Εδώ και τρία χρόνια, όποια εφημερίδα και αν ανοίξεις, ανεξάρτητα από την πολιτική της τοποθέτηση, αντιλαμβάνεσαι ότι αυτοί που μας κυβερνούν (λέμε τώρα) όσο και οι αυτοί που τους καθοδηγούν, η τρόικα (η πραγματική μας κυβέρνηση), μας μιλούν με αριθμητικές πράξεις. Σε κάθε άρθρο εφημερίδας αντιλαμβάνεσαι προσθέσεις, αφαιρέσεις, πολλαπλασιασμούς και διαιρέσεις. Κάπου στα ενδιάμεσα των άρθρων βλέπεις φωτογραφίες ανθρώπων, «ειδικούς» τούς αποκαλούν, που μας εξηγούν πως κάνοντας σωστά αυτές τις πράξεις, θα εξασφαλιστεί «η σταθερότητα και η ανάπτυξη της χώρας». Και αναρωτιέσαι, δεν μπορεί, αυτοί θα ξέρουν.

Αλλά πάλι λες, οι περισσότεροι από αυτούς κυβέρνησαν και έκαναν τα πράγματα χειρότερα. Δεν ήξεραν όλοι αυτοί οι πρωθυπουργοί, οι υπουργοί, οι κεντρικοί και απόκεντροι τραπεζίτες να κάνουν τις απλές αριθμητικές πράξεις που τώρα με περισσή σοφία μάς προτείνουν να κάνουμε; Πώς άφησαν το χρέος να τους ξεφύγει; Ποιο είναι το λάθος τους; Παιδεύεις το μυαλό σου, ανατρέχεις στα παιδικά σου χρόνια, στα χρόνια του Δημοτικού, τότε που και εσύ μάθαινες τις πράξεις αυτές, και καταλήγεις στο Ε΄ Δημοτικό Σχολείο Μυτιλήνης.

Εκεί έμαθα γράμματα εγώ, σ’ αυτό το σχολείο με τις τριανταφυλλιές στην μπροστινή αυλή του, με τις μουριές στον περίγυρο της κάτω αυλής, με τις κυψέλες του με τις μέλισσες, ναι, στην πάνω απόμερη αυλή του είχε κυψέλες, με τις διπλές μεγάλες αίθουσες με τις μακριές μέχρι κάτω κουρτίνες, που μέσα τους εκτρέφαμε μεταξοσκώληκες και παίρναμε τα κουκούλια τους, και με τα μικρά παιδάκια του νηπιαγωγείου στον κάτω όροφο, ίσως να ήταν το πρώτο νηπιαγωγείο που ιδρύθηκε στη Μυτιλήνη.

Αυτό ήταν το Ε΄ Δημοτικό Σχολείο τότε. Σε αυτό το σχολειό που οι διοικούντες τα τελευταία χρόνια το νησί, ανίκανοι και πολύ κατώτεροι του μετρίου, το κατάντησαν ερειπιώνα και κοτέτσι, θυμάμαι τη δασκάλα μου, που μας μάθαινε την πρόσθεση, την αφαίρεση, τον πολλαπλασιασμό και τη διαίρεση, τις τέσσερες απλές αριθμητικές πράξεις, και τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι: ναι, όλοι αυτοί οι αλαζόνες ειδικοί των «δεξαμενών σκέψης» τού Χάρβαρντ και του ΜΙΤ με τους υπερσύχρονους νέας τεχνολογίας υπολογιστές που καθορίζουν την τύχη ολόκληρων χωρών, δεν ξέρουν να κάνουν σωστά τις τέσσερες απλές αριθμητικές πράξεις.

Τους μπερδεύει το κρατούμενο. Φταίει αυτό το ρημάδι το κρατούμενο. Εκεί κάνουν το λάθος. Και εμένα με μπέρδευε. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι δουλειά είχε το «ένα το κρατούμενο» που μας έλεγε η δασκάλα μας, μέσα σε μια κόλλα γεμάτη με αριθμούς. Αναρωτιόμουν από πού εμφανιζόταν, γιατί το κρατούσαμε σε προσωρινή αναμονή και πού καταλήγει. Τελικά κατάλαβα ότι είναι ένας ακόμη αριθμός που τον κρατάμε προσωρινά, για λίγο, έξω από τους άλλους, για να τον επιστρέψουμε στην κόλλα μας μαζί με τους άλλους αριθμούς. «Χωρίς την επιστροφή του κρατούμενου, όλα γίνονται λάθος», φώναζε η δασκάλα μας πάνω από τα κεφάλια μας κάνοντας το γύρο της τάξης.

Ψάχνοντας τα πράγματα ακόμη βαθύτερα, αγριεύεις. Λες, τι προσθέτουν, αφαιρούν και διαιρούν όλοι αυτοί οι ειδικοί, οι «μορφωμένοι», που θέλουν να κάνουν το μέλλον μου καλύτερο. Και εκεί σού φεύγει η εφημερίδα από τα χέρια.

ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

Ναι, προσθέτουν, διαιρούν και αφαιρούν ανθρώπους. Πράξεις, πράξεις, πράξεις.

Προσθέσεις, χιλιάδες προσθέσεις με φόρους και χαράτσια.

Αφαιρέσεις, χιλιάδες αφαιρέσεις σε δικαιώματα και επιδόματα.

Πολλαπλασιασμοί, χιλιάδες πολλαπλασιασμοί ποσοστών επί της ανεργίας.

Και διαιρέσεις, χιλιάδες διαιρέσεις χωρίζοντας δημόσιους φορείς σε καλούς και κακούς.

Χιλιάδες πράξεις. Κάθε μέρα και περισσότερες. Και κρατούμενα, πολλά κρατούμενα, χιλιάδες κρατούμενα. Αλλά στα κρατούμενα είναι το λάθος τους.

Όσο πληθαίνουν τα κρατούμενα, τόσο μονιμοποιείται το λάθος τους. Τα κρατούμενα στοιχειώνουν τις θεωρίες τους, τους αριθμούς τους, τα συμπεράσματά τους. Το λάθος τους είναι τα κρατούμενα που αρνούνται να ξαναγυρίσουν στις κόλλες τους μαζί με τους άλλους αριθμούς, όπως μας έμαθαν οι δικές μας δασκάλες. Γιατί τα δικά τους κρατούμενα δεν είναι αριθμοί, είναι άνθρωποι. Είμαστε εμείς, τα παιδιά μας, οι συμπολίτες μας, ολόκληρη η χώρα μας.

Όλοι μας κρατούμενα στις αριθμητικές τους πράξεις είμαστε, που μας έκαναν κρατούμενους. Όπως τώρα, που με πρόσχημα την κινητικότητα (όπου κινητικότητα = ο φερετζές της απόλυσης), κρατούμενοι έγιναν οι καθηγητές και οι δημοτικοί υπάλληλοι. Άσε που τους θεωρούν άχρηστους. Ποιος τους θεωρεί άχρηστους; Μα ο ειδικός, ο Μητσοτάκης. Ο χρήσιμος Κυριάκος, ο γιος του Κώστα, ο αδελφός της Ντόρας.

«Καζανιού χέρ’ βαστά» το Μητσοτακέικο, διατηρώντας στενή επαφή με τον κρατικό κορβανά χρόνια τώρα. Αυτοί θα είναι οι κριτές μας; Αυτοί που τα διέλυσαν όλα; Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος;

Στο χέρι μας είναι να μείνουμε μόνιμα έξω από τους λογαριασμούς τους και να χαλάσουμε τα σχέδιά τους. Μας το έλεγε από τότε η δασκάλα μας εκεί στο Ε΄ Δημοτικό Σχολείο Μυτιλήνης: «Αν δεν επιστρέψει το κρατούμενο, ο λογαριασμός χαλάει, η πράξη είναι λάθος». Χαλάστε τον.