Κάποιος έλεγε πως οι άνθρωποι χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες, σε αυτούς που κρατούνε την κουτάλα και τρώνε, σε αυτούς που προσπαθούν να πάρουν την κουτάλα και σε αυτούς που δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, για να γεμίζουν το καζάνι από το οποίο τρώνε οι πρώτοι. Βέβαια, αυτός που διατύπωσε αυτή την κρίση αναφερόταν στην εκάστοτε κυβέρνηση, την αντιπολίτευση και τον λαό. Στην τελευταία ζωντανή συνεδρίαση της Ολομέλειας (;) της Βουλής με την παρουσία των αρχηγών των κομμάτων παρακολουθήσαμε φαινόμενα που βεβαιώνουν την αλήθεια της παραπάνω διαπίστωσης. Κατ’ αρχάς πρέπει να σημειώσουμε πως η συνεδρίαση αυτή έγινε με απόφαση του Πρωθυπουργού, αλλά μετά από πρόκληση του ΣΥΡΙΖΑ και των οργάνων του που έλεγαν και έγραφαν πως «ο Πρωθυπουργός αποφεύγει να αντιμετωπίσει τον κ. Τσίπρα». Τελικά, ο Πρωθυπουργός συνάντησε τον κ. Τσίπρα και συζήτησε μαζί του για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας.

Βέβαια, ο Πρωθυπουργός παρουσιάστηκε στη Βουλή με τη νοοτροπία και τον αέρα του νικητή, γιατί έχει στο ενεργητικό του δυο σημαντικές νίκες, δυο αξιοθαύμαστες επιτυχίες: α) την οργάνωση της άμυνας στον Έβρο και το Αιγαίο που είχε ως αποτέλεσμα τη σημαντική μείωση ως την εκμηδένιση της εισόδου μεταναστών στη χώρα μας και β) την αποτελεσματική αντιμετώπιση της πανδημίας που περιόρισε στο ελάχιστο τις απώλειες ανθρώπινων ζωών, κατέστησε τη χώρα μας υπόδειγμα διαχείρισης έκτακτων καταστάσεων και κίνησε τον θαυμασμό φίλων και εχθρών που απέδωσαν και συνεχίζουν να αποδίδουν εύσημα στην κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό για την επιτυχία αυτή. Πράγματι, η χώρα μας για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια ένιωσε περήφανη για το κατόρθωμά της και έδειξε ότι, όταν θέλει, μπορεί.

Βέβαια, για να πούμε και του «στραβού» το δίκιο, και ο κ. Τσίπρας στη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από αυτόν είχε αποσπάσει τα εγκώμια των Ευρωπαίων για κάποιες «επιτυχίες» του, όπως, για παράδειγμα, την περίπτωση της υπογραφής της συμφωνίας των Πρεσπών. Αλλά, ενώ οι Ευρωπαίοι επαίνεσαν τον κ. Τσίπρα, γιατί έκανε κάτι που οι ίδιοι επιθυμούσαν σφοδρά, στην περίπτωση του κ. Μητσοτάκη δεν είχαν να κερδίσουν τίποτε ούτε οι φίλοι ούτε οι εχθροί. Ο κ. Μητσοτάκης πέτυχε από τους Ευρωπαίους όχι μόνο να αποδεχτούν τα «τετελεσμένα», αλλά και να συμμετάσχουν στη φύλαξη των συνόρων μας με διάφορους τρόπους προς μεγάλη ικανοποίηση του λαού μας.

Βέβαια, ως προς αυτά τα γεγονότα η αντιπολίτευση δεν είχε και δεν μπορούσε να πει τίποτε χωρίς να γελοιοποιηθεί, τη στιγμή μάλιστα που οι τελευταίες δημοσκοπήσεις έδειχναν πως ο κόσμος στη συντριπτική του πλειοψηφία, ένα 85%, συμφωνούσε με τις ενέργειες και την πολιτική της κυβέρνησης. Παρόλα αυτά ο αρχηγός της αντιπολίτευσης προσπάθησε να υποβαθμίσει τις παραπάνω επιτυχίες της κυβέρνησης με δύο τρόπους: α) τονίζοντας πως στην περίπτωση του κορονοϊού η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτε σπουδαίο και ότι έκανε το αυτονόητο, αυτό δηλαδή που θα έκανε κάθε κυβέρνηση, και πως η επιτυχία ανήκει στον ελληνικό λαό και όχι στην κυβέρνηση (!) και β) κατηγορώντας την κυβέρνηση για αδιαφάνεια και βλέποντας πίσω από κάθε κίνησή της «καραμπινάτα σκάνδαλα»!

Επειδή, λοιπόν, ο τομέας της υγείας δεν ήταν πρόσφορο έδαφος για αντιπαράθεση, τα πυρά της αντιπολίτευσης στράφηκαν εναντίον της κυβέρνησης όσον αφορά την οικονομική της πολιτική που «με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην καταστροφή»! Η κυβέρνηση επέλεξε να διαθέσει ένα σημαντικό ποσό για την ενίσχυση των μικρομεσαίων ή μεγάλων επιχειρήσεων και να αφήσει ένα απόθεμα, για να δει την εξέλιξη της κατάστασης, μια και διεθνώς τα πράγματα είναι ρευστά και αβέβαια. Η αντιπολίτευση, από την άλλη, ζητούσε και ζητά από την κυβέρνηση να «αδειάσει μια και έξω» τα ταμεία της, για να ενισχύσει την οικονομία. Βέβαια, ούτε ο κ. Τσίπρας αποφασίζει μόνος του, ούτε ο κ. Μητσοτάκης. Έχουν γύρω τους ομάδες εμπειρογνωμόνων που υποδεικνύουν και συμβουλεύουν για το κάθε φορά «πρακτέο». Ποιοι είναι αυτοί και γιατί οι μεν να είναι ανώτεροι από τους δε; Η αλήθεια είναι μία: το κάθε τι κρίνεται από το αποτέλεσμά του -προς το τελευταίον εκβάν, όπως έλεγε και ο Δημοσθένης. Τούτο σημαίνει πως δεν είναι ούτε λογικό ούτε τίμιο να προεξοφλεί κανείς τα αποτελέσματα μιας πολιτικής επιλογής και να υποστηρίζει πως η επιλογή που δεν συμφωνεί με τη δική του οδηγεί «με μαθηματική ακρίβεια» στην καταστροφή. Το κακό, όμως, είναι πως τα κόμματα θεωρούν κάθε κυβερνητική απόφαση καταστροφική, αν δεν συμφωνεί με τη δική τους, και πως το δικό τους πρόγραμμα είναι το μόνο σωτήριο! Με άλλα λόγια, η αντιπολίτευση, κάθε αντιπολίτευση, διεκδικώντας το «αλάθητο», ζητά από την κυβέρνηση να εφαρμόσει το δικό της πρόγραμμα, έστω και αν αυτό έχει καταδικαστεί από τον λαό! Έτσι είθισται να διεξάγεται ο πολιτικός αγώνας στη χώρα μας!

Ο Δημοσθένης, όμως, είχε πει και κάτι άλλο, πως «αν κάποιος δαπανά εκεί που δεν πρέπει, τότε δεν θα έχει να δαπανήσει εκεί που πρέπει». Εγώ θα το τροποποιούσα κάπως αυτό το ρητό και θα έλεγα «αν κάποιος δαπανά, όταν δεν πρέπει, δεν θα έχει να δαπανήσει, όταν θα πρέπει». Όλοι παραδέχονται πως η ανθρωπότητα και, επομένως, και η χώρα μας διεξάγει ένα πόλεμο με απρόβλεπτες εξελίξεις. Σκεφθείτε να δαπανήσουμε όλα τα πολεμοφόδιά μας με την πρώτη εμφάνιση του εχθρού, ενώ δεν γνωρίζουμε αν αυτός διαθέτει επικουρίες, για να τις ρίξει στη μάχη, όταν χρειαστεί! Είναι φανερό πως τότε θα σηκώσουμε τα χέρια ψηλά και θα παραδοθούμε. Η κυβέρνηση θεωρεί πως η δική της στρατηγική είναι η σωστή. Οφείλουμε να την αφήσουμε να την εφαρμόσει και να την κρίνουμε με βάση τα αποτελέσματα που αυτή θα έχει.

Όμως σκοπός της αντιπολίτευσης είναι η αποδόμηση όποιου καλού έχει επιτύχει και παρουσιάσει η κυβέρνηση μέχρι τώρα. Δεν είναι άσχετο το γεγονός πως πολλά «παπαγαλάκια» της αντιπολίτευσης προσπάθησαν και προσπαθούν να μειώσουν ακόμη και τον κ. Τσιόδρα. Έτσι, άκουσα κάποιο δημοσιογράφο να λέει πως, αν είχε προσωπικό γιατρό τον κ. Τσιόδρα, θα ζητούσε και δεύτερη γνώμη! Είναι να ντρέπεται κανείς με αυτές τις άθλιες και γελοίες συμπεριφορές. Φαίνεται πως μερικοί δεν έχουν ακούσει το «ήθους δικαίου φαύλος ου ψαύει λόγος», δηλαδή πως στον ηθικό και δίκαιο χαρακτήρα οι λάσπες που ρίχνονται δεν πιάνουν και το πολύ χειρότερο επιστρέφουν στο πρόσωπο αυτών που τις πετούν. Γιατί στην πολιτική, αλλά και σε άλλους τομείς της ζωής σημασία δεν έχει το τι λέμε, αλλά ο τρόπος που το λέμε. Και ο τρόπος που χρησιμοποιούν κάποιοι στον λόγο τους δεν δείχνει ούτε κοσμιότητα ούτε σοβαρότητα.

Η αλήθεια είναι μία. Η κυβέρνηση πέτυχε πολλά μέσα σε πολύ λίγο χρόνο. Κι αν βάζαμε στο «ζυγό της δικαιοσύνης» το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης της χώρας από τη Ν.Δ. από τη μια και το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, αυτό της «δημιουργικής ασάφειας», όπως είχε πει ο κ. Βαρουφάκης, που μόνο δεινά επισώρευσε στην ελληνική οικονομία, τότε σίγουρα αυτός θα έκλινε προς την πλευρά της Ν.Δ. Βέβαια, μια κυβέρνηση κρίνεται από το συνολικό της έργο, στο τέλος της τετραετίας. Κι εδώ είναι που ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δείξει σύνεση και «ευβουλία». Γιατί δεν είναι συνετή η οργάνωση συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας π.χ. για το περιβάλλον, παρά τους περιορισμούς που θέτει η κυβέρνηση, που και άσκοπες και προκλητικές είναι. Γιατί σκεφθείτε τι θα έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, αν οργάνωναν μια παρόμοια συγκέντρωση διαμαρτυρίας οι πιστοί Χριστιανοί για το κλείσιμο των ναών και την απομάκρυνση τους από τον Θεό, από Αυτόν που δημιούργησε το περιβάλλον. Ας αναλογιστούν όλοι το μέγεθος της ευθύνης που τους βαραίνει και ας πάψουν να υποκρίνονται πριν είναι πολύ αργά.