Σε μιαν ενδιαφέρουσα συζήτηση με έναν καλό, σεβαστό και παλιό φίλο, που εσχάτως «Τσιπροφέρνει» και «ΣΥΡΙΖΟακκίζεται», άκουσα τα «σχολια-νά μου» για την έντονη κριτική μου προς τον Επικεφαλής του Μαξίμου. Άκουσα και ένα καινοφανές επιχείρημα περί της σημασίας της πολιτικής Του. Ως προς το πρώτο, σημειώνω ότι η κριτική μου είναι πολιτική ή εστιάζεται σε γνωρίσματα που ο Ίδιος, ηθελημένα ή ακούσια, προβάλλει. Άλλωστε χρεία ουκ εστί εφεύρεσης ιδιαίτερων εκφράσεων όταν τις εκφέρουν παλαιοί συνοδοιπόροι του (π.χ. «Ιούδας»/Αλαβάνος, «ελεεινός»/Μελανσόν -για να μην αναφερθώ στον Baroufakis, τη ΛΑΕ ή τη Ζωή) ούτε κωμικών προσφωνήσεων (π.χ. Ερίδματος/Ζουράρις).

Ως προς το πολιτικό επιχείρημα του φίλου μου, όμως, υπάρχει ένα ζήτημα που υποστηρίζει ελλειπτικά και ο ίδιος ο Τσίπρας: πιστεύει ότι «μόνον Αυτός μπορούσε να περάσει όλα αυτά -τα μέτρα δηλαδή- χωρίς να υπάρξει κοινωνική αντίδραση»! Πέραν της συστροφής της λογικής, που ενώ αποδέχεται την ανάγκη εν τω βάθει εκσυγχρονισμού και μεταρρύθμισης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, θεωρεί ότι δια της στρέβλωσης του πολιτικού λόγου και πρακτικής -δηλαδή τη στυγνή εξαπάτηση του περιούσιου πόπολου- τούτο επιτυγχάνεται αποτελεσματικά.

Στην, προ εβδομάδος, εκ του Όρους της ΔΕΘ Προσευχή Του, ως εν Γεσθημανή μέσα στην απόλυτη μοναξιά, μας προσέφερε «όραμα» το οποίο ταύτισε με ένα τεχνικά κουτοπόνηρο και ετεροχρονισμένο «Δώστα Όλα». Φοβούμαι ότι δεν έχει καταλάβει ότι η πορεία του νέο-Ελληνικού Κράτους μπορεί να περιγραφεί ως σειρά «θαυμάτων», από το Ναβαρίνο και μετά. Εξ ου και ο «Θεός της Ελλάδος». Μόνο που πλέον χρειαζόμαστε ένα «θαύμα» ετησίως για την επιβίωση μας·ίσως μας βαρέθηκε κι ο Θεός, όπως είπε η Ελένη Αρβελέρ. Φοβούμαι ότι ο επικεφαλής του Μαξίμου δεν έχει καταλάβει τίποτα σε στρατηγικό επίπεδο για τη χώρα·δεν έχει αντιληφθεί τίποτα από τις εμβληματικές ομιλίες των καλεσμένων του, του Ομπάμα στο Κέντρο Σταύρος Νιάρχος και του Μακρόν στην Πνύκα. Και φοβούμαι ακόμα περισσότερο όταν τείνω να διαπιστώσω ότι πανταχόθεν του πολιτικού ορίζοντα δεν γίνεται κατανοητό ότι ευρισκόμαστε μπροστά σε διλήμματα αναγκαίας εξέλιξης ή οριστικής παρακμής.

Παλιότερα το ζήτημα ήταν η απόκλιση των οικονομικών και κοινωνικών δεικτών της Ελλάδας από το «μέσο όρο» της ισχυρής Ευρώπης. Σήμερα, το ζήτημα είναι απείρως πιο έντονο, απείρως πιο πολύπλοκο: ραγδαία μετάλλαξη της οικονομίας και του εμπορίου, σημαντική μετατόπιση του παγκόσμιου κέντρου βάρους προς την Ασία και τον Ειρηνικό και πρωτίστως ένα αναδυόμενο κοινωνικό μοντέλο που το γεννά η τεχνολογική επανάσταση·και συνδυαστικά μια Ευρώπη σε παρακμιακό σταυροδρόμι. Τα μεγάλα διλήμματα που όφειλε ένας Ηγέτης να εξηγήσει και να θέσει στον Ελληνικό λαό είναι καθαυτό λίγα·είναι όμως αυτά που θα προδιαγράψουν το μέλλον και την ασφάλεια μας ως χώρα. Δεν είπε Τίποτα.

Το 2019 δεν είναι απλώς ένα ακόμα έτος εκλογών, εν ολίγοις ένα έτος-«χεστήκαμε-κι-η-βάρκα-έγειρε» για τη διοίκηση Δήμων ή την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση εκλογικών περιφερειών. Το 2019 θα λάβει χώρα η μείζων σύγκρουση μεταξύ φιλοευρωπαϊκών απόψεων και των εθνο-λαϊκιστών σε όλη την Ευρώπη. Θα είναι η συγκυρία της χάραξης ενός βαθύτερου κοινού μέλλοντος ή αντιθέτως του μαρασμού και της διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης όταν οφείλει να συγκροτήσει μια πλήρη, σύνθετη και συνεκτική οντότητα παγκόσμιας ισχύος και βεληνεκούς·ικανή να διαμορφώνει ή να επηρεάζει ισχυρά την κοινωνική, οικονομική, επιστημονική και τεχνολογική, αμυντική και ανθρωπιστική, στρατηγική της παγκόσμιας κοινότητας. Δεν είπε Τίποτα! Όπως εσιώπησε, μάλλον εξ αγνοίας, για το έτερο κορυφαίο μελλοντικό πρόβλημα: τη σύγκρουση μεταξύ Τεχνολογίας -και των εταιρικών κολοσσών της- και Δημοκρατίας. Αντίθετα, επέμεινε στο παρωχημένο σχήμα της σύγκρουσης μεταξύ πολιτικής και οικονομίας, παλιακές κουβέντες ενός αιώνα που παρήλθε.

Στα αμιγώς εγχώρια μας: Τίποτα για τη δημογραφική βόμβα που ενεργοποιείται σταδιακά -και θα τα σαρώσει όλα τα επόμενα χρόνια, από το ΑΕΠ και το Ασφαλιστικό έως την Άμυνα·τίποτα για στρατηγική σχέση με τους εκπατρισμένους της κρίσης -που δε θα γυρίσουν ως μη-ηλίθιοι- και σχεδίων αξιοποίησης τους στην εγχώρια εκπαιδευτική και οικονομική ανάπτυξη·τίποτα για ισχυρές πολιτικές σε επίπεδο παιδείας και πολιτισμού, ασφάλειας και διεθνούς δράσης της χώρας σε μη-ελληνικά προβλήματα, κυρίως στη Μέση Ανατολή, την Αφρική, την Κεντρική Ασία, τη Μαύρη Θάλασσα. Τίποτα για την ουσία ακόμα και των δικών Του έωλων επιχειρημάτων, όπως το περιβόητο «ηθικό πλεονέκτημα», ένα φτηνό ανέκδοτο της Ιστορίας. Διχασμός και μόνο διχασμός.

Το τραγικό είναι ότι έναντι αυτών των καίριων διλημμάτων, το πρόβλημα αφορά πρωτίστως τους αντιπολιτευόμενους αντιπάλους του. Για παράδειγμα, το Λαϊκό Κόμμα δεν μπορεί να περιλαμβάνει ταυτόχρονα τη Μέρκελ και τον Ορμπάν της Ουγγαρίας ή τον άλλο «βλαμμένο» της Πολωνίας. Δεν αγγίζει το ζήτημα της τεχνολογίας κοινωνικής δικτύωσης και πληροφόρησης καθότι είναι μέσο και όπλο που χρησιμοποιεί και χειρίζεται αποτελεσματικά για την προσέγγιση της πολυπληθούς ομάδας των καθ’ ημάς Ψεκασμένων. Δεν προάγει τη συνεργασία με τους Έλληνες της Διασποράς καθότι γνωρίζει ότι δεν είναι πελάτες του. Όμως, όλα αυτά, είναι απολύτως κρίσιμα και επείγοντα για τη χώρα! Αντιθέτως, εκσυγχρονισμός ίσον «Νοτοπούλου», πόσο μα πόσο Λίγος… το Τίποτα ηγείται του Κενού…

Στην πολυετή θλιβερή ακινησία μας ως κοινωνία, ο Τσίπρας είναι ταμάμ. Χρειαζόμαστε, ως εθισμένοι, μιαν εξιστόρηση του τύπου «μνημονιακή-αντιμνημονιακή-μετάβαση-των-μνημονίων-που-δε-θέλουμε-αν-και-δόξα-τω-Θεώ-υπάρχουν-μπας-και-μας-πεί-κάποιος-τί-να-κάνουμε»!

Υπάρχουν στιγμές που με καταλαμβάνει ένα ερώτημα: λες να τα καταλαβαίνει όλα αυτά; Δε νομίζω! Αλλά στην περίπτωση που ισχύει, ο «εχθρός είναι εντός των τειχών»… Κι ας θυμώνει, ο Φίλος μου!