα να υποδουλώνουν με απάτες, κλεψιές, τεχνάσματα και με πολιτικά συστήματα όπως είναι ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός. Πολλοί, συχνά, εκτρέπονται και εκλογικεύουν τη βία και την αρπαγή, όπως είναι οι φασίστες. Αυτοί αναπτύσσουν τη θεωρία ότι είναι ανώτεροι, ξεχωριστοί από τους άλλους ανθρώπους.

Στην ομάδα αυτή των αρπακτικών η έννοια του βίου ξεχωρίζεται τελείως από το βιός. Κατ’ αρχήν η ματαιοδοξία τους είναι τέτοια και η πνευματική τους ανεπάρκεια τόσο μεγάλη, που αγνοούν την ισοπεδωτική έννοια του θανάτου. Η ματαιοδοξία τούς οδηγεί να ξεχνούν ότι ο βίος τους, πολλές φορές κοπιώδης και επικίνδυνος, είναι αδιέξοδος.

Δεν μπορούν να χαρούν τίποτα άλλο από τη συσσώρευση του πλούτου. Η πολυτέλεια, η ευμάρεια, ο καταναλωτισμός, είναι ο καλλωπισμός μιας άδειας ψυχής, χωρίς σεμνότητα, συμπόνια κι αγάπη.

Άλαλα όντα, που βαυκαλίζονται όταν οι άλλοι τούς θαυμάζουν, τους αποδέχονται και προσπαθούν να τους φθάσουν. Άνθρωποι μαριονέττες του πλούτου και της ψευτοδύναμης που τους δίνει το «βιός» τους.

Μετά το θάνατο αυτών των ανθρώπων, το «βιός» τους παραμένει διάχυτο, έρμαιο στην «αρπαγή» από δήθεν συμπονούντες συγγενείς, που συγκρούονται, μάχονται και πολεμούν μεταξύ τους, χωρίς να παραδειγματίζονται από τους αποδημήσαντες. Απλά μπαίνουν στην ουρά που οδηγεί στο μοιραίο.