«Η εμπειρία είναι ο πιο δύσκολος τύπος δασκάλου. Πρώτα σου βάζει το τεστ και μετά μαθαίνεις το μάθημα» έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ. Πριν τέσσερα χρόνια λέγαμε ότι πιάσαμε πάτο. Πόσο χαμηλά θα πηγαίναμε άλλωστε! Πάτο όμως δεν είχαμε πιάσει.

Το ίδιο λέγαμε πριν κανά δυο - τρία χρόνια. Πιάσαμε επιτέλους πάτο, λέγαμε οι ανόητοι, ε, όπου να ‘ναι θα ξεκινήσουμε την άνοδο. Αμ δε, πουθενά πάτος! Πέρυσι με «πρώτη φορά Αριστερά», κλειστές τράπεζες, νέο μνημόνιο, δε μπορεί -λέγαμε- αυτός είναι τελοσπάντων ο πάτος! Πάλι πέσαμε έξω. Τα μισά να εφαρμοστούν απ’ όσα ακούγονται στην …πιάτσα, τη «βάψαμε». Φεύγουμε βολίδα για …άπατο! @ Έχουμε και λέμε. Μειώσεις συντάξεων και μάλιστα βαρβάτες. 20%, 30%, ποιος ξέρει πού θα κάτσει η μπίλια! Σε μια κοινωνία που το 52% ζει από συντάξεις, αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό.

Θα πεινάσει κόσμος και κοσμάκης. Διότι ναι μεν ο …καλός ΣΥΡΙΖΑ θα δίνει τζάμπα νερό και τζάμπα ρεύμα, αλλά από μάσα τι γίνεται; Αλλά άντε και τους βρίσκει και λίγο φαγάκι. Ε, μια ζωή χιλιάδες άνθρωποι θα ζουν από τις ελεημοσύνες; Και οι …κακοί ξένοι θα σου δίνουν συνεχώς λεφτά για να κάνεις με ξένα λεφτά τον καλό; @ Συνεχίζουμε.

Η φορολογία θα φτάσει στους πλούσιους (;) επαγγελματίες το 50%. Εάν ήμουν στη θέση των …πλουσίων, η πρώτη κίνηση που θα έκανα θα ήταν να φτωχύνω! Θα ξεσκιζόμουν στη φοροδιαφυγή. Δύσκολο; Αν νομίζετε ότι φοροφυγάδες είναι αυτοί οι πέντε - έξι που ακούγονται, είστε οικτρά γελασμένοι. Η δεύτερη λύση να το ‘κλεινα το μαγαζί και να την άραζα με τη γυναικούλα μου σε καμιά ακρογιαλιά. Πλούσιος δεν είμαι; Ό,τι θέλω κάνω… @ Αλλά και οι λιγότεροι πλούσιοι σιγά μη δούλευαν για τον Τσίπρα και τον κάθε Τσίπρα. Air ticket και φύγαμε για Ευρώπη. Δουλειές για όσους θέλουν να δουλέψουν, υπάρχουν.

Όχι, θα κάτσω να σκάσω. Και θα μείνουν εδώ οι κρατικοδίαιτοι του ΣΥΡΙΖΑ να μας κάνουν διαλέξεις περί ανάπτυξης. Ας πάνε οι ίδιοι ν’ ανοίξουν μαγαζιά, να δουν τι γλύκα. Ας γίνουν οι ίδιοι επαγγελματίες να σου πω εγώ τι πατιρντί έχει να γίνει.

Αλλά βλέπεις, άμα έχεις τη θεσούλα σου σε δημόσιο οργανισμό, σε πανεπιστήμιο ή στο κόμμα, ό,τι θεωρία θες, τι λες. Εσύ θα χάσεις; @ Ε, τι θα κάνουμε λοιπόν; Θα γυρίσουμε στο παλιό;

Σ’ αυτούς που ρήμαξαν την οικονομία και μας φέραν σ’ αυτή την κατάσταση; Εδώ πράγματι απάντηση δεν υπάρχει. Τουλάχιστον προς το παρόν. Αλλά το μάθημα το πήραμε; Γιατί όπου να ‘ναι έρχεται και το τελικό …τεστ!

ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ…..

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1995
Εγκαινιάζεται το Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο

Πραγματοποιούνται τα εγκαίνια του Νέου Αρχαιολογικού Μουσείου Μυτιλήνης παρουσία πολλών εκπροσώπων τοπικών φορέων και πλήθους κόσμου. Την κορδέλα κόβει ο υφυπουργός Πολιτισμού, Νίκος Σηφουνάκης, ο οποίος στην ομιλία του εξήρε τη συμβολή της υπουργού Πολιτισμού, Μελίνας Μερκούρη, του πρώην δημάρχου Μυτιλήνης, Απ. Αποστόλου, για την παραχώρηση του οικοπέδου, αλλά και τον πρώην υπουργό Πολιτισμού, Δημ. Νιάνια, για την σύνταξη της αρχιτεκτονικής μελέτης.

Επίσης αναφορά στη συμβολή τους, έκανε στο δήμαρχο Μυτιλήνης, Στρατή Πάλλη, στο ζωγράφο Γ. Λολοσίδη και στην προϊσταμένη της Κ΄ Εφορείας Αρχαιοτήτων, Αγλαΐα Αρχοντίδου. Χαιρετισμούς απηύθυναν επίσης ο Δημήτρης Νιάνιας, ο νομάρχης Λέσβου, Αλ. Μαθιέλλης και η Αγλαΐα Αρχοντίδου.

ΕΙΠΕ

«Έχω δει πράγματα στη θάλασσα, που ούτε θέλω να τα σκέφτομαι, μωρά πνιγμένα… Είναι δυνατόν;»
Στρατής Βαλιάμος, ψαράς, υποψήφιος για Νόμπελ Ειρήνης («Εμπρός»)

ΑΤΖΕΝΤΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 5/2
- Απεργία της ΠΝΟ, δένουν τα πλοία.
- H ταινία του Αλεχάντρο Γκονζάλες «Επιστροφή» με το Λεονάρντο Ντι Κάπριο στο «Cine Αρίων» στις 9:15 μ.μ..
- Η ταινία του Τάσου Μπουλμέτη «Ο Νοτιάς» στο «Cine Αρίων» στις 7 μ.μ..
- Η ταινία «Κριντ: Η γέννηση ενός θρύλου» με το Σιλβέστερ Σταλόνε στο «Cine Αρίων» στις 9.30.

ΣΑΒΒΑΤΟ 6/2
- H ταινία του Αλεχάντρο Γκονζάλες «Επιστροφή» με το Λεονάρντο Ντι Κάπριο στο «Cine Αρίων» στις 9:15 μ.μ..
- Η ταινία του Τάσου Μπουλμέτη «Ο Νοτιάς» στο «Cine Αρίων» στις 7 μ.μ..
- Η ταινία «Κριντ: Η γέννηση ενός θρύλου» με το Σιλβέστερ Σταλόνε στο «Cine Αρίων» στις 9.30.

ΚΥΡΙΑΚΗ 7/2
- Εγκαίνια της έκθεσης κουστουμιών του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης στις 11 π.μ..
- Θεατρική παράσταση με το έργο «Το Αμάρτημα της μητρός μου» στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης στις 8 μ.μ..
- Το ντοκιμαντέρ «Μεταμορφώσεις | Metamorphoses» του Βαγγέλη Ευθυμίου στο Συνεδριακό Κέντρο Μολύβου στις 7 μ.μ..
- Η παράσταση «Το Χρυσό Λουρί» στο Θέατρο ΦΟΜ στις 11 π.μ..
- Κοπή βασιλόπιτας από τον Σύλλογο Παλαιμάχων Παλλεσβιακού στο café «Home» στις 10 π.μ..
- H ταινία του Αλεχάντρο Γκονζάλες «Επιστροφή» με το Λεονάρντο Ντι Κάπριο στο «Cine Αρίων» στις 9:15 μ.μ..
- Η ταινία του Τάσου Μπουλμέτη «Ο Νοτιάς» στο «Cine Αρίων» στις 7 μ.μ..
- Η ταινία «Κριντ: Η γέννηση ενός θρύλου» με το Σιλβέστερ Σταλόνε στο «Cine Αρίων» στις 9.30.

ΑΠΟΨΕΙΣ

Μία δημοκρατία της βίας και του φόβου;

Του Γιάννη Πανούση (The Huffington Post)

Οι μύθοι της βίας διατρέχουν όλη την ελληνική κοινωνία. Βία της κοινωνικής αντίστασης, της προσωπικής οργής, της «καλής τυραννοκτόνου» πρόθεσης.
Όλες αυτές (και άλλες πολλές) μορφές βίας έχουν βρει μιαν άκρη αυτονομιμοποίησης και ένα άκρο απονομιμοποίησης της παραβατικότητας ή και δοξολόγησης του εγκλήματος.

Αυτός ο κύκλος της (νόμιμης;!) βίας του καθενός και πάντων εναντίον όλων, αυτή η καρικατούρα της Άγριας Δύσης οδηγεί σε ακραίες - ένθεν/κακείθεν - τυφλές εκ-ρήξεις.

Η αίσθηση ότι το «αίμα» επιταχύνει πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα έχει μολύνει την κουλτούρα μας. Η πίεση του όχλου (μετά από πίεση ποίων;) να μη διώκονται οι σύγχρονοι βάρβαροι, μετατρέπει την κοινωνία της βίας σε πεδίο βολής του υποκόσμου και των κάθε μορφής «τρομοκρατών». Ημέρες άσκοπης βίας και νύχτες διάσπαρτων μολότοφ.

Το αναβλύζον μίσος των αδικημένων (ή αυτών που έτσι αισθάνονται) στρέφεται κατά παντός υπευθύνου (συχνά και ανεύθυνου), τον οποίο έχουν στοχοποιήσει (ή άλλοι τον προσφέρουν ως εξιλαστήριο θύμα). Το μίσος των διαφορών και των διαφορετικοτήτων, η βία της καθημερινότητας και η άρνηση του οίκτου για τον πλαϊνό οδηγεί σε μια προκρούστεια κοινωνία που δεν αντέχει και δεν ανέχεται τον άλλον.

Κι ύστερα έρχεται ο φόβος. Ο φόβος θυματοποίησης, ο φόβος μήπως γίνεις -γονιδιακά;- σαν τον πατέρα σου φονιάς, ο φόβος του δράστη που δεν μπορεί να αντέξει τους εφιάλτες των τύψεων. Ο συνδυασμός φόβων και φοβιών σε μια κοινωνία της διακινδύνευσης, της βίας του θεάματος, αλλά και του θεάματος της βίας, καταλήγει σε μια κοινωνία συνενοχής και ανελευθερίας.
Έμφοβοι πολίτες σε έμφοβη σχέση με την Πολιτεία: Από την πολιτική του φόβου (μίσος και φόβος ταυτόχρονα) κι από τη σαγήνη του φόβου στην αίσθηση αβοηθησίας.

Μπορεί η Δημοκρατία του φόβου να χρησιμοποιεί την πολιτική του φόβου, αλλά σιγά-σιγά ο φόβος διαβρώνει την ίδια τη Δημοκρατία.

Αυτό ας το κατανοήσουν όσοι «αριστερόχειρες» κυβερνώντες χρησιμοποιούν τον πολιτικό φόβο ως όπλο διακυβέρνησης.