Όσο ψυχοφθόρα κι αν είναι η κουβέντα με τις μειώσεις των συντάξεων και γενικότερα με το ασφαλιστικό, είναι μια κουβέντα που πρέπει να γίνει. Το θέμα όμως είναι προς ποια κατεύθυνση. Να γίνει έτσι όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια με τις κυβερνήσεις απλώς να διαπραγματεύονται σε ποιους και πόσο θα μειώσουν τις συντάξεις προκειμένου να εξοικονομηθούν μερικά εκατομμύρια για τα οποία διαπιστώνουμε μετά από λίγο ότι κι αυτά δε φτάνουν;

Ή ακόμα χειρότερα, να συζητούν αύξηση των εισφορών, επιβαρύνοντας το κόστος των επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα αυτές είτε να μειώνουν προσωπικό είτε ακόμα και να κλείνουν! @ Πρέπει λοιπόν να πάμε στην πηγή του προβλήματος και με τόλμη και αποφασιστικότητα να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα.

Η οποία βέβαια είναι η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, άρα και περισσότερες εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία. Προφανώς να θεωρηθεί αυτονόητη κι εύκολη η απάντηση. Αμ δε… Ποιος και για ποιο λόγο θα έλθει σε τούτη δω τη χώρα να επενδύσει τα ωραία του λεφτουδάκια, αφού βέβαια καταφέρει να ξεπεράσει τον κυκεώνα της γραφειοκρατίας, η οποία αρχίζει από το Υπουργείο και φτάνει μέχρι τον «οικείο» Δήμο για να πάρει έγκριση και στο τέλος να τον βρίζουν ως διαπλεκόμενο καπιταλιστή; Γιατί είναι εύκολο να ζητάς κοινωνική δικαιοσύνη, σοσιαλισμούς και άλλα τέτοια με τα λεφτά των άλλων!

Δηλαδή τζάμπα μάγκας… Η… μαγκιά, αν θέλετε, είναι να δημιουργήσεις πλούτο. Η διαχείριση είναι εύκολο πράμα, ο καθένας άλλωστε μπορεί να την κάνει @ Αρέσει δεν αρέσει, ο καπιταλισμός (και μην ανατριχιάζετε) δημιουργεί πλούτο, έστω κι αν δημιουργεί ανισότητες, αλλά δημιουργεί θέσεις εργασίας που ενισχύουν ασφαλιστικά ταμεία, ενώ με τους φόρους που εισπράττει το κράτος κάνει κοινωνική πολιτική όπου αυτό κρίνει.

Αυτό βέβαια το έχει καταλάβει το χρυσό παιδί, ο Αλέξης, προσπαθώντας «τσάτρα πάτρα» να μπολιάσει τον καπιταλισμό πρωτίστως στο (αριστερό) κόμμα του και στη συνέχεια την ελληνική κοινωνία. Αλλά με δειλά βήματα και με υποκρισίες δε γίνονται αυτά. Να προχωρήσουν άμεσα οι ιδιωτικοποιήσεις, να στηριχθούν οι λίγες επενδύσεις που υπάρχουν στη χώρα μας (ακόμα και η εταιρεία χρυσού στη Χαλκιδική), να δοθούν λιμάνια, αεροδρόμια και να λειτουργήσουν ως επιχειρήσεις, να μειωθούν οι ΔΕΚΟ…

Να υποστούμε δηλαδή ένα «επιχειρηματικό σοκ» για να πάρει μπρος η κοινωνία και να μπορέσει το κράτος όχι μόνο να βοηθήσει πραγματικά και ουσιαστικά τα φτωχά στρώματα τούτης της χώρας, αλλά και να βάλει τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης. Κι όλα αυτά τα πειράματα και οι θεωρίες περί σοσιαλισμών κ.λπ., κ.λπ. ας τ’ αφήσουν οι κυβερνώντες για τα αμφιθέατρα!

ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ...

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1981
Σεισμός στον Αγ. Ευστράτιο, ζημιές στα Χίδηρα

Ένας σεισμός 6,7 ρίχτερ στην περιοχή του Αγίου Ευστρατίου γίνεται ιδιαίτερα αισθητός στα νησιά της περιοχής, ιδιαίτερα στη Λέσβο. Επτά σπίτια καταρρέουν, ενώ 243 εμφανίζουν ρωγμές. Το χωριό όμως που πλήγηκε ιδιαίτερα ήταν τα Χίδηρα, όπου από τα 250 σπίτια κατέρρευσαν τα τέσσερα, ενώ 140 εμφάνισαν σημαντικές ρωγμές. Στη Μυτιλήνη έρχεται ο γενικός γραμματέας Δημοσίων Έργων Κώστας Γείτονας, ο οποίος ως επικεφαλής κλιμακίου επισκέπτεται το χωριό προκειμένου να διαπιστώσει τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν και να δώσει λύσεις.

ΕΙΠΕ

«Η προσφυγική κρίση και το μεταναστευτικό -πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε όλοι μας- δεν είναι ένα παροδικό φαινόμενο».
Χριστιάνα Καλογήρου, περιφερειάρχης Β. Αιγαίου («ΕΜΠΡΟΣ»)

ΑΤΖΕΝΤΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ 2/12
- Εικοσιτετράωρη απεργία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ).
- Απεργία δημοσιογράφων.
- Συζήτηση για το μεταναστευτικό από τους ιατρούς ΕΣΥ Λέσβου στο Σύλλογο Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (Ικτίνου 2) στις 6:30 μ.μ.
- Εθελοντική αιμοδοσία στη σχολή ΕΠΑΣ ΟΑΕΔ.
- Παρουσίαση βιβλίου «Τα Ζύγια» του Γ. Καλλοντζή στο «Δίαυλο» στις 7 μ.μ.

ΠΕΜΠΤΗ 3/12
- Γενική απεργία της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
- Πρόγραμμα «Σκυτάλη» στο ΦΟΜ στις 8 μ.μ.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4/12
- Πρώτη πληρωμή Ενιαίας Ενίσχυσης στους αγρότες.
- «Σταγόνες Σοφίας, παραμυθία σε δύσκολους καιρούς» στη Βιβλιοθήκη Μυτιλήνης στις 7 μ.μ.

ΣΑΒΒΑΤΟ 5/12
- Συγκέντρωση με αίτημα «Να πέσει ο φράχτης του Έβρου» στα Κεντρικά Λύκεια στις 6:30 μ.μ.
- Ημερίδα με θέμα «Η τέχνη της φωτογραφίας σαν Επαγγελματική Ευκαιρία» στο Επιμελητήριο Λέσβου στις 5 μ.μ.
- Εθελοντική αιμοδοσία στα Δάφια στο Πολιτιστικό Κέντρο το απόγευμα.
- «Τα παραμύθια είναι πουλιά και έχουν φτερά» στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πολιχνίτου στις 11:00 μ.μ.

ΚΥΡΙΑΚΗ 6/12
- Εθελοντική αιμοδοσία στη Στύψη στο Ιατρείο το πρωί.
- Οι Σύλλογοι Καλλονιατών & Αγίας Παρασκευής, υπό την αιγίδα της ΟΛΣΑ, διοργανώνουν ημερίδα με θέμα το «φαινόμενο» του ορνιθολογικού πλούτου του Κόλπου Καλλονής στην αίθουσα Κωνσταντινουπολιτών, Σούτσου & Λ. Αλεξάνδρας.

ΑΠΟΨΕΙΣ

Επισφαλή ταξίδια
του Ashley Gilbertson
(«The New York Times»)
 
Πρόσφατα πέρασα τρεις εβδομάδες φωτογραφίζοντας την προσφυγική κρίση στην Ελλάδα, τα Βαλκάνια και τη Γερμανία σε αποστολή για τη Γιούνισεφ. Στις βραχώδεις ακτές του ελληνικού νησιού της Λέσβου οι άνθρωποι έβγαιναν τρέχοντας από τις βάρκες για να τους καλωσορίσει ένα εξειδικευμένο γκρουπ αφοσιωμένων και παθιασμένων εθελοντών. Σχεδόν 700.000 πρόσφυγες έχουν φτάσει στη χώρα φέτος, έχοντας κάνει το επικίνδυνο πέρασμα μέσω θαλάσσης από την Τουρκία.

Αλλά ενώ οι κυβερνήσεις και οι ΜΚΟ γενικά έχουν εξελιγμένα συστήματα για τη διαχείριση των πληθυσμών που αντιμετωπίζουν επείγουσες καταστάσεις στις αναπτυσσόμενες χώρες, οι μεγάλες διεθνείς οργανώσεις έχουν να επιδείξουν μόνο περιστασιακές παρεμβάσεις.

Οι εθελοντές -πολλοί στις διακοπές τους από όλη την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες -συμπλήρωναν τα κενά.

Μερικοί απ’ αυτούς είχαν ιατρική εκπαίδευση. Ένα γκρουπ Ισπανών ναυαγοσωστών περιπολούσε στην ακτή και βουτούσε στα παγωμένα νερά προκειμένου να σώσει ανθρώπους. Κάποιοι μοίραζαν σάντουιτς που έφτιαχναν όλη τη μέρα και άλλοι μοίραζαν στεγνά ρούχα που είχαν συγκεντρωθεί από πόλεις και προάστια των χωρών τους.

«Καλώς ήρθατε στην Ευρώπη» φώναζαν οι εθελοντές, αγκαλιάζοντας ανακουφισμένους πρόσφυγες. Υπήρχε πολύ κλάμα. Τα παιδιά πρώτα, ύστερα οι γονείς, σκεπάζονταν με μεταλλικές κουβέρτες. Τους παρέχονταν ιατρική βοήθεια και ενημέρωση για τα επόμενα στάδια της μετακίνησής τους.

Αυτή η καλή υποδοχή τους είναι η μόνη θαλπωρή σε ένα κρύο και κουραστικό ταξίδι. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ανάπηροι, ηλικιωμένοι -όλοι αδιάκριτα- στοιβάζονται, με ουρλιαχτά σε ξένες γλώσσες, ο ένας πάνω στον άλλο σε ασφυκτικά γεμάτα βαγόνια, οδηγούνται σε λεωφορεία από διμοιρίες αστυνομικών με πλήρη κατασταλτικό εξοπλισμό, κρατούνται συνταγμένοι σε γραμμές ή σε απόσταση από συνοριακούς φράχτες από την αστυνομία με τη χρήση δακρυγόνων και γκλοπς, υποχρεώνονται να περιμένουν κάθε φορά σε βρόμικα, περιφραγμένα κέντρα προσωρινής κράτησης και γενικά αντιμετωπίζονται ως ανεπιθύμητοι ή ακόμη χειρότερα ως εγκληματίες.
Περίμενα σκηνές θλίψης, απελπισία και ψυχολογικές διαταραχές.

Με έκπληξη ανακάλυψα τις πολλές στιγμές ανακούφισης, ακόμη και χαράς, καθώς οι πρόσφυγες δημιουργούσαν δεσμούς και μοιράζονταν τις δυσκολίες. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό ότι μπορέσαμε να γίνουμε μάρτυρες όλων αυτών των πλευρών της ιστορίας του ταξιδιού των προσφύγων.

Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στην τρομαχτική εκείνη νύκτα του Παρισιού να μειώσει τα αισθήματα ανθρωπισμού και ευθύνης μας.