Γιατί δεν μας λένε καθαρά ότι το καθεστώς που ονειρεύονται για την Ελλάδα είναι η «Δικτατορία του προλεταριάτου»;

Υπόσχονται ότι, όταν επανέλθουν στην εξουσία, «θα τρέμει το κατωσάγουνό μας» (Πολάκης), διότι τότε «θα ελέγξουν όλους τους αρμούς της εξουσίας» και πρώτα πρώτα θα ελέγξουν την Δικαιοσύνη «διορίζοντας αμέσως 3-4.000 νέους δικαστικούς, προκειμένου να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Δικαιοσύνη», όπως διακήρυξε καταχειροκροτούμενος από το «αριστερό» ακροατήριό του ο Πολάκης, η γνήσια φωνή του ΣΥΡΙΖΑ και το alter ego του Τσίπρα.

Θα έλεγε κανείς ότι «από τον τρελό και τον μωρό» (και την σύντροφο του πρ. πρωθυπουργού) μαθαίνεις την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι οι γιαλαντζί-επαναστάτες της παρέας Τσίπρα και οι γιαλάν νταήδες σαν τον Πολάκη -που έχουν ακόμα στο εικονοστάσι τους τον Βελουχιώτη και τον «πατερούλη Στάλιν»- δεν έπαψαν ποτέ να αισθάνονται ότι η «Αστική Δημοκρατία» αποτελεί εμπόδιο για να υλοποιήσουν την παιδική τους φαντασίωση, την εγκαθίδρυση της «Λαϊκής Δημοκρατίας».

Ανήκουν όλοι, όσοι είναι στον ΣΥΡΙΖΑ, σ’ αυτήν την παλαιοντολογική πανίδα; Συνεχίζουν όλοι τους να ζουν σε «κενό Ιστορίας» και δεν έχουν αντιληφθεί τίποτα από τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που συνέβησαν, στα τελευταία τριάντα χρόνια, και τα οποία συνεχίζουν να συμβαίνουν στην παγκόσμια σκηνή;

Ασφαλώς και υπάρχουν πολλοί και στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν συμμερίζονται τις ιδέες και τα πρότυπα, τα οποία -προ πολλού- έχουν απορριφθεί στην χωματερή της Ιστορίας.

Πώς εξηγείται, όμως, η «σιωπή των αμνών», ότι δεν βρέθηκε κανείς από τους «δημοκράτες» του ΣΥΡΙΖΑ να πληροφορήσει τον «αψύ» Σφακιανό ότι για να εμπεδωθεί η Δημοκρατία στην Ελλάδα, αγωνίστηκαν χιλιάδες Έλληνες και πολλοί θυσίασαν και την ζωή τους, μεταξύ των οποίων και πολλοί ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ, με κεφαλαία και χωρίς εισαγωγικά. Και ότι ο ελληνικός λαός που έζησε τα εφιαλτικά χρόνια του εμφύλιου και της χούντας, αυτοί που γνώρισαν την αθλιότητα και τον τρόμο του φασισμού και των ολοκληρωτικών καθεστώτων δεν θέλουν με κανένα τρόπο να ξαναζήσουν, για άλλη μια φορά, την μέρα, όπου θα «τρέμει το κατωσάγουνό τους»;

Μία εξήγηση είναι ότι κανείς δεν θέλει ή δεν τολμά να χαλάσει την ιδεολογική… «σούπα» που οι κομματικοί «ινστρούχτορες», εδώ και κάποια χρόνια, «σερβίρουν» στην «κατηχούμενη» νεολαία τους, που την ανάθρεψαν με τα παραμύθια της ηρωικής εποποιίας του «Αριστερού κινήματος», την «μεγαλουργία του ΕΑΜ» και την «μεγάλη προδοσία της Βάρκιζας».

Μια δεύτερη εξήγηση είναι ότι, τόσο οι παλιοί του 3%, όσο και οι νεοπροσήλυτοι, οφείλουν απέραντη ευγνωμοσύνη και σεβασμό στον αρχηγό, που τους ανέβασε στο ανώτερο σκαλί της εξουσίας, και γι’ αυτό τηρούν «ιερή σιγή» σε όποια «μπαρούφα» εκστομίζει ο Τσίπρας και ο «ισαπόστολος» και «ομογάλακτός» του Πολάκης.

Και υπάρχει και μια τρίτη εξήγηση: όσοι μετέχουν στην… «Συντροφία» του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν και στην Δημοκρατία και στην «Λαοκρατία» και στα «έτσι» και στα αντίθετά τους, στα άμα λάχει και στα όπως λάχει και στα «Μνημόνια» και στα «αντι-Μνημόνια» και στο ΟΧΙ και στο ΝΑΙ των δημοψηφισμάτων. Όπως δεν αισθάνονταν καμιά ντροπή και δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό, μετά τις υψωμένες γροθιές της αντίστασης ενάντια στους «τοκογλύφους» της Ευρώπης, να απλώνουν το χέρι της επαιτείας στους «αλληλέγγυους εταίρους» της Ε.Ε.!

Ακόμα και τους «μνημονιακούς» υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, που μισούσαν, μέχρι χθες, τους αγάπησαν παράφορα, μόλις εντάχθηκαν στην «Προοδευτική Συμμαχία» και καλούν, τώρα, σε συμπόρευση ολόκληρο το «αμαρτωλό» ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ!

Με λίγα λόγια, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδείξει ότι δεν πιστεύει σε τίποτα. Απλώς, ανάλογα με το ακροατήριο, στο οποίο απευθύνεται, επιλέγει και πόση «αντισυστημικότητα» ή επανάσταση θα «πουλήσει», ποιες φαντασιώσεις θα τροφοδοτήσει και ποιες νίκες θα υποσχεθεί, ενάντια στις δυνάμεις του «εχθρού» που αντιμάχονται τον «σοσιαλιστικό παράδεισο»!

Οι συνέπειες, όμως, από τα όσα λέγει και πράττει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν περιορίζονται στην αυτογελοιοποίηση τους· με όσα λένε περί των… ανυπόταχτων «αρμών της εξουσίας» και με όσα καταγγέλλουν περί «σικελικού κράτους», το οποίο, δήθεν, εγκαθιδρύει η κυβέρνηση Μητσοτάκη (όπως απεφάνθη Ραγκούσης, ο Νεοπροσήλυτος!), εμπνέουν και ενισχύουν όλους εκείνους που εχθρεύονται και υπονομεύουν τους δημοκρατικούς θεσμούς: τους λεγόμενους αντιεξουσιαστές ή μπαχαλάκηδες, τους τρομοκράτες και τους κακοποιούς, καθώς και τα κάθε είδους αντικοινωνικά στοιχεία, οι οποίοι δικαιολογούνται πως αποκαθιστούν την λαϊκή κυριαρχία επιτιθέμενοι εναντίον κάποιων «αρμών της εξουσίας», των οποίων η λειτουργία βλάπτει - δήθεν-τα πραγματικά συμφέροντα του λαού!

Και, γενικότερα, ενθαρρύνουν όλους εκείνους που αμφισβητούν τις εγγυήσεις που παρέχει το δημοκρατικό πολίτευμα για την προστασία της ελευθερίας και των δικαιωμάτων των πολιτών και οι οποίοι αντιτίθενται στην περαιτέρω ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών και στην θωράκιση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και των ανεξάρτητων Αρχών.

Παρόλα αυτά, οι ρητορικοί κρωγμοί και οι απειλές των «εξοστρακισθέντων» -με την θέληση του λαού- από την εξουσία δεν πρέπει να αποθαρρύνουν εκείνους που πιστεύουν και εργάζονται για την διεύρυνση της Δημοκρατίας, για τον εκσυγχρονισμό και την θωράκιση των θεσμών της ελληνικής Δημοκρατίας, για την αναπλήρωση του χαμένου χρόνου της συριζαίικης διακυβέρνησης, την αποτίναξη από τις πλάτες του λαού των μνημονιακών καταλοίπων.

Και, όπως απεφάνθη και ο Αλ. Τσίπρας, κάποτε -τότε που κυβερνούσε- «τα σκυλιά γαβγίζουν, αλλά το καραβάνι προχωρεί»!