Ο Μάιος των μεγάλων προσδοκιών αλλά και των μεγάλων αντιφάσεων πάει να σωθεί.

Μπαίνει σιγά-σιγά και φέτος το καλοκαίρι κι αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους οι μεγάλες πληγές του: η δρωτσίλα, τα μηχανάκια, οι μεταμεσονύκτιες υπαίθριες ορχήστρες τουριστικού τύπου και τα τοιαύτα. Καμιά όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με τη μέγιστη, τη βασανιστικότερη πληγή που λέγεται «κουνούπι».

Ο Λουκιανός είχε γράψει για τη μύγα ένα εγκώμιο («Μυίας εγκώμιον»). Για το κουνούπι τι να γράψει κανείς σήμερα; Μόνο κατάρες και λίβελους μπορεί να γράψει.

Θυμάμαι μια πολύ πετυχημένη μαθητική ατάκα που έλεγε: «Αγαπώ όλα τα ζώα, αλλά το βράδυ κοιμάμαι με κουνουπιέρα»...

Δεν ξέρω πόσο υποχρεωμένοι είμαστε να υποστηρίξουμε το τελεολογικόν της δημιουργίας του κόσμου και την αέναη ισορροπία του οικοσυστήματος, πάντως γεγονός είναι ότι ο άνθρωπος θα ήταν ευτυχέστερος αν έλειπε από τη φυσική αλυσίδα αυτό το επικατάρατο έντομο που λέγεται κώνωψ και επιστημονικά culex.

Ομολογώ ότι μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι μεταξύ των δέκα πληγών του Φαραώ ήταν οι σκνίπες και οι κυνόμυγες, αλλά όχι τα κουνούπια, παρά την αιγυπτιακή προέλευση της λέξης (και όχι το κώνος + ωψ)

Ο κοινός κώνωψ, όπως άλλωστε και η φλεβοτόμος σκνίπα, εντοπίζει αλάνθαστα τη ροή του αίματος στη φλέβα, εφορμά με βόμβο βομβαρδιστικού αεροπλάνου και ακαριαία την τρυπά με επιδεξιότητα πολύπειρου χειρουργού απομυζώντας το αίμα.

Τα πλείστα όσα έχουν επινοηθεί από τη φαρμακολογία και την τεχνολογία με αποτέλεσμα να μην ιδρώνει το αυτί των κωνώπων, οι οποίοι εκτός της ελονοσίας που έχει κατά καιρούς αφανίσει εκατομμύρια κατοίκων του πλανήτη, εσχάτως επιδίδονται και σε θανατηφόρες τερατογενέσεις εμβρύων.

Και για να μη θεωρηθούν τραγικές οι φοβίες που συνάγονται από το άρθρο, ιδού τι ανεκάλυψα ανατρέχοντας στα σχετικά λήμματα της εγκυκλοπαίδειας: Υπάρχουν παραδόσεις του ελληνικού λαού σύμφωνα με τις οποίες ο αφανισμός του ελληνικού γένους οφείλεται στα... κουνούπια!

Ο μύθος λοιπόν λέει ότι οι Αιτωλοί (οι οποίοι σημειωθήτω είχαν αρχαία πόλη με το όνομα Κωνώπα) πέθαιναν αθρόοι από την κατάρα επειδή επιχείρησαν να χτίσουν κάστρο ψηλό που να φτάνει μέχρι τον ουρανό.

Βλέπουμε εδώ ότι έχουμε ελληνικό «πύργο της Βαβέλ» πιθανότατα εξ άλλης αφορμής και όχι της γνωστής βιβλικής πολυγλωσσίας.

Γνωρίζοντας λοιπόν ότι σίγουρα θα πεθάνουν κατασκεύαζαν οι ίδιοι τους τάφους των και παίρνοντας κάποια αγγεία και λοιπά κτερίσματα μπαίνανε μέσα έτοιμοι να πεθάνουν.

Μια παραλλαγή του εκεί μύθου ήθελε τους κατοίκους να προσπαθούν να αποφύγουν φοβερούς και σιδηρόρυγχους κώνωπες και γι’ αυτό εθάπτοντο οι ίδιοι μέσα σε μεγάλα πιθάρια.

Κάθε μύθος είναι και μια ιστορική ή γεωλογική αλήθεια. Αυτό πλέον είναι αποδεδειγμένο.

Το ότι μάλιστα αναφέρεται αυτός ο μύθος στην Αιτωλία είναι ενδεικτικό των ανυπέρβλητων προβλημάτων ελονοσίας που αντιμετώπισε από αρχαιοτάτων χρόνων το ελώδες εκείνο δέλτα του Αχελώου.

Οι μύθοι αυτοί είχαν απήχηση και στους Αισώπειους μύθους, που κάποιοι από αυτούς ασχολούνται με κουνούπια (όπως ο «κώνωψ επί κέρατος βοός εκαθέσθη....» και κάποιος άλλος που θέλει τον ελέφαντα να κουνάει συνεχώς και τρομοκρατημένα τα αυτιά του για να μη μπει μέσα κουνούπι, γεγονός ολέθριο και θανατηφόρο για το μεγαλύτερο και το πιο δυνατό ζώο της ξηράς.

Ένα τόσο μικρό εντομάκι, δυστυχώς, είναι ικανό να στιγματίσει τη ρήση «πάντα εν σοφία εποίησε»...