Το πρώτο κουδούνι χτυπά, το δάκρυ της μάνας τρέχει. Το μικρό της μπαίνει στην πρώτη τάξη του δημοτικού. Το παιδί μεγάλωσε τόσο, όσο να μη χρειάζεται παρά ένα απαλό γνέψιμο για να μπει από μόνο του στη τάξη. Χελιδονίσματα οι φωνούλες τους, σου δίνουν το κουράγιο να γυρίσεις την πλάτη και να φύγεις. Ο καθένας στη δουλειά του, σκέπτεσαι. Έτσι είναι η ζωή, παρηγορείσαι. Δε βιάζεσαι να φύγεις. Το σφίξιμο στην καρδιά είναι έντονο και η δρασκελιά απλώνεται δύσκολα. Και έπειτα σκέπτεσαι πως υπάρχει η Μάνα Παναγιά να μοιραστείς μαζί της το χτυποκάρδι σου. Να βάλει και Κείνη το χέρι Της…

Το δεύτερο κουδούνι σε βρίσκει λιγότερο συναισθηματική και περισσότερο ανήσυχη. Είναι που το παιδί μπήκε στην εφηβεία. Δείχνει να ξέρει πολλά και έχει κι αυτή την ορμή που σε αναχαιτίζει. Δεν έχεις τα περιθώρια να πεις πολλά λόγια, η βιασύνη της νιότης κυβερνά τα πάντα. Βιάζεται το παιδί και πώς να πεις «όχι» στη χαρά της γρηγοράδας, στον καλπασμό της ζωής; Σκέπτεσαι το Χριστό και τα πρώτα αντίστοιχα βήματά Του. Τον έχασαν οι γονείς Του, έφυγε από κοντά τους και Τον γύρευαν με αγωνία… Χριστέ μου, φωνάζεις απαλά, βάλε το χέρι Σου…

Το τρίτο κουδούνι σε πιάνει σχεδόν στον ύπνο. Πού να παραβγείς με κάποιον που ανδρώθηκε, με κάποια που έγινε γυναίκα! Μόλις μπήκαν στο ρόλο της φύσης τους. Η ταραχή και η αμηχανία τους είναι τόσο μεγάλη, που ούτε κουνούπι δεν μπαίνει ανάμεσα στο γεγονός και σένα. Βρίσκεις, αν έχεις την ελάχιστη σοφία, νέους τρόπους επικοινωνίας, μαθαίνεις και συ καινούργιες συμπεριφορές, και αν έχεις και λίγο χιούμορ, σώζεις πολλές καταστάσεις που, αλλιώς, θα κατέληγαν σε μελόδραμα. Το τρίτο κουδούνι σηματοδοτεί το «πέταγμα» του παιδιού από το σπίτι. Ακολουθεί το σύνδρομο «της άδειας φωλιάς». Με δυο λόγια ψάχνονται οι γονείς να επαναπροσδιοριστούν μέσα στο άδειο τους σπίτι. Τότε ακριβώς είναι που φωνάζουν το Χριστό και την Παναγιά μαζί! Να βάλουν το χέρι τους για το καλό όλων!

Καλή επιτυχία στα παιδιά μας που δίνουν εξετάσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Καλή δύναμη στους γονείς που ζούνε ένα από όλα τα παραπάνω «κουδούνια». Καλή αντοχή στους δασκάλους και στους κληρικούς, στους παππούδες και στις γιαγιάδες που μεταλαμπαδεύουν το «Φως» μέσα σε χρόνια δίσεκτα και σκοτεινά… Σ’ όλους εκείνους που γνωρίζουν βιωματικά, πως Ελλάδα και Ορθοδοξία πάνε μαζί, και όχι με τη μόδα…