Το «Κέντρο» ως πολιτικός χώρος εμπνέεται από την ιδεολογία του κοινωνικού φιλελευθερισμού και στην πολιτική πράξη, συνδυάζει στοιχεία και από την Κεντροδεξιά και από την Κεντροαριστερά, χωρίς βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι υιοθετεί και εφαρμόζει «μεσοβέζικες» λύσεις∙ με την κεντρώα πολιτική τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα αντιμετωπίζονται σύμφωνα με τις αρχές του «πραγματισμού», του πολιτικού ρεαλισμού, (realpolitik), που σημαίνει ότι η πολιτική δράση συνδέεται στενά με την γνώση, η οποία προέρχεται από την επισταμένη και ενδελεχή μελέτη της σύγχρονης πραγματικότητας∙ και ειδικότερα, όσον αφορά στις επικρατούσες συνθήκες και τον ρόλο των κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας και διεθνώς∙ και, επίσης, στην άσκηση της πολιτικής αξιοποιείται η εμπειρική γνώση, καθώς και η γνώση από την μελέτη του ιστορικού παρελθόντος.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τις παραπάνω αρχές η κεντρώα πολιτική συνθέτοντας στοιχεία, τα οποία, πιθανώς, προέρχονται και από άλλους πολιτικούς χώρους, διαμορφώνει και εφαρμόζει τις λύσεις εκείνες που προσαρμόζονται στις υπάρχουσες συνθήκες και οι οποίες μπορούν να ικανοποιήσουν τις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας και γενικότερα της χώρας.

Στην Ιστορία του νεοελληνικού κράτους οι κυβερνήσεις του πολιτικού Κέντρου, ανέλαβαν την διακυβέρνηση, σε περιόδους κρίσιμες για την χώρα, και, συνήθως, όταν ο ελληνικός λαός είχε υποστεί την δοκιμασία από επαχθείς, οδυνηρές και επικίνδυνες-κοινωνικά και πολιτικά- καταστάσεις (π.χ. κυβέρνηση Ν. Πλαστήρα 1951- 52).

Μετά τον Εμφύλιο του 1946-49 και την μετεμφυλιοπολεμική περίοδο της δεκαετίας του 50 και των αρχών του 60, πολλοί Έλληνες πολίτες, που προέρχονταν από την «Εαμική» Αριστερά και άλλοι από την «Εθνικόφρονα» Δεξιά απογοητευμένοι από την πολιτική των παρατάξεων, στις οποίες ανήκαν, νιώθοντας πως εξαπατήθηκαν ή συνειδητοποιώντας το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούσαν οι, μέχρι τότε, ασκούμενες πολιτικές, στράφηκαν προς την Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου, ο οποίος υποσχόταν (και στον ενάμισι χρόνο που κυβέρνησε άρχισε να εφαρμόζει) την βελτίωση των συνθηκών της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, με την καταλαγή των παθών, την ειρήνευση και την ενότητα του λαού, με την σταδιακή άρση των εμφυλιοπολεμικών μέτρων που είχαν επιβληθεί για την προστασία του αστικού καθεστώτος και τα οποία διαιώνιζαν τον διχασμό των Ελλήνων. Η μεταστροφή αυτή των πολιτών επιβεβαιώθηκε ως πλειοψηφικό ρεύμα, στις εκλογές, τον Φεβρουάριο του 1964, με ένα ποσοστό 53% υπέρ της Ένωσης Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου.

Το κεντρώο ιδελογικοπολιτικό ρεύμα, παρά την ριζοσπαστικοποίηση ενός ποσοστού των πολιτών, στην περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών, 1967- 1974, ενισχύθηκε περαιτέρω, με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και επηρέασε, ακόμα, και την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η οποία- με τους υπουργούς Π. Παπαληγούρα στο υπουργείο Συντονισμού και Γ. Ράλλη στο υπουργείο Προεδρίας και Παιδείας, θεσμοθέτησε μέτρα κοινωνικής πολιτικής, για την άρση των αδικιών που είχε προκαλέσει το δικτατορικό καθεστώς σε πολλούς πολίτες και, όσον αφορά στην Παιδεία, σημαντικά μέτρα εκδημοκρατισμού και εκσυγχρονισμού του εκπαιδευτικού συστήματος και, επίσης, στην Οικονομία ορισμένα μέτρα, τα οποία, μάλιστα, χαρακτηρίστηκαν ως «σοσιαλίζοντα»!

Κα στην περίοδο της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, παρά τις διακηρύξεις για εγκαθίδρυση σοσιαλιστικού καθεστώτος, στην Ελλάδα, οι αλλαγές στο υπάρχον κοινωνικό-οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, με τις οποίες εξαλείφτηκαν αναχρονιστικά στοιχεία και προκαταλήψεις του εμφυλιοπολεμικού παρελθόντος ( Εθνική Συμφιλίωση), πραγματοποιήθηκαν, μέσα στα πλαίσια της κεντρώας πολιτικής.

Γενικά, στην περίοδο της Μεταπολίτευσης, από το 1974, μέχρι το 2010, τα δύο κόμματα ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. που κυβέρνησαν την χώρα- παρά την πολιτική πόλωση που προκαλούσαν με την οξεία κομματική αντιπαράθεσή τους, τις αλληλοκατηγορίες τους (ανυπόστατες, υπερβολικές ή και για υπαρκτά σκάνδαλα) και την ακραία, πολλές φορές, συνθηματολογία τους- και οι δύο μονομάχοι, διεκδικητές της εξουσίας- κατά βάση- εφάρμοσαν κεντρώα πολιτική (μέσα στα θεσμικά πλαίσια της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και της φιλελεύθερης ιδεολογίας) και σε κάποιες περιόδους, μάλιστα, με αρκετή δόση λαϊκισμού.

Μετά τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό, την περίοδο 2004-2009, την χρεοκοπία της Ελλάδας και την υπαγωγή της στο καθεστώς των «Μνημονίων», που της επέβαλαν η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.,ο ελληνικός λαός βίωσε έναν νέο διχασμό, ο οποίος έφερε στην μνήμη των μεγαλύτερων στην ηλικία τον εμφύλιο του 1946- 49. Με τα συνθήματα του «Αντιμνημονιακού»ΣΥΡΙΖΑ «ή εμείς ή αυτοί» και με την επαναφορά στον αντιπολιτευτικό λόγο των εμφυλιοπολεμικών χαρακτηρισμών «Γερμανοτσολιάδες» και «Δωσίλογοι» (για τους πολιτικούς που ανέλαβαν, την περίοδο των «Μνημονίων», την βαριά ευθύνη για την ανάταξη της οικονομίας και την απαλλαγή της χώρας από τα δεσμά των «Μνημονίων»), η Ελλάδα που είχε προσπαθήσει να κλείσει την πόρτα του εθνικού διχασμού, με τον Κων. Καραμανλή (νομιμοποίηση Κ.Κ.Ε,, κατάργηση Νόμου 509/1946), με τον Ανδρέα Παπανδρέου (Αναγνώριση Εθνικής Αντίστασης) και Κων. Μητσοτάκη (συνεργασία με τον Συνασπισμό Κ.Κ.Ε και Κ.Κ ες., Φλωράκη- Κύρκο, και υπουργοποίηση Μίκη Θεοδωράκη), βρέθηκε άλλη μια φορά στα πρόθυρα του εμφύλιου σπαραγμού με υπαίτιο αυτή την φορά τον ΣΥΡΙΖΑ και τον αρχηγό του Α. Τσίπρα, ο οποίος, ως ανιστόρητος και ανεπίδεκτος μαθήσεως, θεώρησε ότι του δινόταν η μοναδική, ιστορικά, ευκαιρία να καταλάβει με ένα «ρεσάλτο» την εξουσία εκμεταλλευόμενος την αγανάκτηση και την απόγνωση, στην οποίαν είχαν περιέλθει οι πολίτες, υπό το δυσβάστακτο μνημονιακό καθεστώς.

Με τα εμπρηστικά συνθήματα, με τις απειλές και τις φραστικές επιθέσεις, που εκτρέπονταν, συχνά, και σε βιαιπραγία κατά των πολιτικών αντιπάλων τους, την περίοδο 2010-15,και με την υπόσχεση ότι αυτοί θα «σκίσουν τα μνημόνια», οι «εθνοσωτήρες» του ΣΥΡΙΖΑ επέτυχαν να παραπλανήσουν τον ελληνικό λαό και να αναλάβουν την διακυβέρνηση της χώρας, με αποτέλεσμα να συσσωρεύσουν και άλλα δεινά στην ταλαίπωρη χώρα (εκτός των άλλων δεινών, μετά το φιάσκο του Δημοψηφίσματος, του 2015, φόρτωσαν στις πλάτες του ελληνικού λαού κι ένα τρίτο, αχρείαστο «Μνημόνιο)!

Ο ελληνικό λαός, αφού δοκίμασε και δοκιμάστηκε από την «Πρώτη φορά Αριστερή Κυβέρνηση», μετά την εξαπάτησή του, την διαπόμπευση και τον εξευτελισμό των ιδεών που είχε πιστέψει, με καινούρια βάρη στην πλάτη του, απογοητευμένος και κουρασμένος από τα ψεύτικα τα λόγια τα παχιά και τα μεγάλα, και θεραπευμένος, πλέον, από τις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες αναζήτησε, ξανά, την πολιτική της μετριοπάθειας, χωρίς τις ύβρεις και την τοξικότητα της κομματικής αντιπαράθεσης, με περισσότερη ειλικρίνεια και συνέπεια λόγων και έργων, χωρίς την ψεύτικη επαναστατικότητα και τους παλικαρισμούς των, δήθεν, «Αντιμνημονιακών», χωρίς τις εξωπραγματικές αριστερές «παρλαπίπες», μια πολιτική που θα εγγυόταν περισσότερη σταθερότητα και σιγουριά για την βελτίωση των συνθηκών της ζωής των πολιτών.

Μετά το πισωγύρισμα της κοινωνικής και πολιτικής του ζωής, του 2010-18, και την περίοδο της σύγχυσης, της ακρισίας και της ταραχής, ο ελληνικός λαός επέστρεψε στο «Κέντρο της λογικής» και εναπέθεσε τις ελπίδες του -και πάλι- στην «πολιτική του Κέντρου», για μια- έστω- βήμα, βήμα, πορεία προς την οικονομική ανάπτυξη την κοινωνική πρόοδο και την προκοπή των Ελλήνων πολιτών.

Και η Ιστορία θα αποφανθεί, τελικά, για την ορθότητα ή μη των επιλογών του.