Συνδεόμαστε πάλι με το προηγούμενο άρθρο και συγκεκριμένα με την κατακλείδα του, που ήταν το συμπέρασμα ότι οι πολιτικές τομές που πραγματοποιήθηκαν από τον Δράκοντα, τον Σόλωνα, τον Πεισίστρατο και τον Κλεισθένη διαμόρφωσαν το κοινωνικό και το αναπτυξιακό υπόβαθρο της αρχαίας Αθήνας και την οδήγησαν στα κατοπινά της και πολυποίκιλα θαύματα. Αυτά τα θαύματα όμως έχουν και ημερομηνία λήξης.

Γιορτές, ιδέες, έννοιες, όλα τα πράγματα στη ζωή φθείρονται, για να επαληθεύσουν τον κανόνα της φυσικής τάξης που λέει ότι: η ύψιστη, η ακατανίκητη δύναμη στη φύση είναι η φθορά.

Αυτό το βλέπουμε ανάγλυφο πρωτίστως στο ταξίδι της γλώσσας. Γλωσσικά αριστουργήματα κάθε εποχής που παρέρχεται, καθίστανται ξένα και ακατάληπτα στους επιγενομένους, ακόμα κι όταν αυτοί αγαπούν και σπουδάζουν τη γλώσσα.

Έτσι κάπως φτάσαμε από το «έρρωσο» (έχε γεια) και το ομηρικό «ούλε» (υγίαινε και χαίρε) στο «τί νέα ρε μαλάκα;»

Το άρθρο γράφεται παραμονές των ευρωεκλογών του ’24.

Ακούμε συχνά αυτές τις μέρες τις αιτιάσεις ότι κάποιοι πολιτικοί, και της συμπολίτευσης αλλά και της αντιπολίτευσης, προσπαθούν τεχνηέντως να μεταστρέψουν το πολιτικό ενδιαφέρον από τα μείζονα και να αποπροσανατολίσουν τη βούληση του εκλογικού σώματος με επιδείξεις, τα λεγόμενα «σόου» στη …νέα ελληνική.

Ελέχθη π.χ. ότι ασχοληθήκαμε κάποιες μέρες με το θησαυροφυλάκιο του Κασσελάκη τη στιγμή που υπάρχουν και σοβούν πολιτικά προβλήματα που χρειάζονται λύσεις.

Η περίπτωση μου θύμισε την πολιτεία του Αλκιβιάδη.

Οι εποχές αντιγράφουν φαίνεται η μια την άλλη ιδίως μάλιστα στις περιόδους της σύγχυσης και της παρακμής.

Ο Αλκιβιάδης, αυτός ο δισέγγονος του πρωτοπόρου Κλεισθένη, εκ της Δεινομάχης, και ορφανός ων αλλά επιτροπευθείς από τον σπουδαίο θείο του Περικλή, κατάφερε να σφραγίσει με τον χειρότερο τρόπο το δύσκολο και ταραγμένο τέλος του 5^ου π.Χ. αιώνα της Αθηναϊκής δημοκρατίας.

Ωραίος, ευφυής και δεινός ρήτορας, πλην φιλόδοξος, τολμητίας, υπερόπτης, ιδιοτελής και άπατρις κατόρθωσε να σαγηνεύει τα λαϊκά στρώματα της πόλης βάζοντάς τα με τους ισχυρούς της εποχής. Έβαλε την πατρίδα του σε περιπέτειες αποβλέποντας στο δικό του συμφέρον, φέρθηκε απάνθρωπα στους Μηλίους αποδείξας ότι διέθετε αγριότητα και κανένα ψυχικό μεγαλείο, συνέβαλε στην εκστρατεία της Σικελίας του 415 π.Χ. που ενταφίασε τα ναυτικά όνειρα της Αθήνας, και στο τέλος νικηθείς κατέφυγε στους Πέρσες όπου και δολοφονήθηκε σε ηλικία μόλις 43 ετών.

Το θυμήθηκα αυτές τις μέρες, συγκρίνοντας τα πολιτικά δρώμενα των δύο εποχών, και συγκεκριμένα την ιστορία με τον διάσημο σκύλο του, όπως μας την αφηγείται ο Πλούταρχος: Είχε, λέει, ο Αλκιβιάδης έναν ωραιότατο σκύλο που τον είχε αγοράσει 70 μνες, που αντιστοιχούν σε σημερινά … 140.000 ΕΥΡΩ (!) Αυτουνού του σκύλου τού έκοψε την ουρά, και όταν όλοι περιγελούσαν και «δαγκώνονταν» για τη συμφορά του ζωντανού, αυτός ανερυθρίαστα απαντούσε: «Αυτό ακριβώς ήθελα. Να σχολιάζουν οι Αθηναίοι την ουρά του σκύλου, και να μη λένε τόσα κακά για μένα!...»

Πόσα πολλά πράγματι μπορεί να μας διδάξει μια απλή ιστορία!..