Υπάρχει αυτό το παμπάλαιο ψυχαγωγικό παιδικό παιχνίδι των ερωτήσεων με τις παρομοιώσεις «Εάν ήμουν ζώο, ποιο ζώο θα ήμουν;». Θα έχετε παρατηρήσει το φαινόμενο: προσφεύγουμε συχνά σε παρομοιώσεις με κατοικίδια ή οικόσιτα ζώα ώστε να χαρακτηρίζουμε ανθρώπους, συμπεριφορές και καταστάσεις του ανθρώπινου κόσμου. Λέμε, π.χ. «γάτα ο τύπος» για τον ελισσόμενο καταφερτζή· «μουλάρι» για τον πείσμονα· «σκυλοκαβγάς» ή «κοκορομαχία» για μιαν αναίτια οξεία σύγκρουση· «παπαγαλάκι» αυτόν που επαναλαμβάνει άκριτα θέσεις άλλων…

Ιδού μια μέθοδος, σκέφτηκα, να δούμε σαν παιδιά, από μιαν άλλη σκοπιά, την εικόνα της πολιτικής καθημερινότητας μας, τις προσποιητές πόζες αλλά και την πρακτική της Ηγεσίας μας. Πέρασε από το μυαλό μου όλο το ζωικό βασίλειο, λίγα είδη ταίριαζαν αυθεντικά. Ξέμεινα με τρία: τον κόκορα, τον ταύρο και τη γάτα.

Κόκορας: πτηνό γνωστό για την κορδωμένη συμπεριφορά του, τη φιλέριδα τάση του, την πλουμιστή φορεσιά του, την κυριαρχία του στο κοτέτσι παρά την μάλλον ατυχή σεξουαλική του δυνατότητα, την επιτυχία του ως βραστός ή κρασάτος στις παχιές σούπες της Τράπεζας. Χαρακτηρίζεται επίσης από τη θεμελιώδη παρανόηση του Κόσμου: επειδή κακαρίζει κάθε πρωί, νομίζει ότι αυτός κάνει τον Ήλιο να ανατέλλει κι όχι το αντίθετο!

Ταύρος: μεγαλόσωμο, κτηνώδες, θηλαστικό, ειδικό στο να πεθαίνει σε αρένες από το σπαθί του ταυρομάχου και υπό τα αλαλάζοντα πλήθη. Ερεθίζεται από το αυθεντικό κόκκινο και συναιρείται συχνά με την κατά μέτωπο τυφλή επίθεση και καταστρεπτική μανία, ιδιαίτερα όταν αφεθεί σε «υαλοπωλεία», κατά τη συνήθη έκφραση.

Γάτα: αιλουροειδές, υπερτιμημένο ως προς την αρχοντιά του και σπαστικό ως προς τη στάση του, θεοποιημένο από διάφορους πρωτόγονους πολιτισμούς, συχνά συνδυαζόμενο με αλλεργική αντίδραση των συνευρισκομένων, οξύθυμο και επιθετικό οψέποτε κάτι ταράσσει την πεποίθηση της κυριαρχίας του στο χώρο.

Ξαναδιαβάζοντας τις ανωτέρω περιγραφές ως κώδικα, διαπίστωσα ότι το σχήμα δουλεύει -αρκετά- καλά στην καθ’ Ημάς πολιτική Φάρμα των κατοικίδιων Ζώων. Καλά μεν, αλλά όχι πλήρως, όπως κάθε κώδικας άλλωστε. Αναγκαστικό παράδειγμα, λόγω θέσης, ο Τσίπρας.

Ας δούμε την περίπτωση του «ταύρου» ως εικόνα: είναι λάθος να εφαρμόζεται ανεπιφύλακτα η εικόνα του «ταύρου εν υαλοπωλείω», η συνηθέστερη δηλαδή έκφραση-εικόνα πολιτικής συμπεριφοράς που Του αποδίδεται. Η πραγματικότητα είναι απλή: φτιάχνει, κατασκευάζει ένα υποθετικό «υαλοπωλείο» για να «κάνει τον ταύρο» εκεί μέσα. Όλη η πορεία της Μαξιμιαρής ομάδας είναι αυτό το παιχνίδι ρόλων: επίπλαστη πραγματικότητα, «σημαίες από νάυλον» όπως είπε ο Σαββόπουλος, φανταστικοί εχθροί, ασήμαντοι που επιβραβεύουν μέτριους και το αντίθετο, μηδενικό πρακτικό και πραγματικό αποτέλεσμα καθότι απλά το «υαλοπωλείο» δεν υπάρχει. Θόρυβος και μόνον θόρυβος!

Υποστηρικτική προς τούτο είναι και η εικόνα της «γάτας»: η συνηθέστερη παρομοίωση-χρήση της γάτας στο ανθρώπινο πνεύμα είναι η «γάτα του Σρέντινγκερ». Πρόκειται για ένα νοητικό πείραμα, ένα παράδοξο, κατά το οποίο μια γάτα μπορεί να είναι και ζωντανή και νεκρή, υπό συγκεκριμένες πειραματικές συνθήκες, στο βαθμό της άγνοιας μας των πρότερων τυχαίων συνθηκών. Η πολιτική της «γάτας του Σρέντινγκερ» είναι το καθημερινό φαγητό μας. Η kolotumba είναι ακριβώς αυτό: Ν-ΟΧΙ στο άθλιο δημοψήφισμα. Συνέπεια; Ο Τσίπρας «κοκορεύεται» σήμερα στην Αντιπολίτευση για τις παλαιές συντάξεις, π.χ., όταν ο ίδιος ψήφισε τη μείωση τους και η Αντιπολίτευση ζητούσε τη διατήρηση τους. Δυστυχώς, το μοντέλο αυτό είναι κυρίαρχο, είναι Σχολή σκέψης πλέον: όποιον από τους Υπουργούς πάρετε και για όποιο θέμα επιθυμείτε, θα δείτε το ίδιο μοτίβο, από το μεταναστευτικό στους παιδικούς σταθμούς, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα διόδια, την αστυνόμευση, την άμυνα, …!

Για να συμβαίνουν όλα αυτά απαιτείται η δυστοπική κοινωνική πραγματικότητα όπως ακριβώς την περιέγραψε ο Όργουελ στην αρχική «Φάρμα των Ζώων» του. Απαιτείται η συνδρομή σειράς υπόγειων ρευμάτων: η εγωπάθεια της μετριότητας, η αλληλ-επιβράβευση ασημάντων προς μετρίους, η αποχαύνωση μπροστά στους πολιτικά «ντοπαρισμένους» νικητές, σε απατεώνες που κάνουν κομπογιαννίτικες ακροβασίες πάνω στο γλισχρό σώμα μιας κοινωνίας σε αποσύνθεση, το μίξερ των πολιτικών, αισθητικών και ηθικών διδαγμάτων της πλάκας!

Η σκληρή αλήθεια δεν μπορεί πλέον να αποσιωπηθεί: τα κατοικίδια και οικόσιτα έχουν την αξία που εμείς οι ίδιοι τους αποδίδουμε. Ουδείς «κόκορας-ταύρος-γάτα» θα υφίστατο εάν δεν υπήρχαν οι κτηνοτρόφοι.

Ελπίζω να είναι σαφές το συμπέρασμα αυτό από ένα απλό παιδικό παιχνίδι…