Στην αρχή αρνείσαι να το πιστέψεις. Στη συνέχεια θυμώνεις με ότι συνέβη. Μετά το διαπραγματεύεσαι μέσα σου. Είναι όμως τόσο λυπηρό, που πέφτεις σε κατάθλιψη. Αργείς, μα στο τέλος το αποδέχεσαι. Πέντε στάδια η θλίψη. Το καθένα με τη σημασία του. Το ένα αλληλένδετο με το άλλο. Δεν μπορείς να προσπεράσεις κάποιο. Πρώτα θα σοκαριστείς, ύστερα θα ουρλιάξεις. Μετά θα σιωπήσεις, θα σκεφτείς και κάποια στιγμή θα σηκωθείς, γιατί έτσι πρέπει να κάνεις όταν πέφτεις…

Πριν σχεδόν έξι χρόνια, ακόμα και εκείνοι που δεν κυριεύονταν από κιτρινόμαυρα αισθήματα, είναι δεδομένο ότι λύγισαν τη στιγμή που ο υποβιβασμός της ΑΕΚ είχε γίνει πλέον μη αναστρέψιμος. Για πολλούς η Ένωση έμπαινε σε ένα δύσβατο μονοπάτι. Όχι τόσο αγωνιστικό. Αλλά εξίσου συγκρουσιακό, με ότι συμβαίνει πολλές φορές στο γήπεδο. Η πάλη, για κάθε ΑΕΚτζή, γινόταν στο «μέσα» του. Ήταν αλλιώτικη από εκείνες που είχε συνηθίσει. Ήταν μια μάχη με το «είναι» του. Η οποία θα περνούσε αναπόφευκτα από πέντε στάδια:

Την άρνηση, όταν το αυτογκόλ του Μπουγαΐδη κόντρα στον Πανθρακικό αποτέλεσε την αρχή του τέλους. Ποιος μπορούσε να δεχτεί εκείνο το βράδυ ότι η ΑΕΚ υποβιβάστηκε;

Το θυμό, που ακολούθησε λίγες ημέρες αργότερα στο Περιστέρι, όταν και μαθηματικά πλέον επισφραγίστηκε ο υποβιβασμός. Ποιος φίλος της ΑΕΚ δεν ένιωσε εξοργισμένος, από τους χειρισμούς όσων έγραψαν την πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία της;

Τη διαπραγμάτευση, που έκανε ο καθένας με τον εαυτό του, όταν πιο ψύχραιμα εκείνο το καλοκαίρι προσπάθησε να αξιολογήσει εκ νέου τις εξελίξεις. Τότε που η διαφαινόμενη συμμετοχή στη Football League, έγινε εκούσιος υποβιβασμός στη Γ’ Εθνική με την ταυτόχρονη είσοδο του Δημήτρη Μελισσανίδη στα διοικητικά.

Την κατάθλιψη, στην οποία βρέθηκαν μικροί και μεγάλοι φίλοι της Ένωσης, βλέποντας την επόμενη χρονιά την ΑΕΚ να αγωνίζεται απέναντι στον ΠΑΟ Κρουσώνα, τον Παναξιακό και την Τριγλία Ραφήνας.  

Την αποδοχή, ένα χρόνο αργότερα, όταν ξεκίνησε ουσιαστικά η διαδικασία της επιστροφής με εκείνο το ιστορικό πλέον σύνθημα: «Ερχόμαστε!». Ο μέσος ΑΕΚτζής, όσο κι αν του φαινόταν… βουνό, δέχθηκε τον υποβιβασμό, έζησε την ξεφτίλα της Γ’ Εθνικής, την έκανε κομμάτι της ιστορίας της ομάδας, τη βίωσε με αργό και βασανιστικό τρόπο, αλλά στο τέλος την ξεπέρασε.

Μετά από τα πέντε στάδια του θυμού, η ΑΕΚ είχε περάσει στη φάση της αναγέννησης της. Είχε επανενταχθεί στη μεγάλη κατηγορία, ατένιζε το μέλλον πιο αισιόδοξα από ποτέ, έπαιξε ξανά στα κύπελλα Ευρώπης, καταξιώθηκε με την κατάκτηση του πρωταθλήματος και χθες έφτασε στην κορύφωσή της. Επέστρεψε εκεί που πραγματικά ανήκει. Ανάμεσα στους κορυφαίους της Ευρώπης, κουνώντας το σεντόνι του Champions League.

Χθες λοιπόν, στο “Amsterdam Arena” του Άγιαξ, η ΑΕΚ όντως επέστρεψε. Μετά από πολλές πίκρες, αλλά και αμέτρητες χαρές, βρέθηκε ξανά στα αστέρια! Αφού πρώτα έζησε τη δική της «μνημονιακή» εποχή… Ποιος είπε ότι είναι απαγορευτικοί οι καιροί για να ονειρεύεται κανείς;