«Θα προτιμούσα να υφίσταμαι τις δυσκολίες της υπερβολικής ελευθερίας, παρά αυτές της υπερβολικά λίγης»!

Τόμας Τζέφερσον

Αντιρατσιστικός Νόμος 4285/2014.

Στην κρίσιμη για την Ελλάδα περίοδο των «Μνημονίων» και στο «δυσχείμερο» κλίμα της εποχής, όπου κυριαρχούσε η λαϊκή αντίδραση, λόγω των δυσβάστακτων οικονομικών μέτρων που είχαν επιβληθεί από την Ε.Ε., βρήκε την ευκαιρία και το πρόσφορο έδαφος ή νεοναζιστική πολιτική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, για να καλλιεργήσει και να αναπτύξει την προπαγάνδα της κατά του κοινωνικού και πολιτικού καθεστώτος. Η νεοναζιστική ιδεολογία και το μίσος που εξέπεμπε ο δημόσιος λόγος της Χρυσής Αυγής, εναντίον προσφύγων, μεταναστώνκαι των άλλων πολιτικών κομμάτων, η εχθροπάθεια που καλλιεργούσε για, δήθεν, ανθελληνικά συνωμοτικά σχέδια που εξυφαίνονταν κατά της ακεραιότητας της Ελλάδας, με τον Δούρειο Ίππο των παράνομων μεταναστών που εισήλθαν στην χώρα και οι οποίοι, δήθεν, θα αλλοίωναν την εθνική ταυτότητα του ελληνικού λαού, καθώς και η εντεινόμενη εγκληματική δράση που ανέπτυσσε εναντίον μεταναστών, πολιτικών προσώπων και οργανώσεων, η οποία κορυφώθηκε με την στυγερή δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τον Σεπτέμβριο του 2013, εγκυμονούσε, πλέον, σοβαρούς κινδύνους για την κοινωνική ειρήνη, την ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος και την προσπάθεια της χώρας για την ανάταξη της εθνικής οικονομίας και την ομαλή συμβίωσή της με τα άλλα μέλη της Ε.Ε.

Υπό τις εκρηκτικές συνθήκες της περιόδου 2012-14, η τότε κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου αποφάσισε και πραγματοποίησε την θεσμοθέτηση του αντιρατσιστικού Νόμου, με τον οποίον απαγόρευε και τον ρατσιστικό λόγο, επιβάλλοντας αυστηρές ποινές-παράλληλα με τους ήδη ισχύοντες νόμους για την διάπραξη ποινικώς κολάσιμων πράξεων.*

*(«Έθεσα την ανάγκη να συμπληρωθεί η ποινική νομοθεσία, όχι για ανθρωποκτονίες ή για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, όχι για βαριές σωματικές βλάβες, όχι για απειλές και εκβιασμούς, γιατί στα θέματα αυτά είναι πλήρης η ποινική νομοθεσία, αλλά για εγκλήματα λόγου, κυρίως, που συνδέονται με τον ρατσισμό, την ξενοφοβία και τη διαφορετικότητα».«Βήμα», 5.10.2013.Ευ.Βενιζέλος, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης).

Άρθρο 1.Όποιος με πρόθεση, δημόσια, προφορικά ή δια του τύπου, μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, υποκινεί, προκαλεί, διεγείρει ή προτρέπει σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων, που προσδιορίζονται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου ή την αναπηρία, κατά τρόπο που εκθέτει σε κίνδυνο την δημόσια τάξη ή ενέχει απειλή για τη ζωή, την ελευθερία ή τη σωματική ακεραιότητα των ως άνω προσώπων, τιμωρείται με φυλάκιση τριών (3) μηνών έως τριών (3) ετών και με χρηματική ποινή πέντε έως είκοσι χιλιάδων (5.000 - 20.000) ευρώ

Άρθρο 2. Δημόσια επιδοκιμασία ή άρνηση εγκλημάτων

Όποιος με πρόθεση, δημόσια, προφορικά ή δια του τύπου, μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, επιδοκιμάζει, ευτελίζει ή κακόβουλα αρνείται την ύπαρξη ή τη σοβαρότητα εγκλημάτων γενοκτονιών, εγκλημάτων πολέμου, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, του Ολοκαυτώματος και των εγκλημάτων του ναζισμού που έχουν αναγνωριστεί με αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων ή της Βουλής των Ελλήνων……τιμωρείται με τις ποινές της παραγράφου 1 του προηγούμενου άρθρου.

ΚΡΙΤΙΚΗ: επιφυλάξεις και αμφισβητήσεις.

Ο αντιρατσιστικός νόμος παράλληλα με την ικανοποίηση του δημόσιου αισθήματος για τον φραγμό που επέβαλε στον ρατσιστικό λόγο της Χρυσής Αυγής και την καταστολή της εγκληματικής της δράσης προκάλεσε και τον προβληματισμό και τις επιφυλάξεις φιλελεύθερων πολιτών και διανοούμενων, οι οποίοι εξέφρασαν την αντίθεσή τους στον περιορισμό της ελεύθερης έκφρασης των απόψεων και των ιδεών και ειδικότερα, τον κίνδυνο της εφαρμογής του νόμου και εναντίον προσώπων που επισημαίνουν τις αδυναμίες ή την καταχρηστικήεφαρμογή του νόμου (κατά το λαϊκόν απόφθεγμα «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά»)∙ πολλοί, επίσης, επισήμαναν την αδυναμία των κατασταλτικών μέτρων και την ανάγκη να αντιμετωπισθούν οι ρατσιστικές απόψεις και οι συμπεριφορές με την ανάπτυξη της μορφωτικής δράσης εκ μέρους της Πολιτείας και των ανθρώπων του πνεύματος.

Από το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 18/10/2020).

«Συνεπώς, το φρόνημα είναι κάτι που πρέπει να μένει σπίτι και να μη βγαίνει στη δημόσια αγορά των ιδεών, κάτι που τοις πράγμασι διαπίστωσαν ο Γερμανός καθηγητής Ιστορίας κ. Χάινς Ρίχτερ, η συγγραφέας κ. Σώτη Τριανταφύλλου, ο ημέτερος κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος κ.ά. Με βάση αυτόν τον αντιρατσιστικό νόμο ο πρώτος κάθισε στο εδώλιο για κάποιες αναφορές στο βιβλίο του «Η μάχη της Κρήτης» (εκδ. Γκοβόστη) οι οποίες κατά τον εισαγγελέα Πρωτοδικών Ρεθύμνου «συνιστούσαν άρνηση εγκλημάτων του ναζισμού σε βάρος του κρητικού λαού με εξυβριστικό περιεχόμενο». Η δεύτερη διότι δεν ήταν ο Μάρκο Πόλο που είχε πει πως «φανατικός μουσουλμάνος είναι αυτός που σου κόβει το κεφάλι, ενώ μετριοπαθής είναι εκείνος που σε κρατάει για να σου κόψουν το κεφάλι» και ο τρίτος, διότι -σύμφωνα με τον μηνυτή του (τον Παναγιώτη Δημητρά, 16.12.2016)- «η γενίκευση και η υπεραπλούστευση πως υπάρχουν σε ολόκληρες κατηγορίες του μεταναστευτικού πληθυσμού παραβατικές συμπεριφορές είναι ρατσισμός και ξενοφοβία (με τη μορφή της δημόσιας υποκίνησης τουλάχιστον μίσους)».

Αλέξανδρος Σκούρας, Πρόεδρος του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών - «Μάρκος Δραγούμης».

«Η ελευθερία του λόγου και του Τύπου είναι τα αυτονόητα θεμέλια της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Κάθε περιορισμός αυτής της ελευθερίας είναι αχρείαστος και επικίνδυνος∙ οδηγεί σε διώξεις αθώων ανθρώπων,φτωχαίνει τη δημόσια σφαίρα, ηρωοποιεί μισαλλόδοξους και ρατσιστές, αποτυγχάνει να πετύχει ακόμη και τους διακηρυκτικούς του στόχους.

……..

Η κριτική του δημόσιου λόγου, όσο αποτρόπαιος κι αν είναι αυτός, είναι υπόθεση της κοινωνίας - όχι του κράτους. Αν αφήσουμε το κράτος να αποφασίζει ποιο επιχείρημα είναι θεμιτό να διατυπώνεται και ποιο όχι, το καθιστούμε κριτή του αληθούς και ορθού. Κάνουμε την κριτική από υπόθεση όλων μας, προνόμιο των λίγων που τυχαίνει να νέμονται την εξουσία.

Η περίπτωση της δίωξης της Σώτης Τριανταφύλλου καταδεικνύει το πώς, ανεξάρτητα από τις τυχόν αγαθές προθέσεις του νομοθέτη, τέτοιοι νόμοι μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μέσα δίωξης ιδεολογικών αντιπάλων. Το ότι η συγγραφέας αθωώθηκε είναι βεβαίως θετικό. Όμως ακόμα κι έτσι δεν γλίτωσε την πολύμηνη δικαστική ταλαιπωρία, ούτε τους προπηλακισμούς. Και έτσι…

Διώξεις όπως αυτή εναντίον της Σώτης Τριανταφύλλου, ανεξάρτητα από την έκβασή τους, στέλνουν το μήνυμα σε όσους εκφράζονται στη δημόσια σφαίρα να είναι υπερβολικά προσεκτικοί καθώς ακόμη και απόψεις τις οποίες οι ίδιοι θεωρούν απολύτως μη προβληματικές μπορούν να τους οδηγήσουν στα δικαστήρια. Έτσι όμως ο δημόσιος λόγος φτωχαίνει».

PROTAGON 18/5/2013

«Αρκεί ένας νόμος για να εκλείψει το ρατσιστικό φαινόμενο; Είναι η ποινικοποίηση του φρονήματος η λύση; Αυτός ο νόμος θα γίνει το καταφύγιο των θυμάτων ρατσιστικής βίας;

Δεν πιστεύω πως αν βάλουμε πιπέρι στο στόμα εκείνου που εκστομίζει ρατσιστικά σχόλια θα πάψει να είναι ρατσιστής ή θα κατανοήσει γιατί ο ρατσισμός είναι αδίκημα. Πολύ περισσότερο δεν θα καταλάβει την έννοια του όρου ρατσισμός γιατί το πρόβλημά δεν είναι η απουσία νόμων κατά του ρατσισμού αλλά η απουσία ανθρωπισμού και ουσιαστικής παιδείας. Άλλωστε οι νόμοι πάνω απ' όλα πρέπει να αποβλέπουν στον σωφρονισμό όχι στην στείρα τιμωρία».