Είναι πασιφανές ότι στη χώρα συντελείται ευρεία ζύμωση σε όλο το πολιτικό φάσμα, οι αιτίες της οποίας αποδίδονται κυρίως στη διαχείριση της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης. Στο πλαίσιο αυτό, το κλασσικό μεταπολιτευτικό δίπολο εξουσίας, το οποίο δομήθηκε με βάση το κέντρο, έχει υποχωρήσει αισθητά, ενώ ταυτόχρονα έχουν ισχυροποιηθεί πολιτικές εκφράσεις κινούμενες στα άκρα της πολιτικής σκηνής.

Μεγάλα τμήματα του εκλογικού σώματος όπως προέκυψε από τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και όπως δημοσκοπικά καταγράφεται, απογοητευμένα και ίσως και προδομένα από τα κόμματα εξουσίας, τείνουν ευήκοον ους στα κελεύσματα πολιτικών φορέων οι οποίοι κατά βάση πολιτεύονται καταγγελτικά, χωρίς όμως να προτείνουν αξιόπιστες πολιτικές επιλογές. Η τελευταία παρατήρηση προκύπτει αβίαστα από την απλή παρακολούθηση των συμβαινόντων τόσο στην αξιωματική αντιπολίτευση, όσο και στο κόμμα του κ. Μιχαλολιάκου.

Στη μεν περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και όπως σαφέστατα προέκυψε από τις πρόσφατες κομματικές συνεδριάσεις του, υφίσταται ξεκάθαρο ζήτημα στη διαδικασία παραγωγής πολιτικού λόγου. Όταν δεν είναι σαφές ούτε και μέσα στο κόμμα, το οποίο φιλοδοξεί και να κυβερνήσει, ποια συνιστώσα θα επικρατήσει της άλλης και άρα και ποια συγκεκριμένη πολιτική επιλογή θα προκύψει ως επίσημη κομματική θέση, αντιλαμβάνεται και ο πιο καλόπιστος πολίτης αυτής της χώρας τι προφανή προβλήματα θα αναφύονται σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ κληθεί από τους Έλληνες να αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου.

Στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής, και αντιπαρερχόμενος το επίπεδο πολιτικού λόγου και συμπεριφοράς των εκπροσώπων της στο κοινοβούλιο αλλά και στην κοινωνία, και μία απλή ανάγνωση των βασικών τοποθετήσεων του κόμματος δημιουργεί εύλογους προβληματισμούς, θεωρώ δε δεδομένο ότι οι περισσότεροι εκ των ψηφοφόρων ή συμπαθούντων της δεν έχουν διαβάσει το πολιτικό της πρόγραμμα.

Και αυτό το λέω γιατί δεν έχω την αίσθηση, ως μέλος αυτής της κοινωνίας, ότι οι Έλληνες επιθυμούν να ζήσουν σε μία μιλιταριστική χώρα με υποχρεωτική στράτευση και των δύο φύλων, με καταγγελία των πάντων και άμεση επιστροφή στη δραχμή διά δημιουργίας μίας οικονομικά περίκλειστης χώρας η οποία ουσιαστικά θα τρέφεται μόνο από τα προϊόντα της στη λογική της αυτάρκειας, δηλαδή εν τέλει με την υιοθέτηση πολιτικών δογμάτων και αντιλήψεων που παραπέμπουν στη Γερμανία του μεσοπολέμου, στην Αλβανία του Χότζα και στη Βόρεια Κορέα τού «σήμερα».

Είναι προφανές, λοιπόν, γιατί η σιωπηρή πλειοψηφία των Ελλήνων εξακολουθεί να δίνει καθημερινά ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Σαμαρά. Διότι στην παρούσα φάση αποτελεί τη μόνη αξιόπιστη και συνάμα υπεύθυνη επιλογή για τη λύση των προβλημάτων που μαστίζουν τη χώρα και την ομαλή έξοδό της από την κρίση.