Η «Βαλιντέ σουλτάνα» ή «Βασιλομήτωρ» Φρειδερίκη και οι αυλικοί συμβουλάτορες και αυλοκόλακες - όπως συνέβη, πολλές φορές, στην Ιστορία- «πήραν στον λαιμό τους»- τελικά- τον άπειρο και ανώριμο βασιλιά Κωνσταντίνο, ο οποίος, αντί να εκτονώσει την τεταμένη πολιτική κατάσταση, που είχε δημιουργηθεί, προκηρύσσοντας την διενέργεια εθνικών εκλογών, όπως είχε ζητήσει ο παραιτηθείς πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, προχώρησε στην «εξαγορά» βουλευτών της Ένωσης Κέντρου (με την υπόσχεση της υπουργοποίησής τους -και λέγεται, ακόμα, και με μεγάλα χρηματικά ποσά), προκειμένου να «αποστατήσουν» και να υποστηρίξουν τον σχηματισμό κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου, με άλλον πρωθυπουργό, η οποία θα υποστηριζόταν, κοινοβουλευτικά, και από την ΕΡΕ.

Στις 15 Ιουλίου, του 1965, ο παραιτηθείς πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, σε ραδιοφωνικό του μήνυμα, κατήγγειλε το βασιλικό «πραξικόπημα»: «η κυβέρνηση του ελληνικού λαού εξηναγκάσθη εις παραίτησιν. Και εκλήθη να τον κυβερνήσει μία ομάς προδοτών της Ενώσεως Κέντρου»!

Η «Κίρκη»- όπως χαρακτήρισε την «βασιλική Αυλή» ο Γ. Παπανδρέου, παραλληλίζοντας την με την Ομηρική μάγισσα Κίρκη, που μεταμόρφωσε σε χοίρους τους συντρόφους του Οδυσσέα -απέτυχε, στην πρώτη επιχείρησή της, να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή η κυβέρνηση των «Αποστατών», που σχηματίστηκε από τον «εντολοδόχο πρωθυπουργό» Γ. Νόβα, ο οποίος διακωμωδήθηκε από τον λαό, ως ο ποιητής «Γαργάλατας»( καταψηφίστηκε από την πλειοψηφία των Βουλευτών, στις 5 Αυγούστου 1965).

Ακολούθησε, σε λίγες μέρες (20 Αυγούστου,1965) και δεύτερη, αποτυχημένη, επίσης, απόπειρα, με την «μεταμόρφωση», μέσα σε λίγες μέρες, σε «εντολοδόχο πρωθυπουργό»,του «αριστερού» Ηλία Τσιριμώκου, τέως υπουργού του Γ. Παπανδρέου και σφοδρού επικριτή, πριν από δυο μέρες, του Παλατιού και προσωπικά της Φρειδερίκης!

Μετά την καταψήφιση και της δεύτερης κυβέρνησης, σχηματίστηκε, τρίτη κυβέρνηση «Αποστατών», με «εντολοδόχο πρωθυπουργό» τον Στεφ. Στεφανόπουλο, η οποία, μετά την προσχώρηση και άλλων βουλευτών, έλαβε, τελικά, την 17^η Σεπτεμβρίου, ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή!

Εντωμεταξύ, η βάναυση και προκλητική παραβίαση των δημοκρατικών θεσμών, η απροκάλυπτη διαφθορά συνειδήσεων και ο καθημερινός ευτελισμός της πολιτικής προκάλεσε την οργή του ελληνικού λαού, ο οποίος σε ογκώδη συλλαλητήρια, όπως αυτό της 21ης Ιουλίου- όπου σκοτώθηκε, από τις δυνάμεις καταστολής, ο φοιτητής Σωτήρης Πέτρουλας- διαδήλωνε την θέλησή του να υπερασπιστεί το δημοκρατικό δικαίωμά του να επιλέγει την κυβέρνηση που επιθυμεί.

Εξάλλου οι συνεχιζόμενες παλλαϊκές συγκεντρώσεις και οι πύρινοι λόγοι του «Γέρου της Δημοκρατίας» και του Αντρέα, που προκαλούσαν τον ενθουσιασμό του πλήθους ( όπως ήταν η μεγαλειώδης συγκέντρωση στην πλατεία Κλαυθμώνος, στις 16 Φεβρουαρίου του 1966, όπου ο Γ.Π. διακήρυξε: «ο βασιλεύς βασιλεύει και ο λαός κυβερνά»∙ και ο λόγος του Αντρέα, στο Κιλκίς, στις 10 Σεπτεμβρίου, όπου ο Αντρέας, κατήγγειλε: « με την εμπλοκή του ο βασιλιάς, στα πολιτικά πράγματα, κατέστη ο ουσιαστικός πρωθυπουργός της χώρας» και, έτσι, «ολοκληρώθηκε ο εκμοναρχισμός του κράτους»), προβάλλονταν από τον Τύπο της Δεξιάς, ως αντικαθεστωτικές εκδηλώσεις, οι οποίες προετοίμαζαν την ανατροπή της συνταγματική τάξης!

Η ανυποληψία της κυβέρνησης των «Αποστατών» και η ακυβερνησία του κράτους οδήγησαν στις 22 Δεκεμβρίου του 1966 στην ανατροπή της κυβέρνησης των «Αποστατών» και τον σχηματισμό υπηρεσιακήςκυβέρνησης Ι. Παρασκευόπουλου, που θα προετοίμαζε- εν ευθέτω χρόνω- την χώρα για την διενέργεια εθνικών εκλογών.

Στις 3 Απριλίου του 1967, η Υπηρεσιακή Κυβέρνηση ανατράπηκε από την Ε.Ρ.Ε, η οποία σχημάτισε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Παν. Κανελλόπουλο και σε συμφωνία με τον Γ. Παπανδρέου προσδιορίστηκε η διενέργεια εθνικών εκλογών για τις 28 Μαΐου, του 1967.

Εντωμεταξύ, το πολιτικό κλίμα επιδεινωνόταν από την προπαγάνδα της Δεξιάς, περί του «Κομμουνιστικού κινδύνου», καθώς και από «την επαπειλούμενη ανατροπή του ισχύοντος καθεστώτος», από την βέβαιη, πλέον,εκλογική επικράτηση των Παπανδρέου∙ συγχρόνως, ήταν έντονη και η φημολογία ότι θα «γινόταν δικτατορία, προκειμένου να αποτραπεί η διενέργεια των εκλογών του Μαΐου».

Στην κατάσταση πολιτικής ρευστότητας που επικρατούσε, μέσα στην αβεβαιότητα και την ανησυχία για το μέλλον της χώρας που δημιουργούσαν οι εκατέρωθεν φημολογίες, οι «ανεγκέφαλοι» των Ανακτόρων (στην σύσκεψη της 20 Απριλίου), προετοίμαζαν «το πραξικόπημα των Στρατηγών», για τις 23 Απριλίου του 1967∙ και συγχρόνως, από τα απομεινάρια του ΙΔΕΑ, στο στράτευμα (κάποιοι υποστηρίζουν και σε συνεννόηση με την CIA), ήταν, ήδη, έτοιμη η«Δικτατορία των Συνταγματαρχών», για τις 21 Απριλίου, του 1967.

Οι πραξικοπηματίες της 21^ης Απριλίου του 1967, με αρχηγό τον Παπαδόπουλο και συναρχηγούς τον Παττακό και τον Μακαρέζο, που έθεσαν σε εφαρμογή το «Σχέδιο Προμηθεύς», το οποίο είχε σχεδιαστεί για την «εξουδετέρωση κομμουνιστικής εξέγερσης», « έπιασε στον ύπνο» -παρά την υπάρχουσα φημολογία- πολιτικούς και πολίτες, καθώς και την κυβέρνηση της Ε.Ρ.Ε, με εξαίρεση τον υπουργό Δημόσιας Τάξης Γ. Ράλλη, ο οποίος προσπάθησε να κινητοποιήσει, κατά των πραξικοπηματιών, το Γ΄ Σώμα Στρατού, στην Θεσσαλονίκη, χωρίς αποτέλεσμα, καθότι είχε, ήδη, τεθεί σε εφαρμογή- με εντολή του Γ.Ε.Σ (Οδ. Αγγελής) το «Σχέδιο Προμηθεύς»!

Και η χώρα ξαναβρέθηκε, για άλλη μια φορά, πίσω, στις πιο σκοτεινές και οδυνηρές περιόδους της Ιστορίας της: επί εφτά χρόνια (Απρίλιος 1967-Ιούλιος 1974),έζησε τον τρόμο και την παγομάρα της «χειρουργικής επέμβασης και του θεραπευτικού γύψου» των αυτόκλητων εθνοσωτήρων, την βαρβαρότητα και την απανθρωπιά, την παράνοια, την γελοιότητα και την ντροπή της… «ενδόξου επαναστάσεως» της 21^ης Απριλίου!

Απλοί πολίτες και πολιτικοί, κατά χιλιάδες, συνελήφθησαν, «προληπτικώς», φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν∙ και όσοι «έμειναν όρθιοι» και δεν προσκύνησαν γνώρισαν την κόλαση του ΕΑΤ-ΕΣΑ, βασανίστηκαν, απάνθρωπα, δολοφονήθηκαν ή έμειναν ανάπηροι, καταδικάστηκαν από τα «Χουντικά» Στρατοδικεία σε πολυετή κάθειρξη ή εξορίστηκαν στα παλιά «Αναμορφωτήρια»!

Ο σκοταδισμός επέστρεψε…πλησίστιος στην δημόσια ζωή, με την λογοκρισία και το φίμωμα της ελεύθερης έκφρασης∙ ιδιαίτερη η…«έγνοια» των δικτατόρων για την Εκπαίδευση: με την εξάλειψη και των τελευταίων υπολειμμάτων της Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης του 1964, με την υποχρεωτική χρήση στην διδασκαλία, της «Καθαρεύουσας» και την «καλλιέργεια του εθνικού φρονήματος», με τα κακοποιημένα «ελληνοχριστιανικά ιδεώδη» και την υποχρεωτική υμνολογία της…«Εθνοσωτηρίου Επαναστάσεως», με τις διώξεις και απολύσεις χιλιάδων «αντιφρονούντων» δασκάλων και καθηγητών, στην Μέση και την Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση «συνετελέσθη η εξυγίανσις», όλων των βαθμίδων της Εκπαίδευσης!

«Στα δικτατορικά καθεστώτα, η αρχή μπορεί να είναι εύκολη∙ όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη, στο τέλος», προφήτευσε, ο Νομπελίστας Ποιητής, Γ. Σεφέρης, στην ιστορική δήλωσή του, που μεταδόθηκε από το B.B.C, στις 28 Μαρτίου, του 1969∙ και, πράγματι, η Τραγωδία του ελληνικού λαού, παίχθηκε, μέχρι τον Ιούλιο του 1974, με πολλά επεισόδια, άλλοτε φωτεινά και ηρωικά και άλλοτε σκοτεινά και θλιβερά:

Τον Δεκέμβριο, του 1967,το βασιλικό αντικίνημα «οπερέττα».

Τον Νοέμβριο του1968, η «αντιχουντική» παλλαϊκή κηδεία του «Γέρου της Δημοκρατίας», Γ. Παπανδρέου.

Τον Αύγουστο του 1968, η απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου από τον Αλέκο Παναγούλη.

Τον Σεπτέμβριο, του 1968, ο Κων. Καραμανλής, από το Παρίσι, καταδίκασε την ολέθρια πολιτική της Χούντας, η οποία «εδημιούργησε ένα τυραννικό και νόθο καθεστώς, μέσα στο οποίο σήπεται και αυτή και η χώρα».

Τον Μάρτιο, του 1969, η Δήλωση καταδίκης της Δικτατορίας από τον ποιητή Γ. Σεφέρη.

Τον Μάιο , του 1973,το κίνημα του Ναυτικού (Ν.Παππάς).

Τον Σεπτέμβριο, του 1973, μετά από το «Δημοψήφισμα της ντροπής» (όπου άδειαζαν τις κάλπες και τις ξαναγέμιζαν με τα ψηφοδέλτια του Παπαδόπουλου), ο αρχιδικτάτορας αυτοανακηρύχτηκε σε «Πρόεδρο της Δημοκρατίας»∙ και στις 3 Οκτωβρίου, διόρισε πρωθυπουργό της κυβέρνησής του τον Σπ. Μαρκεζίνη!

Τον Νοέμβριο του, 1973, η εξέγερση του Πολυτεχνείου αναδεικνύει το φιλελεύθερο πνεύμα της Νεολαίας και αποκαλύπτει την σήψη του δικτατορικού καθεστώτος!

Την 25^η Νοεμβρίου, του 1973, ανατρέπεται ο Παπαδόπουλος και αναλαμβάνει την …διακυβέρνηση της χώρας η «Χούντα» του Ιωαννίδη.

Στις 15 Ιουλίου του 1974 - με την εντολή Ιωαννίδη-πραγματοποιείται, στην Κύπρο, το πραξικόπημα, κατά του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου∙ και την 20^η Ιουλίου, του 1974, ακολουθεί η εισβολή των Τούρκων ( Αττίλας), στην Κύπρο!

Και, έτσι, με πολύ αίμα και ασήκωτο πόνο, την 24^ην Ιουλίου του 1974, η ελληνική Τραγωδία ( όπως προφήτευσε ο ποιητής Γ. Σεφέρης), μετά τον «ούριο άνεμο της Δημοκρατίας» που έπνευσε, με την θυσία της ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ- ΚΥΠΡΟΥ, φτάνει στην ΕΞΟΔΟ της και «δι΄ ελέου και φόβου περαίνεται η των τοιούτων παθημάτων η ΚΑΘΑΡΣΙΣ»!