Επανειλημμένα, σε προηγούμενα άρθρα μου, έχω αναφερθεί στην ανάγκη συγκρότησης μιας ενιαίας και μεγάλης παράταξης που θα καλύπτει όλον τον ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την Νέα Δημοκρατία, προκειμένου να εκπροσωπηθεί πολιτικά ένα μεγάλο μέρος του λαού που απεχθάνεται τα «αριστερά» καμώματα και τις πομφόλυγες του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και τις προλήψεις και τις αναχρονιστικές ιδέες, στις οποίες εμμένουν- ακόμα και σήμερα- πολλοί που συγκροτούν την Κεντροδεξιά παράταξη.

Και επανειλημμένα έχω αναφερθεί στην ανάγκη μιας ευρύτερης κυβερνητικής συμπαράταξης, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το κρίσιμο πρόβλημα του εκσυγχρονισμού του κράτους και της εξόδου από την πολυεπίπεδη κρίση στην οποία βρίσκεται εδώ και χρόνια η χώρα και η οποία, σήμερα, έχει οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να τίθεται σε κίνδυνο η ύπαρξή μας ως ανεξάρτητου κράτους, μέσα στην οικογένεια των πολιτισμένων ευρωπαϊκών κρατών.

Με το παραπάνω σκεπτικό, σε πρόσφατο άρθρο μου, χαιρέτησα ως « ένα παράθυρο αισιοδοξίας» την έναρξη της διαδικασίας για την ανάδειξη του προέδρου της Ενιαίας Δημοκρατικής ή Κεντρώας Προοδευτικής Παράταξης ή όπως αλλιώς θα ονομαστεί τελικά.

Δικαιολογημένα, λοιπόν, με αυξημένο ενδιαφέρον( όπως, πιστεύω, και πολλοί συμπολίτες μας) παρακολούθησα το πρώτο debate που πραγματοποιήθηκε, την προηγούμενη Πέμπτη, με πρωτοβουλία του τηλεοπτικού Σταθμού ACTION,ανάμεσα σε πέντε υποψήφιους για την προεδρία της παραπάνω παράταξης.

Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι ανάμεσα στους παραπάνω υποψήφιους ανακάλυψα εκείνον τον «χαρισματικό» ηγέτη, ο οποίος ως άλλος Ελευθέριος Βενιζέλος θα ταράξει με το όραμά του το πολιτικό μας τέλμα και θα εμφυσήσει στον λαό την πίστη στην αναγέννηση της χώρας . Και δεν νομίζω ότι θα είχα διαφορετική άποψη, εάν θα ήταν παρούσα στο debate και η σημερινή προεδρεύουσα της ΔΗΣΥ, η οποία αντί για το debate επέλεξε τον… διάλογο με τον λαό!

Η μελέτη, άλλωστε, της Ιστορίας μάς έχει διδάξει ότι οι χαρισματικοί ηγέτες εμφανίζονται μια φορά στα εκατό χρόνια και αλίμονο στους λαούς που αναμένουν τον «ενανθρωπισμό» κάποιου Μεσσία , για να τους απαλλάξει από την κακή τους μοίρα.

Προσωπικά, περισσότερο πιστεύω στην αποτελεσματικότητα των «Φιλικών Εταιρειών», στη συλλογική προσπάθεια, στο σχεδιασμό, την οργάνωση και στη συντονισμένη δράση, παρά στα ηγετικά «χαρίσματα» ενός αρχηγού, τα οποία από την εποχή, ακόμα, του χαρισματικού Αλκιβιάδη, δεν είναι βέβαιο ότι αξιοποιούνται πάντα προς όφελος του λαού και της πατρίδας.

Και όσον αφορά στη σημερινή συγκυρία και στην ανάγκη ανάταξης της χώρας μας, δεν περιμένω ούτε Ηρακλείς ούτε Μεγαλέξανδρους, για να καθαρίσουν- αυθωρεί και παραχρήμα- με τις υπερφυσικές τους δυνάμεις την «Κόπρο του Αυγεία»( ή του Αυγέα κατά Τσίπρα) ούτε να λύσουν τον «Γόρδιο Δεσμό» της οικονομικής εξάρτησης της χώρας από τους δανειστές μας και συγχρόνως το πρόβλημα της πολιτικής μας ανεπάρκειας, της παραλυσίας και της πλήρους ανικανότητας του κράτους . Αυτό που, νομίζω, περιμένουν οι σκεπτόμενοι και υπεύθυνοι πολίτες και το οποίο μπορεί να γίνει πραγματικότητα είναι να προχωρήσουμε με αποφασιστικότητα και κοινή προσπάθεια, βήμα, βήμα , προς την έξοδο από την κρίση που βιώνουμε, με μέτρα επεξεργασμένα και σχεδιασμένα σύμφωνα με τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα, με μέτρα που θα έχει κατανοήσει και αποδεχθεί η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, και τα οποία μέτρα θα μπορεί να υποστηρίζει μια οργανωμένη και αξιοκρατικά στελεχωμένη Δημόσια Διοίκηση.

Σε αυτή, λοιπόν, την προσπάθεια είναι μάταιο να ψάχνουμε να ανακαλύψουμε τους μεγαλοφυείς και τους ιδανικούς ηγέτες. Αυτό που μας χρειάζεται είναι να βρούμε ηγέτες ορθολογούντες και ορθοτομούντες. Προσωπικότητες με γνώση και λογική που διαθέτουν και την απαιτούμενη αποφασιστικότητα να εφαρμόσουν τα « δέοντα», υπερβαίνοντας το φόβητρο του πολιτικού κόστους ή τα μικροκομματικά συμφέροντά τους. Προσωπικότητες που μπορούν να λειτουργήσουν συλλογικά, να επιστρατεύσουν και να αξιοποιήσουν το επιστημονικό δυναμικό που διαθέτουμε σε πανεθνική κλίμακα.

Σύμφωνα με τα παραπάνω κριτήρια οι περισσότεροι από τους υποψήφιους για την προεδρία της Δημοκρατικής Παράταξης φάνηκε να διαθέτουν- κατ΄ αρχήν- τα παραπάνω βασικά προσόντα. Αυτό, όμως, που θα αποτελέσει το συγκριτικό στοιχείο με βάση το οποίο θα επιλεγεί ο ένας, ο καταλληλότερος, για να αναλάβει την ηγεσία της παράταξης, είναι το κατά πόσον αυτός διαβάζει και ερμηνεύει σωστά τα σημάδια των καιρών: ποιες είναι οι αξιολογήσεις και οι ιεραρχήσεις που κάνει, σε ποιες υπερβάσεις από ιδεολογικές προλήψεις και προκαταλήψεις μπορεί να προχωρήσει, πόσον βαθειά και ευρεία αντίληψη διαθέτει, όσον αφορά στις ανάγκες, την ιδεολογική ωρίμανση και τη βούληση της κοινωνίας μας.

Και με βάση αυτό το κριτήριο, κάποιοι από τους υποψήφιους φάνηκαν να έχουν απεξαρτηθεί από την προσκόλλησή τους σε ξεθωριασμένες κομματικές και ιδεολογικές ταμπέλλες και να αντιλαμβάνονται την ανάγκη να προσελκύσουν σε ένα Μεγάλο Κέντρο της Λογικής και της Ευθύνης όλους εκείνους τους πολίτες, οι οποίοι αποστρέφονται τα «δεξιά» ή «αντιδεξιά», τα κούφια «αριστερά» ή «σοσιαλιστικά» συνθήματα . Και, οι οποίοι- έστω και έμμεσα-άφησαν να εννοηθεί ότι θα σεβαστούν την ετυμηγορία όλων εκείνων των σκεπτόμενων και υπεύθυνων πολιτών που προσδοκούν, επιτέλους, μια πανεθνική συστράτευση των δημοκρατικών και φιλευρωπαϊκών δυνάμεων για την απαλλαγή της χώρας από τα εθνικολαϊκιστικά μορφώματα , τα οποία με την πολιτική τους αποθαρρύνουν κάθε πρωτοβουλία για την ανάπτυξη και την πρόοδο, υπονομεύουν τους δημοκρατικούς θεσμούς και αδιαφορούν για την κυριαρχία στη χώρα μας της ανομίας , της αναρχίας και της εγκληματικότητας.

Και ήταν απογοητευτικό, μετά από τόσα παθήματα και μαθήματα, τα οποία διδαχτήκαμε με τον πιο επώδυνο τρόπο την τελευταία οκταετία, επίδοξος υποψήφιος για την προεδρία της Δ.Π. να προβάλλει ως βασικό στόχο της πολιτικής του-στην περίπτωση που εκλεγόταν πρόεδρος- όχι την μετεκλογική συμπόρευση όλων των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων σε μια πατριωτική και πανεθνική προσπάθεια για την έξοδο της χώρας από την κρίση, αλλά το πώς η Δημοκρατική Παράταξη θα επιτύχει τον… «εθνικό στόχο», να μην αναδειχθεί αυτοδύναμη η Ν.Δ. στις ερχόμενες εκλογές και πώς-στην περίπτωση μη αυτοδυναμίας της Ν.Δ.- η Δημοκρατική Παράταξη, απορρίπτοντας κάθε πρόταση για συνεργασία που θα εξασφάλιζε τη σταθερή και αποτελεσματική διακυβέρνηση της χώρας, θα επιτύχει την… «παραίτηση και από την αρχηγία της Ν.Δ. του Κ. Μητσοτάκη.»!

Ε, όχι, κύριε υποψήφιε Πρόεδρε. Ο δημοκρατικός κόσμος είναι, πια, αρκετά ώριμος και αποφασισμένος να βάλει στο… «χρονοντούλαπο της Ιστορίας» τέτοια θλιβερά κατάλοιπα του παρελθόντος!