Πολλές φορές αγανακτώ με την ποιότητα των εκπομπών διερωτώμενος γιατί πληρώνω για τηλοψία, και οικτίρω τη μοίρα μου που είμαι υποχρεωμένος, όπως όλος ο κόσμος, να έχω ένα επικοινωνιακό (sic) μέσο να με υποβαθμίζει και να με λοιδορεί μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.

Το μόνο ίσως θετικό του σημείο είναι η αποκάλυψη, μέσα από τον καταιγισμό των πολιτικών και παραπολιτικών ρεπορτάζ, όλης της ευήθειας και όλου του εξευτελισμού της πολιτικής και με τη στενή και με την ευρεία έννοια.

Είχε τις προάλλες σε ένα πρωινό πάνελ (εκ του λατινικού pannus που σήμαινε κομμάτι πανί και ράκος!...) έναν γυρολόγο και «ματραμπάζη (μεταπράτη) βουλευτικών εδράνων» που προσπαθούσε να εκθέσει νομικές διευκρινήσεις για τον κανονισμό της Βουλής -ένας εκ των ανθρώπων που εσχάτως σαλτάρισαν τα περιβόλια της Βουλής κλέπτων οπώρας- και είπε κάποια στιγμή σε ... άπταιστα ελληνικά: «Περιμένουμε τον πρώτο επιλαχόν».

Για όσους δηλαδή έχουν ξεχάσει την ελληνική γραμματική: ο επιλαχός, του επιλαχού, τον επιλαχόν!

Τέσσερις μέρες αργότερα ακούσαμε τον πρωθυπουργό να μιλάει για μια «απεύθυνση (!) ενός πλατιού καλέσματος». Του «πλατιού» δεν θα ’λεγα ότι είναι τόσο δόκιμη έκφραση και το «κάλεσμα» από μια όμορφη δημοτική λέξη για τους προσκεκλημένους μιας δεξίωσης ή ενός γάμου κατέληξε σε μια κλισαρισμένη λέξη της αριστερής μπουρδολογίας. Εκεί όμως που υπάρχει ζήτημα είναι η «απεύθυνση». Τέτοια λέξη στη γλώσσα μας δεν υπάρχει. Το μόνο παράγωγο του απευθύνω είναι το «απευθυσμένο», το κοινώς λεγόμενο «κωλάντερο»...

Είναι κρίμα για την ελληνική γλώσσα να την προσεγγίζουμε με τόση χυδαιότητα και τόση ιδεοληπτική επιτήδευση.

Την Ελλάδα οι σύγχρονοι αντιπρόσωποι του έθνους όχι μόνο τη μικραίνουν με τις αποφάσεις τους, αλλά και τη φτωχαίνουν με τις γνώσεις τους και το δημόσιο λόγο.

Πρώτη φορά στην κοινοβουλευτική ιστορία γίνεται τέτοιο εξευτελιστικό αλισβερίσι με τις μειοψηφίες της αντιπολίτευσης και ακούγονται τόσα λεκτικά ευτράπελα τύπου «οδού Νοταρά» (Πειραιώς).

Το κοινοβούλιο, αν το φανταστούμε σαν ένα ευρύχωρο και ευρύκυτο πλοίο, που θα πρέπει να καταφέρει να επιπλεύσει και να πλεύσει, χρειάζεται να έχει αρκετό έρμα, που στη νέα γλώσσα, και εκ του λατινικού, λέγεται «σαβούρα».

Τέτοιας σαβούρας περίσσευμα διαθέτει δυστυχώς σήμερα η Βουλή, καθ’ ομολογίαν των ίδιων των βουλευτών εκατέρωθεν.

Έχει στείλει στο ναό της δημοκρατίας ο λαός ανθρώπους περιορισμένης γραμματικής και γενικής παιδείας να τον λυτρώσουν από τα δεινά του, να κατοχυρώσουν τα πραγματικά του δικαιώματα και να προδιαγράψουν το ιστορικό μέλλον της πατρίδας.

Πριν από μόλις δύο γενιές η Βουλή ήταν γεμάτη από καθηγητές εγνωσμένης αξίας και πατριωτισμού καθώς και από λογοτέχνες και φιλόσοφους (Τσάτσος, Κανελλόπουλος, Πεπελάσης, Μαρκεζίνης, Καρτάλης, Σοφούλης, Νόβας, Παπανδρέου, Ζολώτας, Θεοδωρακόπουλος, Παπανούτσος, Τσαλδάρης και τόσοι άλλοι).

Σήμερα γέμει από ιστορικά αμνήμονες, θρησκευτικά ασεβείς, γενετικά ουδετερόφυλους, προοδευτικά ρεβανσιστές, ευκαιριολόγους (οπορτουνιστές), σαλταδόρους των πτερύγων και αμοραλιστές. Προπαντός αμοραλιστές.

Το κακό είναι ότι όλοι ετούτοι καλούνται σήμερα σε μια συμπαγή, μαντρωμένη και α-συνείδητη ψήφο να μας οδηγήσουν εκτός των άλλων και σε συνταγματική αναθεώρηση ναρκοθετώντας το πολιτικό και το κοινωνικό πεδίο για δεκαετίες.

Θα μπορούσαν όμως και τούτη την ύστατη στιγμή να δείξουν πραγματικό ενδιαφέρον και να αποκαταστήσουν κάπως το γόητρο της πολιτικής εάν άρχιζαν αυτή την αναθεώρηση από τα του οίκου τους:

Εκατόν πενήντα οι βουλευτές, μέχρι δύο συμβούλους έκαστος, και οι αποδοχές τους μειωμένες τουλάχιστο κατά το ήμισυ και φορολογητέες κανονικά όπως οι αποδοχές όλων των καταδυναστευομένων Ελλήνων πολιτών!

Δυστυχώς όμως η πολιτική έχει πάψει από καιρό να είναι έρωτας και δόξα. Παραμένει, επί ζημία της πατρίδας, επίδειξη, συμμορία και χρηματισμός…