Από το 2008, όταν ξέσπασε η σύγχρονη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, οι κυβερνήσεις «ανασκουμπώθηκαν»για να την αντιμετωπίσουν. Από τα εγχειρίδια της αστικής πολιτικής οικονομίας γνωρίζουμε πως οι άμεσες και βασικές κρατικές πολιτικές αντιμετώπισης μιας οικονομικής κρίσης πρέπει είναι:

α) η άμεση μείωση των επιτοκίων, ώστε να ανακοπεί, όσο το δυνατό, η πιστωτική ασφυξία που προκαλεί η απροθυμία των τραπεζών να δίνουν δάνεια σε περιόδους κρίσης και μεγάλων αβεβαιοτήτων - ο στόχος είναι η διευκόλυνση της αποπληρωμής των ήδη υπαρχόντων δανείων και η συνέχιση της χρηματοδότησης των οικονομικών δραστηριοτήτων,
β) η αύξηση των κρατικών δαπανών, επειδή οι κεφαλαιούχοι σε καιρούς κρίσης δε βλέπουν κερδοφόρα σχέδια και γι’ αυτό, όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν δαπάνες για νέες επενδύσεις (που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας), αλλά μάλλον καταργούν και ήδη υπάρχουσες, για να συγκρατήσουν τα περιθώρια κέρδους που έχουν!

Επομένως, η αύξηση των δημόσιων δαπανών και κατά συνέπεια των δημόσιων ελλειμμάτων και του χρέους, αποτελεί το μόνο τρόπο για να ανακοπεί η αλματώδης αύξηση της ανεργίας, που δημιουργεί η απροθυμία των επιχειρηματιών (τραπεζών, βιομηχάνων κ.λπ.) να διακινδυνεύσουν τα λεφτά τους (πρόκειται για μία χαρακτηριστική αποτυχία του μηχανισμού της αγοράς να συντονίσει την οικονομική δραστηριότητα, γεγονός που ξανα-αποκαλύφθηκε ηχηρότατα με την κρίση που ξεκίνησε το 2008). Χαρακτηριστικά, όπως έχει λεχθεί, πρέπει το κράτος να «προσλαμβάνει τη μία μέρα εργάτες να σκάβουν τρύπες στους δρόμους και την επόμενη μέρα να τους βάζει να τις ξαναγεμίζουν», ώστε με τους μισθούς που δίνει και τις άλλες δαπάνες (δημόσια έργα, υποδομές κ.λπ.) που κάνει, να μη μειωθούν (αν όχι να αυξηθούν) τα εισοδήματα, με συνέπεια οι επιχειρήσεις, παρατηρώντας ότι δε μειώνεται η ζήτηση (αν δεν αυξάνεται κιόλας), να μη μειώσουν την παραγωγή τους και να μην προχωρήσουν σε απολύσεις ή ακόμη και να επεκτείνουν σταδιακά τον κύκλο των εργασιών τους...

Όμως, ενώ από την έναρξη της τρέχουσας κρίσης κάπως έτσι έπρεπε να αντιδράσουν οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο, τα τελευταία χρόνια, ειδικά στην Ευρώπη και στις εκθέσεις των διεθνών οργανισμών (Δ.Ν.Τ., ΟΟΣΑ κ.λπ.) εφαρμόζονται και προτείνονται πολιτικές περιορισμού των δημοσίων δαπανών! Επίσης, τόσο το πολιτικό προσωπικό των ιθυνουσών τάξεων (π.χ. η καγκελάριος Μέρκελ), όσο και οι διεθνείς οργανισμοί (π.χ. ΟΟΣΑ), καλοβλέπουν μία σταδιακή αύξηση επιτοκίων, για να ανακοπεί, όπως λένε, «η πληθώρα χρήματος» που δημιουργείται από τα χαμηλά επιτόκια, η οποία μπορεί να δημιουργήσει πληθωριστικές πιέσεις, δηλαδή αυξήσεις των τιμών! Περιττεύει να πούμε ότι ακριβώς αυτές οι πολιτικές ήταν που μετέτρεψαν την ύφεση του 1929 στη Μεγάλη Ύφεση του 1929!

Η μόνιμη επωδός που χρησιμοποιούν οι κυβερνήσεις για να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους, είναι ότι αυτό θέλουν οι «αγορές», ότι πρέπει να είμαστε φερέγγυοι στις «αγορές» και διάφορα άλλα τέτοια επιχειρήματα περί τιμής και υπόληψης.

Πλην όμως, οι ίδιες οι «αγορές» γνωρίζουν ότι αυτές οι πολιτικές που ακολουθούνται, ειδικά στην Ευρώπη, μεγαλώνουν την κρίση, αυξάνουν την ανεργία και επομένως τις κοινωνικές εντάσεις, αυξάνουν τα χρέη (δημόσια και ιδιωτικά) ακριβώς επειδή μειώνονται τα εισοδήματα, οδηγούν σε πίεση τις τράπεζες ακριβώς επειδή η μείωση των εισοδημάτων και η απειλή αύξησης επιτοκίων οδηγεί σε αδυναμία αποπληρωμής δόσεων όλο και περισσότερα νοικοκυριά και επιχειρήσεις... Γνωρίζουν ότι πρόκειται για ένα σπιράλ που βαθαίνει τις συνέπειες της κρίσης που ξεκίνησε το 2008, ένα σπιράλ μείωσης των εισοδημάτων και αδυναμίας εξυπηρέτησης των χρεών και των αναγκών. Γνωρίζοντας λοιπόν όλα αυτά οι «αγορές», σε κάθε ανακοίνωση που θυμίζει προγράμματα λιτότητας, «αντιδρούν» με φόβο και πολλές φορές με πανικό, ακριβώς επειδή βλέπουν ότι με κάθε τέτοια ανακοίνωση, αυξάνεται ο κίνδυνος να μην πάρουν τα λεφτά που δανείζουν σε κράτη, σε τράπεζες, σε επιχειρήσεις ή σε νοικοκυριά άμεσα και έμμεσα μέσω των τραπεζών...

Όλα τα παραπάνω, σαν προτάσεις διεξόδου από την κρίση, ακούγονται τρελά - και είναι, χωρίς να συζητήσουμε καθόλου για το τι σημαίνει κάποιος να είναι άνεργος ή να μην του φτάνει ο μισθός να ζήσει αξιοπρεπώς! Πρόκειται όμως για τις απόψεις που είναι οι πιο δημοφιλείς (!) στο πολιτικό προσωπικό των κυρίαρχων τάξεων στη Ευρώπη, τις απόψεις που πρεσβεύει και η τρικομματική κυβέρνησή μας, φυσικά... Μέσα από τον οικονομικό λάκκο των λεόντων,