Στο σύγχρονο ελληνικό κράτος των τελευταίων δεκαετιών, είναι πολύ δύσκολο να βρεις φορείς ή θεσμούς που να λειτούργησαν ή και να λειτουργούν σωστά. Όλα και όλοι πορεύονται με βάση και οδηγό το «Τσοβόλα δώστα όλα» και «Τσοβόλα φέρτα όλα» (άσχετα αν τώρα φτάσαμε στο «Τσοβόλα πάρτα πίσω όλα»). Μας άρεσε, βολευτήκαμε και πιστέψαμε ότι είμαστε ο περιούσιος λαός, που χωρίς κόπο μπορούμε να ευημερούμε. Βέβαια η γενίκευση αδικεί, αλλά εκφράζει την κυρίαρχη νοοτροπία σε όλες τις διαστρωματώσεις της κοινωνίας μας.

Καθοριστικό ρόλο σ’ αυτήν την πορεία, έπαιξαν και οι διάφορες συνδικαλιστικές οργανώσεις, που μετεξελίχτηκαν σε συντεχνίες. Ξεκίνησαν μετά τη μεταπολίτευση ως ο πολιορκητικός κριός των κομμάτων της αντιπολίτευσης στον αγώνα να «πάρουμε την πόλη», την εξουσία δηλαδή. Θεμιτός ο στόχος των κομμάτων και των πολιτικών, κατανοητός και δικαιολογημένος ο πόθος των καταπιεσμένων πολιτών, σημαντικός και δυναμικός ο ρόλος των συνδικαλιστών. Με την αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό (και ενώ ή ηττημένη πλευρά άρχισε να οργανώνεται στα χνάρια των νικητών), οι συνδικαλιστές απ’ τη μια μετατράπηκαν σε στηρίγματα της νέας τάξης (πρασινοφρουροί) προσλαμβανόμενοι μέχρι συμφορήσεως στο  Δημόσιο κι απ’ την άλλη αντιλαμβανόμενοι τη δύναμή τους, άρχισαν να πιέζουν με κάθε μέσο (νόμιμο και μη) για την παροχή όλο και περισσότερων προνομίων και στη συνέχεια στη με κάθε τρόπο διατήρηση αυτών των προνομίων. Δημιουργήθηκαν έτσι ισχυρές συντεχνίες, που εκβίαζαν τις κυβερνήσεις και το κοινωνικό σύνολο με τους επικεφαλής τους να εντάσσονται στα υψηλότατα ρετιρέ της ελληνικής κοινωνίας.

Έτσι βλέπουμε και σήμερα ακόμα, συντεχνίες να απειλούν, να παρανομούν και να εκβιάζουν λύσεις με κάθε μέσο και με μοναδικό γνώμονα τη διατήρηση των κεκτημένων άσχετα με τη βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών, όπως αυτή εκδηλώνεται σε ένα δημοκρατικό πολιτικό σύστημα. Τις συντεχνίες αυτές τις καταγγέλλει η κυβέρνηση, τις ξεφωνίζει το διαπλεκόμενο σύστημα των ΜΜΕ, αλλά και τις κατηγορούμε κι εμείς οι απλοί πολίτες στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις μας (αρκεί να μην είμαστε μέλη τους).

Υπάρχει όμως και μια συντεχνία την οποία στηρίζει η κυβέρνηση (καθότι σαρξ εκ της σαρκός της), την κανακεύουν τα ΜΜΕ προσπαθώντας απλά κάποιες φορές να κρατήσουν τα προσχήματα (καθότι η δεξαμενή των αντισυμβαλλόμενων της διαπλοκής) και την προσπερνούμε οι απλοί πολίτες (καθότι οι παρωπίδες και ο φανατισμός τη διαχωρίζουν σε καλούς δικούς μας και κακούς άλλους). Και φυσικά η συντεχνία αυτή δεν είναι άλλη απ’ τη συντεχνία των πολιτικών.

Τι άλλο παρά καρπός της δράσης αυτής της συντεχνίας, είναι τα αποικιοκρατικά -μερικές φορές- προνόμια τους; Φωνασκούν και  βρίζονται, αλλά μόλις χρειαστεί, ομονοούν. Στις αυξήσεις τους, στη φυγοδικία τους, στην αλληλοκάλυψή τους. Πόσο γελοίο είναι το θέαμα του κοινοβουλίου όταν συζητείται η άρση της βουλευτικής ασυλίας κάποιου, ο ίδιος να ζητά την άρση της για να αποδειχτεί τάχατες η αθωότητα και η «λεβεντιά» του και φυσικά να τον καλύπτει πανηγυρικά η συντεχνία ομονοούσα! Πόσο οικτρό είναι για τη δόλια την πατρίδα μας και τους πολίτες της, όταν όλα τα «πόστα» του κράτους καταλαμβάνονται από τους αποτυχημένους της συντεχνίας;

Ως η κορωνίδα των συντεχνιών, νοιάζεται όχι μόνο για τα μέλη της αλλά και για το συγγενολόι τους. Τους παίρνουν ως «συμβούλους» στο γραφείο τους και στη συνέχεια τους μονιμοποιούν ως υπαλλήλους της Βουλής. Με παχυλούς και πολλούς μισθούς και επιμίσθια! Και ζήσαμε αυτές τις μέρες, την πρόκληση του προέδρου «της μιας μέρας» να τακτοποιεί ανερυθρίαστα την κόρη του. Τώρα που ετοιμάζονται εφεδρεία και απολύσεις, τώρα που χιλιάδες εκπαιδευτικοί με προϋπηρεσία ετών, βλέπουν ότι φέτος θα παραμείνουν άνεργοι, τώρα που η ανεργία στους νέους καλπάζει, τώρα ο κύριος πρόεδρος «της μιας μέρας» βρήκε «νόμιμα και ηθικά» τον τρόπο να βολέψει την κορούλα του!

Και αυτός πατέρας είναι, τον καταλαβαίνουμε!!! Οι άλλοι; Η συντεχνία; Ο αρχηγός της συντεχνίας; Ο νέος Πρόεδρος (της Βουλής) των πολλών (;) ημερών; Οι συνεργαζόμενοι αρχηγοί και βουλευτές; Μα όλοι τους είναι μέλη της συντεχνίας. Με τον ίδιο τρόπο πορεύονται. Με την ίδια ηθική κρίνουν. Την ηθική της συντεχνίας!!!

Μα τι λέω τώρα; Εδώ πάμε να σώσουμε την Ελλάδα. Με ψιλά γράμματα θα ασχολούμαστε; Ναι, και με τα ψιλά γράμματα να ασχοληθείτε κύριοι βουλευτές, γιατί όπως πρέπει κάποιος να τα προσέχει στα συμβόλαια των τραπεζών, έτσι και σεις πρέπει να τα προσέχετε στις οδυνηρές μέρες που βιώνουμε και να μην προκαλείτε τον άνεργο και τον πεινασμένο, τον απολυμένο και τον αδικημένο!