Όταν κάποιοι χειροκροτούσαν τους παρανοϊκούς «εθνοσωτήρες» της 21^ης Απριλίου κι όταν, ακόμα, και κάποιοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, Νομικοί και ανώτεροι Δικαστικοί, θαυμαστές της …«εθνοσωτηρίου Επαναστάσεως», έσπευδαν, προθύμως, να στελεχώσουν τα υψηλά «πόστα» του δικτατορικού καθεστώτος∙ και όταν κάποιοι «συνταγματολόγοι», ανώτεροι Δικαστικοί, «κατασκεύαζαν» τα «παπαδοπουλικά» συντάγματα (του1968 και 1973)- πολλοί Έλληνες Δημοκράτες, με μπροστάρη την Νεολαία, καθώς και κάποιοι- άλλοι-Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι και Νομικοί, όχι μόνον δεν «προσκύνησαν», όχι μόνον δεν περιορίστηκαν στην παθητική αντίσταση, κατά της δικτατορίας, αλλά ριψοκινδυνεύοντας την ζωή τους προσπάθησαν, έμπρακτα, να εκφράσουν την πίστη στην ελευθερία και την Δημοκρατία της δημοκρατικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, το αδούλωτο φρόνημά του και το πνεύμα της αντίστασης κατά του δικτατορικού καθεστώτος.

Σαράντα έξι, περίπου, οι αντιστασιακές οργανώσεις που ιδρύθηκαν, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, μετά το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών, από επώνυμους και ανώνυμους δημοκράτες, από την Νεολαία των Λαμπράκηδων και της Ένωσης Κέντρου (ΕΔΗΝ), την ΚΝΕ και του Κ.Κ.Ε εσωτερικού(Ρήγας Φεραίος), από φοιτητές των ελληνικών και των ξένων πανεπιστημίων, από πολιτικούς και πανεπιστημιακούς δασκάλους, από πνευματικούς ανθρώπους, από αντιφρονούντες αξιωματικούς του στρατού (Μουστακλής, Ομπρόπουλος κ.ά), τον Αλέκο Παναγούλη(Ελληνική Αντίσταση) και από πρώην στρατιωτικούς και παλιούς αντιστασιακούς.

Από τους πρωτοπόρους, το ΠΑΜ (Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο) με πρωταγωνιστές τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Αντρέα Λεντάκη ( τέλη Απριλίου 1967) και η Δ.Α. («Δημοκρατική Άμυνα» ), που ιδρύθηκε τον Μάιο 1967, από τους πανεπιστημιακούς δασκάλους: Κώστα Σημίτη, Γεώργιο- Αλέξανδρο Μαγκάκη, Σάκη Καράγιωργα, Βασίλη Φίλια, τον νομικό Νίκο Κωνσταντόπουλο και άλλους νομικούς, από προσωπικότητες του πνεύματος (ΣπύροςΠλασκοβίτης),πολιτικούς της Ένωσης Κέντρου και άλλους, οι οποίοι ήταν μέλη του «Ομίλου Αλέξανδρος Παπαναστασίου» που είχε ιδρυθεί το 1965 (Κέντρο Πολιτικών Ερευνών).

Η Ιδρυτική Διακήρυξη της Δημοκρατικής Άμυνας κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1967∙ στην συνέχεια, η Οργάνωση της Δ.Α. αναλαμβάνοντας αντιδικτατορική δράση έβαλε ως στόχο να πλήξει τα οικονομικά συμφέροντα της Χούντας, τοποθετώντας βόμβες, στα πρατήρια της φιλοχουντικής εταιρείας ΕΣΣΟ- ΠΑΠΑΣ, και με την κυκλοφορία εντύπων ( προκηρύξεων) να καταγγείλει τους πραξικοπηματίεςτης 21^ης Απριλίου για τον βιασμό του δημοκρατικού πολιτεύματος, καθώς και τους υποστηρικτές τους, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, ντόπια και ξένα.

Το 1970, ένας εκρηκτικός μηχανισμός από τις βόμβες που χρησιμοποιούσε η Δ.Α. πυροδοτήθηκε, τυχαία, και εξερράγη, στο σπίτι και στα χέρια του καθηγητή Δημόσιας Οικονομίας, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Σάκη Καράγιωργα, με αποτέλεσμα να ακρωτηριασθεί ο ίδιος και να συλληφθεί από την Χούντα.

Μετά απ΄ αυτό το ατύχημα, ακολούθησε και η σύλληψη δεκάδων άλλων μελών της Δ.Α.( μεταξύ των οποίων- εκτός από τον Σάκη Καράγιωργα- και οι: Γ. Αλέξανδρος Μαγκάκης, Ν.Κωνσταντόπουλος, Χαρ. Πρωτοπαππάς, Παν. Ανδριτσάκης, Παν. Τσαγκαράκης και ο στρατηγός Γ. Ιορδανίδης, ενώ ο Κώστας Σημίτης κατέφυγε στο εξωτερικό), οι οποίοι παραπέμφθηκαν να δικαστούν στο έκτακτο Στρατοδικείο, την Άνοιξη του 1970.

Στην δίκη της Δημοκρατικής Άμυνας απολογούμενος ο Σάκης Καράγιωργας εξέθεσε με παρρησία και καθαρότητα τους λόγους που επέβαλαν την σύσταση της ΔΑ. και, στην συνέχεια, την δράση της εναντίον του δικτατορικού καθεστώτος.

Την σύσταση της Δ. Α., όπως είπε, την επέβαλαν δύο λόγοι:

1. «η κατάλυση δια βιαίων μέσων του δημοκρατικού πολιτεύματος από μίαν ολιγομελή ομάδα αξιωματικών» και

2. «το δικαίωμα άμυνας και αντίστασης, που έχει εκ του συντάγματος ο ελληνικός λαός-κατά της επιβληθείσης δικτατορίας».

Και όσον αφορά στην δική του συμμετοχή στην αντιστασιακή οργάνωση, υποστήριξε ότι, εκτός από το δικαίωμα και την υποχρέωση που έχει ως πολίτης να υπερασπίζεται την Δημοκρατία, ως πνευματικός άνθρωπος και επιστήμων έχει ένα πρόσθετο χρέος: οφείλει,ιδιαίτερα σε κρίσιμες περιστάσεις, όπως είναι η κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος, να αναλαμβάνει- ανταποδοτικά προς την κοινωνία-την ευθύνη για την αποκατάσταση των Δημοκρατικών θεσμών, την ελευθερία της έκφρασης και της λειτουργίας της πολιτικής και κοινωνικής ζωής των πολιτών.

Η απολογία του Σάκη Καράγιωργα καταγράφηκε, στην Ιστορία ως ένα πολυσήμαντο ΜΑΘΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και ως «Σύμβολο Πίστεως» για κάθε πολίτη- και ιδιαίτερα, για τον κάθε πνευματικόν άνθρωπο∙και γι΄αυτό, η ιστορική απολογία του καθηγητή και αγωνιστή της Δημοκρατίας, ΣΑΚΗ ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΑ θα άξιζε να διδάσκεται και στα σχολεία μας, στο μάθημα της Δημοκρατικής Αγωγής των αυριανών πολιτών!

Παραθέτουμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματααπό την απολογία του:

«Κύριοι στρατοδίκαι,

δέχομαι ότι εβοήθησα τον Σημίτην εις την τοποθέτησιν κροτίδος, εις το πρατήριον ESSO-PAPAS Κηφισίας. Σκοπός μου ήτο η εκδήλωσις εντόνου διαμαρτυρίας, τόσον απὸ εμὲ,όσον και απὸ την οργάνωσιν εις την οποίαν ανήκω, εναντίον της δικτατορικής κυβερνήσεως, η οποία,διὰ βιαίων μέσων,κατέλυσεν το δημοκρατικὸν πολίτευμα της χώρας και εναντίον των παραγόντων, όπως ο Τομ Πάπας, οι οποίοι στηρίζουν την δικτατορικὴν κυβέρνησιν εις την ἐξουσίαν.

Δέχομαι, επίσης, ότι παρέλαβα απὸ τον Κωνσταντίνον Σημίτην δεκατρείς κροτίδας. Αι κροτίδες αύται θα εχρησιμοποιούντο, επίσης, ως μέσον διαμαρτυρίας κατὰ της δικτατορικής κυβερνήσεως

Δέχομαι, τέλος, ότι παρέλαβα, εγκατέστησα και εχρησιμοποίησα πολύγραφον, προς εκτύπωσιν προκηρύξεων. Τούτο έπραξα προς πληροφόρησιν του ελληνικού λαού, ο οποίος ευρίσκεται εις το σκότος, λόγῳ επιβολής αυστηράς λογοκρισίας.

(…)

Κύριοι στρατοδίκαι, μέχρι τώρα σας εξέθεσα τους λόγους διὰ τους οποίους συμμετέχω εις την Δημοκρατικὴν Άμυναν. Είχα χρέος μου να αγωνισθώ εις τα πλαίσια της οργανώσεως αυτής προς αποκατάστασιν των δημοκρατικών ελευθεριών εις την χώραν. Είχα χρέος, πρώτον, ως άνθρωπος απέναντι της Ιστορίας. Απέναντι, δηλαδὴ, όλων εκείνων οι οποίοι ηγωνίσθησαν με τον λόγον ή με τα όπλα, εκείνων που έχυσαν ποταμοὺς αίματος διὰ να κληροδοτήσουν εις ημάς την ελευθερίαν και την δημοκρατίαν. Δεύτερον, είχα χρέος ως καθηγητὴς, απέναντι εις τους φοιτητάς μου. Εις τους νέους αυτοὺς δεν μετέδιδα μόνον ξηρὰς επιστημονικὰς γνώσεις. Τους είχα γαλουχήσει με την ιδέαν ότι ορθαὶ αποφάσεις επὶ των μεγάλων προβλημάτων της χώρας λαμβάνονται μόνον με την δημοκρατικὴν διαδικασίαν επιλογής∙ θα ήμουν ασυνεπὴς και θα εθεωρείτο δι’ εμὲ φυγομαχία, εὰν,διὰ του αγώνος μου, δεν εδικαίωνα τας ιδέας μου περί ελευθερίας και δημοκρατίας, απέναντι των φοιτητών μου.

Τέλος, κύριοι στρατοδίκαι, είχα ένα προσωπικὸν χρέος, απέναντι του ελληνικού λαού και της πατρίδος. Αυτὸς ο λαὸς έκανεν πολλὰς θυσίας και δαπάνας χάριν εμού. Με εσπούδασεν εις τα ελληνικὰ πανεπιστήμια, με έστειλεν με υποτροφίαν δι’ ανωτέρας σπουδὰς εις το εξωτερικόν, με έκανεν καθηγητὴν ανωτάτης σχολής και ανώτατον κρατικὸν λειτουργόν. Δι’ όλας αυτὰς τας θυσίας, τι ζητεί ως αντάλλαγμα απὸ εμὲ ο ελληνικὸς λαὸς και η πατρίς; Τι ζητεί απὸ όλους τους πνευματικοὺς ανθρώπους; Δύο μόνον πράγματα: να προσφέρουν τας επιστημονικάς των υπηρεσίας και να είναι οι θεματοφύλακες των ηθικών και πνευματικών αξιών του ελληνικού λαού. Είχα υποχρέωσιν, επομένως, κύριοι στρατοδίκαι, να εξοφλήσω αυτὸ το μεγάλο χρέος μου, ακόμη και εὰν παρίστατο ανάγκη να δώσω και την ζωήν μου».

Στις 12 Απριλίου ανακοινώθηκε η απόφαση του στρατοδικείου: ο Σάκης Καράγιωργας καταδικάστηκε, τελικά, σε ισόβια κάθειρξη- παρά την αρχική εισήγηση του βασιλικού Επιτρόπου που είχε ζητήσει την θανατική του ποινή.

Σε 19 κατηγορούμενους επιβλήθηκαν ποινές από 5 έως 18 έτη.

Η δίκη της Δημοκρατικής Άμυνας προκάλεσε το τεράστιο ενδιαφέρον των πολιτών, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Με την μεγάλη δημοσιότητα που έλαβε από τον διεθνή Τύπο, αποκαλύφθηκε, παγκοσμίως, η απομόνωση και η «γύμνια» του δικτατορικού καθεστώτος, το οποίο- ήταν φανερό, πλέον- ότι είχε, απέναντί του, όλες τις πολιτικές δυνάμεις του ελληνικού λαού, από την Αριστερά και το Κέντρο και μέχρι την Δεξιά των βασιλοφρόνων!

Οι φυλακισμένοι αντιστασιακοί της Δ.Α και των άλλων αντιδικτατορικών οργανώσεων αποφυλακίστηκαν από την πρώτη μέρα της αποκατάστασης της Δημοκρατίας και έγιναν δεκτοί με δάκρυα χαράς και υπερηφάνειας, από συγγενείς και φίλους και από τα πλήθη του λαού που είχαν κατακλύσει τον χώρο έξω από την φυλακή, για να υποδεχθούν τους ήρωες της αντίστασης και να πανηγυρίσουν μαζί τους την πρώτη μέρα της δημοκρατίας, μετά από την εφτάχρονη τυραννία.