Οι καλοί μπαμπάδες δίνουν στα παιδιά ρίζες και φτερά!

Στα περασμένα χρόνια, από τη στιγμή που ένα παιδί γεννιόταν, όλοι για τη μητέρα και το βρέφος ρωτούσαν! Ο πατέρας, ο άλλος γονιός, απλά αναφερόταν στο τέλος.

Μετά, στο σπίτι, ο πατέρας κάλυπτε οικονομικά τις ανάγκες της οικογένειας, πιστεύοντας ότι συμμετείχε ενεργά στην ανατροφή του βρέφους. Μόνο όταν το παιδί του πήγαινε στο σχολείο, νόμιζε ότι μπορούν να αρχίσουν να δραστηριοποιούνται μαζί. Όμως, πάντα υπήρχαν προστριβές και δύσκολα αναβαθμιζόταν η σχέση πατέρα - παιδιού σε στενό δέσιμο.

Μέρος της ευθύνης πέφτει στις μητέρες που υποβάθμιζαν την ικανότητα του πατέρα για βοήθεια, λόγω της ανασφάλειας στο να του δώσουν «αρμοδιότητες νοικοκυριού».

Σήμερα, οι γονείς, κι οι δυο μαζί, συμμετέχουν και στην εξέλιξη της εγκυμοσύνης, και γενικά στην ανατροφή του παιδιού. Έγινε συνήθεια πια, ο πατέρας δε «στέλνει στα χωράφια να δουλέψει» την έγκυο γυναίκα του και αγωνιά και συμπάσχει με τις ανάγκες της - ακόμη και για τη διαμόρφωση του σώματός της. Και μόλις το βρέφος γεννηθεί, συνηθίζεται πια οι ανάγκες του νοικοκυριού και του παιδιού να καλύπτονται και από τους δυο γονείς.

Με αυτές τις σκηνές στο σπίτι, της ίσης προσφοράς και των δυο γονιών, το παιδί μεγαλώνει με περισσή ασφάλεια, αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Η οντότητα του πατέρα που εκδηλώνεται δημιουργικά, χωρίς κόμπλεξ και κοινωνική φοβία όταν για παράδειγμα μαγειρεύει, ενισχύει την εμπιστοσύνη στο ανδρικό φύλο. Το κορίτσι, από τη μία, αποκτά κοινωνική ωριμότητα, ασφάλεια και εμπιστοσύνη στο άλλο φύλο. Το αγόρι, από την άλλη, εύκολα βρίσκει τον ανδρισμό του και αποκτά σιγουριά για να γίνει μεγαλώνοντας ανεξάρτητος και σωστά πειθαρχημένος.

Τη λιγοστή παραβατικότητα στα παιδιά που ζούσαν με πατρικό πρότυπο παρόν στο σπίτι, παρουσιάζουν τα αποτελέσματα ερευνών της κ. Κανελλοπούλου, καθηγήτριας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.

Αποδεικνύεται ότι η ψυχολογική ωριμότητα, η ανεξαρτησία και η ειλικρίνεια εξαρτώνται και καθορίζονται επίσης από τον παρόντα στο σπίτι πατέρα. Στις οικογένειες που ο πατέρας εισακούεται και είναι ο Αρχηγός μέσα από την έντονη προσωπικότητά του, τότε όταν ενηλικιωθεί ο γιος είναι ασφαλής και λιγοστά βίαιος, ενώ η κόρη είναι δημιουργική, ασφαλής και εξωστρεφής.

Αντίθετα, αποδείχτηκε ότι οι εξαρτημένοι από ουσίες είχαν ζήσει με την απουσία του πατέρα (φυσική ή ψυχολογική απουσία) και την άρνηση από την πλευρά του της αποδοχής της διαφορετικότητάς τους.

Και όχι μόνο. Αυτός ο πατέρας ασκούσε χαμηλή πειθαρχία, δεχόταν μέχρι και ακραία αυτονομία στο σπίτι. Δεν υπήρχε σωστός έλεγχος, υπήρχε αμφισβήτηση στις πράξεις του παιδιού, δεν υπήρχε ψυχολογική υποστήριξη. Το παιδί «μεγάλωνε μόνο του»! Ενώ χρειαζόταν τον πατέρα ως ενεργό πρότυπο αρχικά της κοινωνικοποίησής του και αργότερα της ειλικρινούς και σωστής σεξουαλικής, οικονομικής, θρησκευτικής και ηθικής διαπαιδαγώγησης.

Υπάρχει διαφορά στον τρόπο παιχνιδιού και συμπεριφοράς μεταξύ παιδιού - μάνας και παιδιού - πατέρα:

α) Ο πατέρας παίζει περισσότερο σωματικό παιχνίδι, ενώ η μητέρα λεκτικό.

β) Ο πατέρας δίνει περισσότερη σημασία στην αγωγή των αγοριών.

γ) Τέλος, κυρίως ο πατέρας κάνει διάκριση στα παιχνίδια των παιδιών, κάτι που οδηγεί στη διάκριση των φύλων.

Η αξία του πατρικού ρόλου καθόλου δε μειώνεται στην περίοδο της εφηβείας, κι ας αμφισβητεί το αγόρι τις αντιλήψεις και τις ιδέες του πατέρα του και ας αναθεωρεί τις παιδικές του απόψεις. Η υπερπροστασία που του ασκούσε και η ανάγκη της αυτονομίας, έχουν ως αποτέλεσμα την προσπάθεια για σπάσιμο των δεσμών με την οικογένεια, την απελευθέρωση από την καταπίεση, την αμφισβήτηση του πατέρα ως ινδάλματος. Εκείνος, όμως, επιμένει να προσπαθεί να το παρεμποδίσει από τις κακοτοπιές. Αναπόφευκτα, λοιπόν, δημιουργείται σύγκρουση. Τα κορίτσια αντιδρούν με μικρότερη ένταση, λόγω μεγαλύτερης παθητικότητας από τα αγόρια.

Προσοχή στις μαθησιακές δυσκολίες. Και συγκεκριμένα στη δυσλεξία που οι έφηβοι συνήθως παρουσιάζουν. Αυτές μειώνονται και σταδιακά εκλείπουν εάν υπάρξει σωστή διαχείριση των ψυχολογικών αναγκών αυτής της ηλικίας, ειδικά από τον πατέρα. Διαφορετικά, οι γονείς υποχρεούνται να συνεργαστούν με τον ειδικό αναπτυξιολόγο.

Εύκολα είναι αντιληπτό ότι εάν δεν υπάρχει η πατρική φιγούρα στο σπίτι, πρέπει να δημιουργηθεί. Ο παππούς, ο θείος, ο ξάδελφος μπορούν να γίνουν υποκατάστατα. Προσοχή: ποτέ δεν πρέπει το πατρικό πρότυπο να υποκαθίσταται από ευκαιριακούς ερωτικούς συντρόφους της μητέρας. Θυμάμαι τα γράμματα των γονιών που τόνιζαν την ανασφάλεια και την απομόνωση που προκαλούνται στα πεντάχρονα και τα 14χρονα παιδιά στις περιπτώσεις που απουσιάζει ο πατέρας. Τους στείλαμε ενημέρωση για το είδος της προσπάθειας και τα διαρκή τεχνάσματα που πρέπει να υιοθετηθούν για να είναι χαρούμενα τα παιδιά.

Ας σεβαστούμε την ανάγκη των παιδιών για σταθερό συναισθηματικό, ασφαλές, εξατομικευμένο, δυνατό, σφιχτό δέσιμο με τον πατέρα. Κι ας έχουμε υπόψη μας ότι και σήμερα ο πατέρας ως «αρχηγός» στο σπίτι προσφέρει ουσιαστικά οφέλη.