Δεν αγαπούν την Ευρώπη, μισούν τους μετανάστες, μισούν τον ευρωπαϊκό Νότο, είναι πιστοί Χριστιανοί, πρεσβεύουν την οικονομική ανεξαρτησία του κράτους και τον εθνικό απομονωτισμό και κάποιοι από αυτούς δεν αποδέχονται το χαρακτηρισμό «ακροδεξιός». Παρ’ όλα αυτά, είναι τα παιδιά της Ακροδεξιάς, που απλώνεται σε όλο τον ευρωπαϊκό Βορρά. Οι ιδεολογικές διαφορές τους, ελάχιστες, αλλά ο τρέχων στόχος τους, κοινός. Στην Ολλανδία το κόμμα του Γκερτ Βίλντερς (δεύτερο κόμμα σε δημοτικότητα) διαφωνεί ανοιχτά με τη Μαρί Λεπέν για αποχώρηση από την Ευρωζώνη. Προτιμά να μείνει η Ολλανδία στην Ευρωζώνη και μαζί με τους Γερμανούς να διώξουν τις χώρες της περιφέρειας από την Ευρωζώνη και πρώτα από όλους την Ελλαδα. Το ίδιο επιθυμεί και το ακροδεξιό κόμμα των Φινλανδών, γνωστό ως κόμμα των «Αληθινών Φινλανδών», το ίδιο και τα δύο ακροδεξιά κόμματα της Αυστρίας. Το ένα από αυτά, μάλιστα, ανοιχτά προτείνει να γίνουν δύο ευρωζώνες, η βορειοευρωπαϊκή και η μεσογειακή. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι αυξάνονται οι πιθανότητες για δημιουργία στην ίδια τη Γερμανία ενός παρόμοιου κόμματος.

Απόψεις σαν τις παραπάνω ενισχύουν τα βορειοευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης, παρουσιάζοντας την Ελλάδα σα μια χώρα του Τρίτου Κόσμου, περιφερειακή και γραφική, όπου οι άνθρωποι μιλούν μια πολλή δύσκολη γλώσσα, χορεύουν σε κύκλους στα νησιά της (καλοκαιρινή τους εμπειρία από τα πανηγύρια μας) και ζουν πάνω από τις οικονομικές τους δυνατότητες μέσα από έναν ανέμελο τρόπο. Επειδή, δε, είναι γνώστες της μυθολογίας μας, αναμασούν το μύθο του Αισώπου, βάζοντας στη θέση των εργατικών μυρμηγκιών τους εαυτούς τους και στη θέση των οκνηρών τζιτζικιών εμάς, περιφρονώντας μας. Αυτές οι απόψεις ευδοκιμούν σε μια Ευρώπη χωρίς αλληλεγγύη μεταξύ των πληθυσμών της. Αναπτύσσονται σε μια Ευρώπη των αγορών και της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού. Έχει πολλά μαύρα πρόβατα σήμερα η Ευρώπη. Δεν είναι μόνο η Ελλάδα. Αυτή η πολιτική θα μαυρίσει και άλλους λαούς και τελικά μπορεί να διαλύσει την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η σημερινή «αλληλεγγύη» που εξαγγέλλουν οι κυρίαρχοι της σημερινής Ευρώπης, είναι αλληλεγγύη στις δικές τους επενδύσεις. Η Ε.Ε. έχει εδραιώσει μια κακέκτυπη ιδεολογία διεθνισμού. Απορρίπτει το εθνικό κράτος ως πηγή κάθε κακού, υπερηφανεύεται πομπωδώς μεν, υποκριτικά δε, για την Ευρώπη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και, σα να μην φτάνουν αυτά, δίνει και μαθήματα ηθικής στον υπόλοιπο κόσμο.

Δυστυχώς η Ευρώπη έχει χωριστεί στα δύο. Στις χώρες με την πρώτη ταχύτητα (οικονομική) και σε αυτές με τη δεύτερη. Σε αυτή με τους λαούς ενός ανώτερου θεού και σε αυτή με τους λαούς ενός κατώτερου θεού. Αυτόν το διαχωρισμό δεν τον γεφυρώνει καμμιά ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Ούτε φυσικά πρόκειται για ένα ρατσιστικό διαχωρισμό. Πρόκειται καθαρά για ταξική διάκριση, για σχέση μεταξύ αφέντη και δούλου. Και φυσικά ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία η σχέση αφέντη και δούλου δεν ήταν ρατσιστική. Πάντα ταξική ήταν.

ΥΓ. 1 Από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, για τους οπαδούς του μνημονίου: «Είναι ηλίθιο να κάνεις το ίδιο πράγμα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα.»
ΥΓ. 2 Ο Μίμης Ανδρουλάκης σε ρόλο Πάγκαλου. Γρύλιζε η αρκούδα, γρυλίζει τώρα και το κανίς.
ΥΓ. 3 Για τον Ψάλτου και τα «Έμβολα»: Έχει κάνει τη στήλη του ντουντούκα τής ΔΗΜΑΡ. Κρίμα.