Τρίτη σήμερα και το ημερολόγιο γράφει 25^η Δεκεμβρίου του σωτηρίου έτους 2012. Έτσι ο «Αιολίας» Λόγος θα πρέπει να είναι προσαρμοσμένος στο πνεύμα της ημέρας. Ημέρα σημαδιακή, με πολύ βαρύ ηθικοθρησκευτικό περιεχόμενο. Ημέρα κορωνίδα για τη Χριστιανοσύνη. Ημέρα καταλαγής και ταπεινοφροσύνης για το χριστιανό άνθρωπο που υποδέχεται το Σωτήρα του. Τον άνθρωπο που κλίνει ευλαβικά το γόνυ, εκεί στην ταπεινή φάτνη τής Βηθλεέμ. Εκεί που γεννιέται ο Θεάνθρωπος. Εκεί, στην ίδια αυτή φάντη που γεννιέται και η ελπίδα. Η ζωογόνος αυτή πνοή που δίνει στον άνθρωπο τη δύναμη του να ζει. Η ελπίδα για ειρήνη, για ευημερία για χαρά, κατά πώς είναι οι ευχές που ανταλλάσσονται αυτές τις μέρες. Ευχές που ατυχώς εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι εμπίπτουν στα «κατά συνθήκη ψεύδη».

Ειρήνη όταν, πλέον των κατά περιοχές του πλανήτη τοπικών πολέμων (Συρία, Παλαιστίνη, Αίγυπτο κ.α. στη Γη ) που οι μάχες γίνονται με σφαίρες και όπλα, ο εδώ και πέντε - έξι χρόνια απερίγραπτος από κάθε άποψη πόλεμος στον τομέα της Οικονομίας γονατίζει, λυγίζει και αφανίζει ακόμη, κοινωνίες, λαούς, έθνη και κράτη ολόκληρα. Το οπλοστάσιο των ισχυρών έχει ένα μόνο όπλο. Το χρήμα. Μ’ αυτό οι σύγχρονοι πλουτοκράτες παίρνουν τη ρεβάνς τους μετά τις ήττες που υπέστησαν στον κοινωνικοοικονομικό τομέα τους τελευταίους δύο αιώνες και που κατόρθωσε να επιτύχει επιβάλλοντας ο διαφωτισμός ο μετά τη γαλλική επανάσταση.

Πόλεμος πολύ πιο αποτελεσματικός αποδεικνύεται απ’ ό,τι οι μάχες με τα μπαρούτια, τα τανκς, τα πολεμικά βαπόρια και τα αεροπλάνα. Ό,τι οι Γερμανοί δεν κατάφεραν να κάνουν με τους δύο παγκόσμιους πολέμους που η ανθρωπότητα είχε θύματα εκατομμυρίων, σήμερα οι ορδές των σύγχρονων Ούννων (όχι πια με πανοπλίες, αλλά με κουστούμι και γραβάτα) το επιτυγχάνουν με το μάρκο τους, αυτό που το μετέτρεψαν σε ευρώ και στη φάκα του οποίου παγιδεύτηκαν Λαοί ολόκληροι. Λαοί ιστορικοί και υπερήφανοι. Ισπανοί, Έλληνες, Πορτογάλοι, Ιταλοί. Λαοί της Μεσογείου, που είχαν δημιουργήσει πολιτισμό και κοσμοκρατορίες. Σήμερα τραβιούνται συρόμενοι στο σύγχρονο αρματοδρόμιο που λέγεται παγκόσμια οικονομία, από το άρμα του Δ΄ Ράιχ (οικονομικό), που με στιβαρότητα κρατά τα ηνία του η κ. Μέρκελ. Τα δεινά των Λαών αυτών, ατέλειωτα. Ανεργία που φτάνει τα επίπεδα του 30%. Φτώχεια, πείνα και δυστυχία. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί, λέει, δεν είναι «καλοί μαθητές» της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας και η… δασκάλα τούς βάζει τιμωρία. Να της πληρώσουν πίσω, λέει, τα δάνεια που τους δίνει αυτή και με τόκο 4, 5 ή και 7%, όταν η ίδια δανείζεται από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα με επιτόκιο 0%. Έτσι αυτό το δεδομένο, σε συνδυασμό με την τεχνολογική υπεροχή της Γερμανίας έναντι των Λαών της Μεσογείου προς οποίους εξάγει τα βιομηχανικά της προϊόντα, έχει το αποτέλεσμα η μεν Γερμανία να σωρεύει πλεονάσματα (πλούτο), ο δε μεσογειακός Νότος ελλείμματα (φτώχεια), Και ας φωνάζουν οι επαΐοντες ότι αυτό το φαινόμενο οδηγεί σ’ εκείνο της δημιουργίας διπόλου. Και τα δίπολα, γνωρίζουμε από τη Φυσική, όταν αρχίζουν και περιστρέφονται, με το σπινάρισμα που δημιουργείται, μόνο καταστροφές αφήνουν πίσω τους.

Ευημερία. Διαχρονική στόχευση του ανθρώπου. Άπιαστο όνειρο σχεδόν πάντα. Όπως το κυνήγι της σκιάς μας. Σήμερα όμως το σωτήριο έτος 2012 τα πράγματα είναι θολά, γκρίζα και ακαθόριστα πια. Ακαθόριστα, αφού το μέτρο μέτρησης της ευημερίας έχει αλλάξει. Αλλάξει επί τα χείρω. Άλλοτε, μόλις προ 3 - 5 χρόνων, εδώ στην Ελλάδα η ευημερία αποτιμάτο με το να έχει ένας το σπίτι του, το εξοχικό του, το αυτοκίνητό του για την πόλη, το 4 x 4 του για τα σαφάρι του στην ύπαιθρο χώρα, το Armani κουστούμι του, το άρωμα του Burberry, το…, το…

Σήμερα ευημερία είναι να έχει ο άλλος μια δουλειά. Και πώς να μην εκτιμηθεί ως ευημερία μια δουλειά (με την αρχέγονη έννοιά της) των 500 - 600 ευρώ (γιατί περί δουλείας μιλούμε πια, πού εργασία κατά τον όρο των αρχαίων μας), όταν το 50% και πάνω των νέων μας (επιστήμονες με διπλώματα και παπλώματα, που έλεγε κι ο μπάρμπας μου ο Νικόλας) είναι άνεργοι και σιτίζονται στο… ερμάριο το πατρικό, αν και έχουν φθάσει πια τα 30, τα 40, τα… Ευημερία όταν ο άλλος για να μην κλέψει, μη ληστέψει, μόλις πέσει το φως της μέρας βουτάει μέσα στον σκουπιδοτενεκέ και σε διαπάλη και αντιπαλότητα με τις γάτες προσπαθεί να κορέσει την πείνα του απ’ ό,τι βρει φαγώσιμο εκεί μέσα; Ευημερία, όταν 250.000 οικογένειες στην Αθήνα επιβιώνουν χάριν των συσσιτίων. Ευημερία όταν κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια τσαλαπατιέται για να πάρεις στα χέρια σου μια πλαστική σακούλα με λίγο ρύζι, λίγη ζάχαρη και λίγα φασόλια, κατά πώς έγινε προχθές στην Ξάνθη. Ευημερία όταν…, όταν…

Χαρά. Πώς μέσα σ’ αυτό το κάδρο της μιζέριας και της δυστυχίας μπορεί να υπάρξει έστω σύσπαση χαμόγελου στα χείλη του καθενός μας; Πώς να χαρείς όταν βλέπεις τον άνθρωπο της διπλανής σου πόρτας αξιοπρεπή άλλοτε, οικογενειάρχη με υπόσταση ανθρώπου, σήμερα να στερείται και αυτό ακόμη το ψωμί και το σαγόνι του να κοντεύει να ακουμπήσει το χώμα από το σκύψιμο της ήττας, της ντροπής και της καταφρόνιας που αισθάνεται για το κατάντημά του; Χαρά όταν βλέπεις το συνάνθρωπό σου να αυτοκτονεί, Χαρά όταν…, όταν…

 Άραγε, «το εν ανθρώποις ευδοκία» είναι σήμερα ένα άπιαστο όνειρο;