Πολύς λόγος έγινε τώρα τελευταία για τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ή συμπαράστασης που οργάνωσαν κάποιοι φορείς στις μεγάλες πόλεις. Η υπεύθυνη κυβέρνηση, ενεργώντας ασφαλώς σύμφωνα με τις υποδείξεις των ειδικών σε θέματα υγείας, ψήφισε νόμο που απαγόρευε τις συγκεντρώσεις ατόμων στην προσπάθειά της να περιορίσει την επέκταση της πανδημίας. Ο κόσμος, όμως, και κάποια κόμματα περιφρόνησαν αυτή την απόφαση της Πολιτείας και οργάνωσαν πολυπληθείς συγκεντρώσεις πριν από την έκδοση της απόφασης του δικαστηρίου για τη Χρυσή Αυγή και τη μέρα του εορτασμού του Πολυτεχνείου στο κέντρο της Αθήνας. Βέβαια, καμιά συγκέντρωση δεν είναι αυθόρμητη και όποιος διατείνεται κάτι τέτοιο απλώς υποκρίνεται. Κάποιος την υποκινεί για κάποιους λόγους. Και με την εξέλιξη της τεχνολογίας αυτό είναι το πιο εύκολο πράγμα που υπάρχει.

Στη δεύτερη περίπτωση μάλιστα, της εορτής του Πολυτεχνείου, υπήρξε και συνεργασία και «συναίνεση» των τριών αριστερών κομμάτων της Βουλής, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και του ΜΕΡΑ25. Επιτέλους η πολυπόθητη συναίνεση έγινε πράξη! Βέβαια, το άθροισμα των ποσοστών των κομμάτων αυτών υπολείπεται έναντι του αθροίσματος των τριών υπόλοιπων κομμάτων που απείχαν από παρόμοιες ενέργειες. Τούτο σημαίνει πως οι ενέργειές τους βρίσκονταν σε δυσαρμονία με το γενικό λαϊκό αίσθημα, γιατί όλοι γνωρίζουν πως ο συνωστισμός ανθρώπων ευνοεί τη διάδοση και τη διασπορά του κορονοϊού.

Τα κόμματα αυτά, όπως γίνεται πάντα, υποστήριξαν πως η απαγόρευση που αποφάσισε η κυβέρνηση, η πλειοψηφία της Βουλής, υποκρύπτει την πρόθεση της κυβέρνησης να καταργήσει σιγά σιγά τον εορτασμό της εορτής του Πολυτεχνείου! Αλήθεια, είναι δυνατό να πιστέψει κανείς πως μπορεί ένα κόμμα ή μια κυβέρνηση, η οποιαδήποτε κυβέρνηση, να το κάνει αυτό; Η εορτή του Πολυτεχνείου έχει ριζώσει στη συνείδηση των πολιτών και μόνο η κακοποίησή της από τους πολιτικούς και τα κόμματα μπορούν να τη βλάψουν. Καλό είναι να διαβάζει κανείς πίσω από το «παραβάν», όπως συνηθίζουν να κάνουν πολλοί τελευταία με υποκριτικό τρόπο, αλλά οι φόβοι των κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι ανεδαφικοί και αστείοι! Αλήθεια, μήπως η κυβέρνηση έχει σκοπό να καταργήσει και τις Εθνικές γιορτές της 25^ης Μαρτίου και της 28^ης Οκτωβρίου, αφού δεν επέτρεψε να γίνουν οι καθιερωμένες παρελάσεις, ή και το Πάσχα, αφού έκλεισε τις εκκλησίες, ή, ακόμη και τα σχολεία, αφού τα έκλεισε και αυτά; Όμως για τις παραπάνω απαγορεύσεις δεν έχυσε κανείς κανένα δάκρυ συμπάθειας. Και είναι απορίας άξιο γιατί. Ας σοβαρευτούμε, λοιπόν…

Όμως το πιο ισχυρό επιχείρημα αυτών που οργάνωσαν αυτές τις συγκεντρώσεις ήταν πως η απαγόρευση ήταν αντισυνταγματική, ότι παραβαίνει το Σύνταγμα και έτσι θέτει σε κίνδυνο τη δύστυχη τη δημοκρατία. Όμως είναι γνωστό πως το Σύνταγμα τα κόμματα το έχουν κάνει φυσαρμόνικα. Το ανοίγουν και το κλείνουν όσο και όταν θέλουν, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Δεν έχει γι’ αυτά σημασία η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που έκρινε πως η απόφαση της κυβέρνησης να περιορίσει τις μετακινήσεις είναι συνταγματική. Σημασία έχει αυτό που θεωρούμε εμείς σωστό. Έτσι, όμως δεν μπορεί να σταθεί καμιά Πολιτεία.

Είναι φανερό πως, όταν τα κόμματα μιλούν για αντισυνταγματικότητα του νόμου που ψήφισε η κυβέρνηση, έχουν κατά νου μόνο μια αρχή της δημοκρατίας, την περίφημη ελευθερία. Η κυβέρνηση, λένε, περιορίζει την ελεύθερη κίνηση και βούληση των πολιτών. Πράγματι, το άρθρο 5 (Δεύτερο Μέρος) του ισχύοντος Συντάγματος που αναφέρεται στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας των πολιτών και την προσωπική ελευθερία ορίζει πως «η προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστη» και πως «απαγορεύονται ατομικά διοικητικά μέτρα που περιορίζουν σε οποιοδήποτε Έλληνα την ελεύθερη κίνηση». Όμως το ίδιο άρθρο διευκρινίζει πως ο καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητα του, αλλά «εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων» και πως «καθένας έχει δικαίωμα της προστασίας της υγείας του». Εξάλλου, όλοι γνωρίζουμε πως η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Όσοι, λοιπόν, οργανώνουν αντικυβερνητικές στην ουσία συγκεντρώσεις τα λαμβάνουν όλα αυτά υπόψη;

Όμως υπάρχει και κάτι άλλο. Στο ισχύον Σύνταγμα υπάρχει και το άρθρο 48 (Τρίτο Μέρος) που αναφέρεται στην «κατάσταση πολιορκίας» στην οποία μπορεί να βρεθεί μια χώρα. Το άρθρο αυτό ορίζει πως σε «καιρό πολέμου» είναι δυνατό η Βουλή μετά από πρόταση της κυβέρνησης να επιβάλει σε όλη την Επικράτεια ή σε τμήμα της τον Νόμο για την «κατάσταση πολιορκίας» που αναστέλλει την ισχύ του συνόλου ή μέρους των διατάξεων του άρθρου 5, δηλαδή μπορεί να περιορίσει την ελευθερία των πολιτών. Υπάρχει κανένας αμερόληπτος πολίτης που να πιστεύει πως η χώρα μας σήμερα δεν βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου; Η κατάσταση είναι ιδιότυπη. Υπάρχει ο εχθρός του κορονοϊού, ένας εχθρός ύπουλος, εσωτερικός και πολύ επικίνδυνος που δεν ξέρουμε στην ουσία τι όπλα διαθέτει και πού και πότε θα επιτεθεί και θα χτυπήσει και έχουμε και έναν εξωτερικό εχθρό, την Τουρκία, που περιμένει να βρει την ευκαιρία να μας επιτεθεί. Βέβαια, η απαγόρευση δεν έχει σχέση με το δεύτερο, αλλά οπωσδήποτε σχετίζεται με το πρώτο. Όμως, τα κόμματα λειτουργούν και ενεργούν σαν να μη συμβαίνει τίποτε!

Και το ερώτημα που ανακύπτει είναι ποιο είναι το κίνητρο που οδηγεί τα κόμματα σε παρόμοιες ανεύθυνες συμπεριφορές. Γιατί επιλεκτικά φρόντισαν να οργανώσουν συγκεντρώσεις στη γιορτή του Πολυτεχνείου; Είπαν βέβαια πως θα τηρήσουν όλα τα πρωτόκολλα ασφάλειας κ.λπ. Αυτό είναι σωστό, αλλά σίγουρα ήξεραν πως υπάρχουν κάποιες «συλλογικότητες» και ομάδες της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που δεν ελέγχονται εύκολα, που καραδοκούν και περιμένουν να αδράξουν την ευκαιρία που τους προσφέρουν άλλοι, για να δημιουργήσουν προβλήματα. Υπάρχει, λοιπόν, η αίσθηση πως ένας στόχος, ανομολόγητος ασφαλώς, ήταν να δημιουργήσουν προβλήματα στην κυβέρνηση εν μέσω πανδημίας και να την εκθέσουν.

Υπάρχει όμως και άλλος ανομολόγητος στόχος. Οι Εθνικές γιορτές της 28^ης Οκτωβρίου και της 25^ης Μαρτίου έχουν τις ρίζες τους πολύ μακριά. Η γιορτή του Πολυτεχνείου είναι πολύ κοντά. Ζουν ακόμη πολλοί από τους πρωταγωνιστές και πολλοί απόγονοι των θυμάτων. Αυτούς, λοιπόν, στοχεύουν παρόμοιες ενέργειες και επιχειρούν να κερδίσουν τη συμπάθειά τους, θέτοντας το κόμμα πάνω από το συμφέρον και την ασφάλεια της χώρας. Ας μη λησμονούμε πως πολλοί από τους σύγχρονους ενεργούς πολιτικούς έχτισαν την πολιτική τους καριέρα πάνω στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και εξαργύρωσαν ακριβά τη συμμετοχή τους σε αυτή.

Όμως τα πράγματα είναι πιο σοβαρά από όσο φαίνονται και κανείς δεν πρέπει να παίζει «εν ου παικτοίς». Οι εξαιρετικές καταστάσεις αντιμετωπίζονται με εξαιρετικά μέτρα και αυτά οφείλουμε να τα εφαρμόζομε όλοι με μία ειλικρινή «συναινετική» διάθεση. Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως, όταν οι στρατηγοί των Ελλήνων συζητούσαν στη Σαλαμίνα για την τακτική που έπρεπε να ακολουθήσουν για να αντιμετωπίσουν τους Πέρσες που απειλούσαν την χώρα, ο Αριστείδης για τον οποίο ο ιστορικός λέει πως ήταν «ο πρώτος στην αρετή και ο δικαιότατος ανάμεσα στους Αθηναίους» πήγε από την Αίγινα στη Σαλαμίνα, στάθηκε έξω από τον χώρο της συνεδρίασης και είπε να φωνάξουν τον Θεμιστοκλή, δηλωμένο πολιτικό αντίπαλό του, και ρίχνοντας στη λήθη τις διαφορές τους μπροστά στις συμφορές που είχαν βρει την Αθήνα του είπε: «Εμείς έχουμε χρέος να συγκρουόμαστε και σε κάθε άλλη κρίσιμη ώρα και προπάντων τώρα για το ποιος από τους δυο μας θα προσφέρει πιο πολλές υπηρεσίες στην πατρίδα» (VΙΙΙ, 79) . Αυτός είναι ο γνήσιος πατριωτισμός. Καθένας από εμάς αυτή τη κρίσιμη στιγμή οφείλει να κοιτάζει τι θα δώσει και όχι τι θα πάρει. Και ευτυχώς πολλοί απλοί πολίτες το κάνουν!