Ο Παστέρ είχε πει «η τύχη ευνοεί το προετοιμασμένο μυαλό», ο Αβδηρίτης Δημόκριτος όμως, ο μέγας σοφός και επιστήμων, αυτός που ήδη από το 500 π.Χ. ξεκλείδωσε τα μυστικά του φυσικού κόσμου, το πήγε ακόμα παραπέρα αναγνωρίζοντας την ανάγκη και την πρωτοκαθεδρία της «τύχης» και είπε: «Για να αρχίσεις ένα σπουδαίο έργο χρειάζεται τόλμη. Για να το τελειώσεις χρειάζεται τύχη» («Τόλμα πρήξιος αρχή, τύχη δε τέλεος κυρίη»).

Τι είναι λοιπόν αυτή η τύχη που διαφεντεύει τη ζωή μας και που αν απουσιάζει «πολλά δεινά πέλει»;

Παράγεται ετυμολογικά από το «έτυχον», τον αόριστο του ρήματος τυγχάνω που σημαίνει απαντώ, συμβαίνω, επιτυγχάνω, και που ετυμολογικά είναι συγγενές προς το ρήμα «τεύχω» που σημαίνει κτίζω, κατασκευάζω.

Εξ αυτού μπορούμε να συναγάγουμε ότι η τύχη δεν είναι εντελώς άμοιρη της προσπάθειάς μας για δημιουργία.

Η τύχη, όπως όλα τα σπουδαία πράγματα στην αρχαία Ελλάδα, ήταν κι αυτή θεά, που σημαίνει -άλλο μπέρδεμα κι αυτό με το έτυμον του «θεού»- αυτήν την υπεράνθρωπη οντότητα που «σπεύδει» εις αντίληψιν και εις βοήθειαν του ανθρώπου.

Αν και τα τυχαία ευρήματα (τα λεγόμενα «Έρμαια») αποδίδονται στον Ερμή, ωστόσο η Τύχη ήταν ανέκαθεν αυτόνομη θεότητα της ευτυχίας και της σύμπτωσης.

Ο Όμηρος την θέλει Νηρηίδα, ενώ ο Πίνδαρος την συγχέει με τη Μοίρα Λάχεση.

Οι Αθηναίοι, αλλά και όλοι οι Έλληνες, δεν άρχιζαν καμιά διεξαγωγή υπόθεσης δημόσιας ή ιδιωτικής χωρίς να επικαλεστούν την Τύχη με την ευχή «τύχη αγαθή», που σημαίνει «ο θεός βοηθός και με το καλό», στην Αλεξάνδρεια δε υπήρχε ωραιότατος ναός της θεάς Τύχης, το λεγόμενο Τυχαίον.

Κάποιοι λάτρευαν παθολογικά την Τύχη. Κάπου αναφέρεται ότι νεαρός Αθηναίος, σαν άλλος Πυγμαλίων, ερωτεύθηκε παράφορα το άγαλμα της Αγαθής Τύχης που βρισκόταν στην Αθήνα, και αφού το έντυσε με πολυτελή ενδύματα, κάθησε από κάτω του και … αυτοκτόνησε.

Με την επίκληση της καλής τύχης, της καλοτυχίας, δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να εξευμενίσουμε όλους τους πιθανούς και αστάθμητους παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά την έκβαση ενός εγχειρήματος.

Οι αρχαίοι πράγματι ευλαβούνταν την Τύχη.

Πίστευαν ότι την έβδομη μέρα από τη γέννηση του παιδιού έρχονταν σπίτι οι Μοίρες (η Κλωθώ, η Λάχεση και η Άτροπος) και προφήτευαν την τύχη του γεννηθέντος.

Αλλά και σήμερα πιστεύει ο σώφρων κόσμος στην τύχη γι’ αυτό επικαλείται την ευτυχία δηλαδή την καλή τύχη σε σοβαρές σχέσεις και καταστάσεις όπως είναι η φιλία, η επαγγελματική σταδιοδρομία, ο γάμος, η τεκνοποιία και τόσα άλλα, και όχι βέβαια σε ξαφνικά και απροσδόκητα τυχαία υλικά κέρδη τα οποία σπανίως σέρνουν πίσω τους τον πραγματικό όλβο, μια λέξη που παράγεται από τον ιωνικό τύπο «ούλος» (δηλαδή όλος!) και σημαίνει τον ακέραιο, τον ολόκληρο και κατά συνέπεια την υγεία και την ευτυχία.

Η τύχη είναι παράγοντας της ζωής και της επιτυχίας.

Ο πυθαγόρειος Ίων ο Χίος , ζηλωτής της οντολογικής «τριάδος», έγραψε ένα κοσμογονικό ποίημα, τους «Τριαγμούς», και άρχιζε κάπως έτσι: « Όλα τα πράγματα στον κόσμο είναι τρία, ούτε περισσότερα ούτε λιγότερα. Η ίδια η ζωή είναι μια τριάδα, που σχηματίζεται από την ευφυία, τη δύναμη και την τύχη»…