Α΄ Πράξη (πριν από 40 χρόνια)

Ήταν τότε (1981- 1985) τριανταπεντάρηδες και οι δυο, συνάδελφοι καθηγητές, στο ίδιο Γυμνάσιο, αλλά ο ένας ήταν με τους Πράσινους, ο άλλος με τους Βένετους. Και οι δυο ήταν από το ίδιο χωριό, όμως, «είχαν γίνει από δυο χωριά»!

Πράσινος: ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει «Δεξιά».

Βένετος:καλά κάνει και «δεν ξεχνά», γιατί γρήγορα θα μας καλέσει να τον σώσουμε από τον… «Παράδεισο» που του τάξατε.

Πράσινος: η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες.

Βένετος: εάν θα υπάρχουν Έλληνες, σε λίγα χρόνια, με σας στην κυβέρνηση!

Β΄Πράξη (μετά 40 χρόνια)

Ξανασυναντήθηκαν, μετά από σαράντα χρόνια, στην εκδρομή που έκανε το ΚΑΠΗ του Δήμου στο Ναύπλιο και βρέθηκαν να κάθονται στην ίδια θέση, γιατί και οι δυο ήταν χωρίς το ταίρι τους.

Ενώ τρέχει το πούλμαν ακούγεται από το ραδιόφωνο ο Νίκος Ξυλούρης να τραγουδά τους στίχους από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου: «Και να, αδερφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε, τώρα, καταλαβαινόμαστε, δεν χρειάζονται περσότερα∙ κι αύριο, λέω, θα γίνουμε πιο απλοί∙ θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος σε όλες τις καρδιές….»

Βένετος: μονάχος;

Πράσινος: με την Κική χωρίσαμε, από χρόνια.

Βεν: ( «τέτοιος που ήσουνα, τι ήθελες να κάνει», είπε από μέσα του). Τον κοιτάζει με συμπόνια.

Πρα: και εσύ μονάχος;

Βεν: την έχασα την Βιλελμίνη, πριν από δυο χρόνια, από την «κακιά αρρώστια».

Πρα: («τυχερέ! Γλύτωσες τη διατροφή που πληρώνω εγώ στη δικιά μου», είπε από μέσα του).Τον κοίταξε με συμπόνια.

Βεν: Κατά τ άλλα;

Πρα: άστα να πάνε∙ « υπάρχω, λες, κι ύστερα, δεν υπάρχεις»!

Βεν: ε, ναι, γεράσαμε, αλλά είμαστε ακόμα ζωντανοί. Κάποιος «εν σοφία γηράσας» έχει πει «τα χρόνια της νιότης μας είναι οι μέρες που έχουμε μπροστά μας»!

Πρα: μπούρδες! Νιότη τη λες αυτή που βιώνουμε; Κάνεις παιδιά και σε ξεγράφουν, πριν από την ώρα σου.

Βεν: και εάν δεν κάνεις παιδιά, ξεγράφεις εσύ τον εαυτό σου, λέγοντας γιατί ζω.Οι γιοί σου τι κάνουν;

Πρα: ο μεγάλος διορίστηκε στα Τρίκαλα, όπου πήρε και τη μάνα του μαζί, για να κοιτάζει την εγγονή της∙ και ο μικρός γιατρεύει Γερμανούς στο Βερολίνο. Εσύ τι κάνεις;

Βεν: εγώ, δυστυχώς, δεν έκανα παιδιά, έχασα και τη γυναίκα μου και ευτυχώς, έχω ακόμα τα μάτια μου και τα λογικά μου και μπορώ να διαβάζω και να γράφω.

Πρα: τι γράφεις, τα απομνημονεύματά σου;

Βεν: γράφω και τα «απομνημονεύματά» μου∙ γράφω και σε μια εφημερίδα για την πολιτική κατάσταση.

Πρα: κατάσταση τη λες; Ακαταστασία, ασυμμάζευτη είναι- εντοπίως και διεθνώς∙ αλλιώς ονειρευόμαστε τον κόσμο, όταν είμαστε νέοι.

Βεν: αλλιώς τον ονειρευόμαστε κι ας είμαστε σε διαφορετικές παρατάξεις, όπου ο καθένας μας πίστευε ότι κρατούσε τα κλειδιά του Παραδείσου!

Πρα: τότε που είμαστε νέοι, μας τύφλωνε ο κομματικός φανατισμός.

Βεν: ηλίθιοι είμαστε! Και ως λαός ευθυνόμαστε γι΄ αυτούς που μας κυβερνούν∙ και ο κάθε πολίτης- κι αυτός , ακόμα, που έχει ένα δράμι μυαλό-έχει το μερίδιο της ευθύνης του, όταν χαραμίζει την ψήφο του ψηφίζοντας τον κάθε σκερβελέ που του τάζει « λαγούς με πετραχήλια», καθώς κι εκείνος που, δήθεν, αντιστέκεται στο «σύστημα» επιλέγοντας το «λευκό» ή την αποχή.

Πρα: να, που μετά από σαράντα χρόνια, συμφωνούμε σε κάποιες απλές και αυτονόητες αλήθειες!

Βεν: κοίτα σύμπτωση! Μετά από σαράντα χρόνια, 1944- 1984, συναντήθηκαν ( 23 Μαΐου 1984) και οι δύο πρώην αντίπαλοι, πρωταγωνιστές του Εμφυλίου, ο στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος, επικεφαλής του εθνικού στρατού στη μάχη Γράμμο- Βίτσι και ο Μάρκος Βαφειάδης, αρχηγός του «Δημοκρατικού Στρατού» την περίοδο 1946- 1948, για να ομολογήσουν, ο Τσακαλώτος «η μάνα του αντάρτη, όσο και η μάνα του στρατιώτη φώναζαν το ίδιο για τον σκοτωμένο γιο τους» και να συμφωνήσουν: ο Τσακαλώτος «κάναμε λάθος τότε»∙ και ο Βαφειάδης « μάλλον, Στρατηγέ μου»!

Πρα: αν το είχαν καταλάβει, όταν ακόνιζαν τα χαντζάρια ο ένας για να σφάξει τον άλλον, πόσα παλικάρια θα ζούσαν για να χτίσουν τα ερείπια της κατοχικής Ελλάδας και θα χαίρονταν βλέποντας τα παιδιά και τα εγγόνια τους να προοδεύουν!

Βεν: και πάλι, στα χαρτιά, διακηρύχθηκε η «Συμφιλίωση». Κάποιοι διδάχτηκαν από τα πάθη και τις εθνικές συμφορές∙ υπάρχουν, όμως, πολλοί και ειδικά τα πολιτικά κόμματα, οι οποίοι «ουδέν έμαθον και ουδέν απέμαθον»!

Πρα: έχεις δίκιο! Και εάν δεν καταφέρουμε, επιτέλους, να κάνουμε υπεύθυνα και με ειλικρίνειατην αυτοκριτική μας, προκειμένου να αποκτήσουμε και την πολύτιμη και σωτήρια εθνική αυτογνωσία ως λαός, πολίτες και πολιτικοί, θα συνεχίσουμε να περπατάμε «ξυπόλητοι στ΄αγκάθια».

Βεν: και θα συνεχίσουμε να φαντασιωνόμαστε πως είμαστε οι θεόπεμπτοι Μεσσίες και εθνοσωτήρες.

Πρα: και ως κατέχοντες την…«εξ αποκαλύψεως αλήθεια» θα ρίχνουμε στην πυρά, ως «όργανα του Σατανά», όσους δεν ασπάζονται το δικό μας «Ευαγγέλιο»!

Βεν: ωραία τα λέμε και συμφωνούμε οι δυο μας, σαν τον Τσακαλώτο και τον Μάρκο Βαφειάδη, οι οποίοι δεν ξέρω, εάν αυτά τα έγραψαν και στα «Απομνημονεύματά» τους !

Πρα: έγραψαν και ο δυο Απομνημονεύματα, αλλά νομίζω ότι και οι δυο καταθέτουν « μνήμης προσφορά και εμπειρίας απόσταγμα», όπως γράφει ο Μάρκος Βαφειάδης, που είναι σημαντικό υλικό για τους ιστορικούς για τα γεγονότα του Εμφυλίου, στον οποίον και οι δυο είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο.

Βεν: μήπως, εμείς οι δυο, πρώην φανατικοί αντίπαλοι, που τελικά συνειδητοποιήσαμε την ηλιθιότητα της μιας και απόλυτης αλήθειας και του φανατισμού, πρέπει αυτά που καταλάβαμε αργότερα να τα γράψουμε σε ένα βιβλίο και να το μοιράσουμε στα παιδιά που αλληλομαχαιρώνονται στα σχολειά τους;

Πρα: αυτοί σφάζονται «στην ποδιά της Μαρίτσας Πενταγιώτισσας»!

Βεν: υπάρχουν και άλλα παιδιά που βιάζονται να αρχίσουν την επανάσταση, χωρίς να ξέρουν ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός∙ δεν έμαθαν πώς άρχισαν και πώς τέλειωσαν οι μεγάλες επαναστάσεις∙ και προτού μάθουν τις βασικές έννοιες: τι θα πει Ελευθερία και τι Δημοκρατία, τι θα πει Κοινωνία και τι κοινωνική δικαιοσύνη, εγκαταλείπουν τα θρανία, κάνουν καταλήψεις ή κατεβαίνουν στους δρόμους…κραδαίνοντας τα πανό και τα πλακάτ, έτοιμοι- μόλις δώσει το σύνθημα ο μεγάλος αρχηγός- να καταλάβουν τα… «Χειμερινά Ανάκτορα»!

Πρα: και ένας- δυο να τα διαβάσουν και να καταλάβουν τι τους λέμε, ίσως συνειδητοποιήσουν ότι η επανάσταση και η μεγάλη αλλαγή πρέπει να αρχίσει από μέσα τους, από την ανατροπή της άγνοιας και την κατάκτηση της γνώσης∙ πρέπει να καταλάβουν αυτό που είπε ο Ουμπέρτο Έκο «ο εργάτης ξέρει εκατό λέξεις, το αφεντικό χίλιες, γι΄αυτό και ο δεύτερος είναι το αφεντικό».

Βεν: και να γίνουν το προζύμι για μια νέα γενιά πολιτικών « από τον λαό, με τον λαό, για τον λαό».

Πρα: σύμφωνοι! Ας αρχίσουμε να γράφουμε αυτά που εμείς συνειδητοποιήσαμε, έστω και αργά.

Βεν: εγώ έχω γράψει, ήδη, πολλά από αυτά∙ πρέπει και συ ν΄αρχίσεις να γράφεις.

Πρα: και τι τίτλο θα βάλουμε στο βιβλίο μας;

Βεν: στον τίτλο φτάσαμε κιόλας; Μπορεί να τιτλοφορείται « Αυτοκριτική και Αυτογνωσία».

Πρα: πολύ δασκαλίστικο, μου φαίνεται. Εγώ προτείνω να το πούμε « Πολιτικές Εκμυστερεύσεις»!

Βεν: από τον Γεώργιο Ράλλη τον ξεσήκωσες τον τίτλο; Αυτός έγραψε τις «Πολιτικές Εκμυστερεύσεις. 1950- 1989».

Πρα: ε, τότε να το πούμε «Άκου, πατριώτη».

Βεν: θα μας «κράξουν» για πατριδοκαπηλία. Να βάλουμε τίτλο «S.O.S! Άνθρωπος στη θάλασσα»!

Πρα: πολύ ποιητικό, αλλά νομίζω πως σε πρόλαβε άλλος ποιητής και το έχει βάλει ως τίτλο στην Ποιητική του Συλλογή!

Βεν: εντάξει! Φοβάμαι, όμως, ότι ενώ συμφωνούμε στο περιεχόμενο του βιβλίου, μπορεί να μαλώσουμε για τον τίτλο και «να χύσουμε το γάλα της καρδάρας», όπως συνηθίζουμε οι Έλληνες∙ γι΄αυτό προτείνω να αποφασίσουμε για τον τίτλο, όταν θα έχουμε ολοκληρώσει το γράψιμο και έχουμε έτοιμο το βιβλίο για την έκδοσή του.

Πρα: άντε, κατεβαίνουμε. Φτάσαμε κιόλας στο Ναύπλιο!

Τέλος.