Υπάρχουν ονόματα φυσικών ή/και λογοτεχνικών προσώπων ή καταστάσεων, εταιρειών ή υπηρεσιών που η επιδραστικότητα τους στον πολιτισμό ήταν καίρια ώστε να έχουν ενταχθεί ως διακριτές έννοιες στο τρέχον λεξιλόγιο, π.χ. ως επίθετα ή ρήματα. Για παράδειγμα, οι εκφράσεις «Δρακόντειος», «Δον Κιχωτικός», «Δαντικός» ή «Οργουελικός» έχουν αυτούσιο και αυτονόητο περιεχόμενο ως προς την αυστηρότητα του νόμου, την αφελή φαντασιοπληξία, τις καταστάσεις ακραίας οδύνης ή τη δυστοπική κοινωνία, αντιστοίχως. Ή, το «Γκουγκλάρω» δηλώνει την αυθόρμητη πράξη αναζήτησης ταχείας πληροφορίας μέσω του διαδικτύου, ίσως δε και την κατανάλωση της, χωρίς στοιχειώδη έλεγχο της αλήθειας. Όλες αυτές οι εκφράσεις ευημερούν στη σημερινή Ελλάδα.

Στοιχειώδης προϋπόθεση σοβαρότητας είναι ο χρήστης των εννοιών αυτών να ξέρει για ποιο πράγμα μιλά, π.χ. ότι ο Δράκων ήταν Αθηναίος Τύραννος και Νομοθέτης - κι όχι κάποιο τέρας από το Game of Thrones, κι ότι η κατάργηση των Νόμων του από το Σόλωνα σηματοδότησαν τη γένεση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας … Υπό μιαν έννοια, η ανέλεγκτη χρήση ανάλογων εννοιών στο δημόσιο λόγο δηλώνει μιαν άκοπη εκδήλωση ανάπηρης ή παραπληγικής σοβαροφάνειας. Παράδειγμα, οι Αριστοφανικοί σύμβουλοι-λογογράφοι εκεί στα Μαξιμιαρά υπόγεια!

«Γκουγκλάροντας», είμαι βέβαιος, βρήκαν την αναφορά στο Σεφέρη ώστε να αποκτήσει σημειολογικό και λογοτεχνικό «βάρος» το παιδικό πλην διχαστικό Διάγγελμα της Ιθάκης: «…Ο τόπος μας είναι κλειστός. Τον κλείνουν οι δυο μαύρες Συμπληγάδες…» (Ι’, Μυθιστόρημα). Κατά τον πρόσφατο συγκλονιστικό «Περίπλου της Μνήμης» στα αιματηρά πεδία του «Μεγάλου Πολέμου», 2014-2018 -όπου εκεί χάθηκε μια γενιά, όπως τον σκηνοθέτησε ο βαθειά κλασσικά εγγράμματος Πρόεδρος Μακρόν, ο ολίγιστος «θ’κος μας» πήγε και κατέθεσε στη συμβολική παγκόσμια «Βιβλιοθήκη της Ειρήνης», έκδοση της «Ειρήνης» του Αριστοφάνη. Νόμιζαν οι αδολεσχείς ότι η γνώση περιορίζεται στον τίτλο!

Ο πολιτικός χώρος των «οργανικών διανοουμένων» ασφυκτιά και μας ταλαιπωρεί, εγκεφαλικά βάναυσα, με τον έωλο «δικαιωματισμό» του και τις απόπειρες «μεταμφίεσης» κάποιου δήθεν σοσιαλιστικού σχεδίου (βλέπε Μπαλτάς, Γαβρόγλου, Παρασκευόπουλος, κ.λπ.). Κατά πρώτον, είναι καθηλωμένος σε σχήματα προ 50ετίας, αν όχι παραπάνω· σχήματα αποσυντονισμένα από τις πραγματικότητες, συνέπειες και δυναμικές της μετα-βιομηχανικής κοινωνίας, της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και της τεχνολογικής επανάστασης -εκτός τόπου και χρόνου, δηλαδή. Κυρίως, όμως, ακόμα και τα όποια στρεβλά «γράμματα» ξέρανε έχουν διατμηθεί από την αδολεσχία των «νέο-αγραμμάτων» της γενιάς των 15μελών που κυβερνά. Η θεωρητική ασφυξία του Μαξιμιαρού συστήματος προκύπτει από την απόπειρα προσεταιρισμού έργων με τίτλους ηχητικά εντοπιζόμενους στο ετοιμόρροπο ιδεολογικό τους σύμπαν, πλην προερχόμενων από καθαρά συντηρητικούς στοχαστές, μεγάλης εμβελείας. Είναι ίσως η Πρώτη Φορά που η Αριστερή διανόηση σκοντάφτει στη δυσλειτουργική ανεπάρκεια της.

Ο Σεφέρης με τις Συμπληγάδες αναφέρεται στον κοτζαμπασισμό και τη διαρκή πολιτισμική σύγκρουση Ανατολής/Δύσης στη νέο-Ελλάδα. Πολύ μακριά δηλαδή από την παρερμηνεία Τσίπρα που βρήκε στις «μαύρες Συμπληγάδες», κάποια τάχατες βαρύγδουπη παρομοίωση με τις αγορές και τα μνημόνια. Ο δε Αριστοφάνης, γενικά αλλά και ειδικότερα στην «Ειρήνη» του, στηλιτεύει σατιρικά το ρόλο των Δημαγωγών της Αθήνας˙ δεν είναι απλά ένας αθυρόστομος κωμικός που καθιέρωσε την αισχρολογία ως μέσον πολιτικής κριτικής. Αυτήν την καθιέρωσε ο διαμορφωτής του Τσιπρικού λαϊκισμού Λαζόπουλος ως «σάτιρα», λάθρα επικαλούμενος τον Αριστοφάνη. Με άλλα λόγια, ανέτρεξε ο Τσίπρας σε ό,τι τον αμφισβητεί εκ θεμελίων, με τη βεβαιότητα ότι δε θα γίνει αντιληπτό από το πόπολο.

Έγραψε ο Νίτσε: «Σχεδόν όλες οι εποχές, όλοι οι πολιτισμοί, προσπάθησαν να ξεπεράσουν τους Έλληνες. Επειδή ό,τι σκέφτονταν κι ό,τι δημιουργούσαν τους έμοιαζε χλωμό όταν το συνέκριναν με ό,τι δημιούργησε αυτός ο μικρός υπεροπτικός λαός». Ζούμε σε μιαν εποχή κινδύνων και διακινδυνεύσεων, όπου η θεώρηση αυτή, η οποία αποτελεί το Μέγιστο Κεφάλαιο της Ελλάδας δεν γίνεται καν επιφανειακά αντιληπτό. Το Μαξιμιαρό σύστημα οφείλει να το προστατεύσει, αν όχι να το επεκτείνει… Τρίχες, μεταξύ Τσίπρα και Καρανίκα, διατηρείται, όσο διατηρείται, από τρίτους συνήθως εκτός Ελλάδας, ως οικουμενική εξιδανίκευση, άρα ως μη-ελληνικό γνώρισμα. Παράδειγμα: Όταν ο Εκπρόσωπος μας αναμετράται με την Ιστορία, πρέπει να έχει πολλά κιλά μυαλό ώστε να το κάνει! Ξόδεψε μια μείζονα συμβολική ευκαιρία της Ελληνικής Γλώσσας να καταθέσει την Ιλιάδα, ως το πρώτο και μέγιστο αντι-πολεμικό έργο του ανθρώπινου πνεύματος. Και μόνον ότι επέλεξε πολιτική κωμωδία ως εσαεί αποτύπωμα του Ελληνικού Πολιτισμού στην παγκόσμια αντι-πολεμική Βιβλιοθήκη, είναι καθρέπτης της γλισχράς οντότητας του· δείχνει το επίπεδο αντίληψης του για τη σύγχρονη σημασία της αδολεσχίας του.

Αντιθέτως, η χώρα ασχολείται με τα καμώματα του Ρουβίκωνα στη Φιλοσοφική -κατάληψη, ανακατάληψη, πάρτι, αναστολή λειτουργίας, προτροπές Γαβρόγλου και λοιπές γελοιότητες. Κι αγνοεί τις δημόσιες εκκλήσεις αγωνίας πανεπιστημιακών για το επίπεδο γνώσεων απλής γλώσσας των φοιτητών της Φιλολογίας και μελλοντικών καθηγητών των παιδιών σας. Όλα αυτά μαζί συγκροτούν ιστορικό ατύχημα, εάν δεν είναι πολιτισμικό έγκλημα.

Σημειώνοντας ότι αδολεσχής σημαίνει φαφλατάς και πολυλογάς, λυπάμαι, αλλά ο Τσίπρας δεν έχει το δικαίωμα να αναμετράται με την Ιστορία και το Πνεύμα, εξ ονόματος μας, με τις τρύπιες αποσκευές του!