Μέσα από τις αιώνιες, τις φυλετικές κρύπτες του κληρονομούμενου ενστικτώδους υλικού του νου, πηγάζει το ανθρώπινο συναίσθημα. Αναβλύζει από τις πηγές ενός ανεξάντλητου και αθάνατου άλλου νου, που λέγεται ψυχή.

Τροφοδοτεί με ενέργεια τη ζωή και δίνει νόημα στην ψυχρότητα του σύμπαντος. Το συναίσθημα είναι η ικανότητα του ανθρώπου να συγκινείται. Είναι η βαθύτερη φλόγα της ύπαρξής μας, που ισορροπεί τη λογική και μετατρέπει τον άνθρωπο από μηχανή, σε ημίθεο. Η τροφός του επίκτητου συναισθήματος είναι η αγάπη. Είναι εκείνη η μητρική και πατρική συμπεριφορά, που στο κάδρο της υγιούς οικογενειακής ζωής αποτυπώνεται στην τρυφερότητα του βλέμματος, στην ανείπωτη μητρική και πατρική θέρμη και φροντίδα που σαν αύρα περιβάλλει το βρέφος.

Τα παιδιά είναι μια σχηματισμένη μάζα από συναίσθημα. Χωρίς ακόμα να έχουν αναπτύξει το νευρικό τους σύστημα, πριν ακόμα κοινωνικοποιηθούν και μπουν σε κανόνες, εκπέμπουν συναίσθημα. Η παιδική αθωότητα είναι η υποθήκη για το μέλλον. Όταν ακρωτηριασθεί, περιορισθεί ή πιεσθεί αυτός ο υπέροχος παιδικός καταρράκτης συγκίνησης και αγάπης στη θέα ενός μικρού παιδιού, τότε ο άνθρωπος μετατρέπεται σε πέτρα. Η ομαλή του εξέλιξη στη ζωή του ενήλικα, σταματά. Αν κοπούν οι ρίζες του συναισθήματος, τα προϊόντα του ατομικού και κοινωνικού γίγνεσθαι είναι η απανθρωπιά, η απαξίωση, η ψυχρότητα, η εχθρότητα, η επιθετικότητα, η έλλειψη αλληλεγγύης, η παράνοια και η ψυχική διαστροφή.

Ο άνθρωπος που στερείται της ικανότητας να συγκινείται, αυτός που το συναίσθημά του έχει καταρρακωθεί από τη λαθεμένη, ψυχρή, αγοραία και γεμάτη απόρριψη παιδική και σχολική ζωή, λέγεται ψυχοπαθητικός και είναι άρρωστος. Μπορεί εύκολα να σκοτώσει, να αδικήσει να ταπεινώσει τους άλλους, χωρίς κανέναν ηθικό διχασμό ή αναστολή.

Τα συναισθήματα έχουν σα βιολογική τους έδρα ειδικούς σχηματισμούς του εγκεφάλου. Υπάρχουν στο συνειδητό και ασυνείδητο κομμάτι του εαυτού μας. Λειτουργούν και στα ζώα. Είναι στα μάτια της μικρής σας σκυλίτσας, στο γουργουρητό της γάτας, στις πονηρίες της αλεπούς. Είναι στα φυτά που μεγαλώνουν με αγάπη, είναι στα φωτόνια που δημιούργησαν το σύμπαν. Είναι στο κλάμα της μάνας για το παιδί της, είναι στο πένθος της Ιταλίας για τους πνιγμένους λαθρομετανάστες. Είναι στη θέα των ομαδικών τάφων των αποστεωμένων από την πείνα παιδιών του Τρίτου Κόσμου.

Είναι στα παιδιά των φαναριών, στο λεπίδι που χάραξε την καρδιά του Παύλου Φύσσα. Είναι στις αποφάσεις των λογιστών τής Τρόικα, στα σχέδια και τις προθέσεις των κυβερνητικών αγριμιών. Είναι στη βαρβαρότητα στα γηροκομεία, στην ομαδική σφαγή των αδέσποτων ζώων. Είναι παντού. Διατρέχει το κοινωνικό σώμα, όλη την ανθρωπότητα. Κρύβεται σαν πολύτιμο πετράδι στις ψυχές των ανθρώπων που θυσιάστηκαν στις φυλακές, τα μακρονήσια, στις στέπες, για τις αρχές της δικαιοσύνης και της ηθικής.

Τα θετικά και αρνητικά συναισθήματα (μίσος, οργή, επιθετικότητα, ασπλαχνία, εκδίκηση), αλλά ακόμα και τα ισοπεδωμένα και ρηχά συναισθήματα (μελαγχολία, απάθεια, ανοχή), ορίζουν τη μοίρα της ανθρωπότητας και οδηγούν το είδος μας ποιος ξέρει πού.

Το συναίσθημα είναι στον έρωτα, στο σφιχταγκάλιασμα των νεανικών κορμιών, στην οδύνη και το πένθος του χωρισμού.

Το συναίσθημα υπάρχει στη γόνιμη γη, στη βλάστηση του σπόρου, το πέταγμα του πουλιού, τον κυματισμό της θάλασσας, στις μακρινές φωτιές που ανάβει στο δειλινό ο ήλιος που βασιλεύει.

Είναι στο αιώνιο κλείσιμο των ματιών, εκεί που όλα, οι έννοιες του πλούτου, της βασάνου, της απληστίας, πεθαίνουν και μόνη ενεργός και αιώνια έννοια από τη ζωή μας είναι η αγάπη που δώσαμε και πήραμε.