Εκτενές ρεπορτάζ της γερμανικής εφημερίδας TAZ αναφέρεται για άλλη μια φορά στο κέντρο υποδοχής και ταυτοποίησης προσφύγων στη Μόρια. «Όταν άνοιξε η Μόρια το 2013 προοριζόταν για φυλακή προσφύγων» επισημαίνει.

«Αλλά κάποια στιγμή έπρεπε οι αρχές να ανοίξουν τον καταυλισμό. Έπρεπε να φιλοξενηθούν πάρα πολλοί άνθρωποι. Επίσημα υπάρχουν 3.000 θέσεις, αλλά τον περασμένο Οκτώβριο εδώ ζούσαν περίπου 10.000 άνθρωποι. Σήμερα ζουν σύμφωνα με στοιχεία 4.390, εκ των οποίων 285 ασυνόδευτοι ανήλικοι».

Το ρεπορτάζ της Die Tageszeitung περιγράφει τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων στη Μόρια, καταγράφοντας μαρτυρίες τους. «Οι περιγραφές είναι παρόμοιες: πούλησαν τα πάντα για να φτάσουν εδώ, αρρώστησαν, έπρεπε να περιμένουν. Κάθε μέρα περιμένουν μια ώρα για φαγητό. Και ένα μήνα για γιατρό. Ένα χρόνο για τη συνέντευξη για το άσυλο. Μεγάλη αναμονή ακόμη και για τους ενήλικες. Αλλά πάνω από το ένα τρίτο στη Μόρια είναι παιδιά. Χάνουν πολύτιμο χρόνο. Σχολείο δεν υπάρχει, μόνο μια ελβετική ΜΚΟ οργανώνει μαθήματα. Το μόνο που γίνεται γρήγορα είναι οι επαναπροωθήσεις. Όποιος θέλει να επιστρέψει εκεί από όπου ήρθε, μπορεί να πάει σε ένα γραφείο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ και σύντομα μπορεί να πετάξει» αναφέρει το ρεπορτάζ.

Σύμφωνα με την Καρολίν Βίλεμεν από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα «η κατάσταση είναι αποτέλεσμα της ευρωπαϊκής πολιτικής». Όπως λέει χαρακτηριστικά, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι άρρωστοι όχι μόνο επειδή έχουν έρθει από εστίες κρίσης και είχαν δύσκολο ταξίδι, αλλά και επειδή αρρωσταίνουν στη Μόρια. Σύμφωνα με τους ΓΧΣ «ένα στα τέσσερα παιδιά ή έφηβοι, τα οποία ξεκίνησαν θεραπείες με τους γιατρούς του διεθνούς οργανισμού αρωγής, σκέφτηκαν ή προσπάθησαν να αυτοκτονήσουν».

Η ΤΑΖ σημειώνει επίσης ότι παρά το ότι η ελληνική κυβέρνηση επιθυμεί την κατανομή των προσφύγων και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες «στην ΕΕ δεν υπάρχει πλειοψηφία για έναν τέτοιο μηχανισμό κατανομής. Η Κομισιόν θέλει τα λεγόμενα hotspot όχι μόνο για λόγους καταγραφής. Ο κίνδυνος να παραμείνουν εκεί πρόσφυγες επί μακρόν επιτελεί και μια ακόμη στρατηγική λειτουργία. Πρέπει να τους αποτρέψει. Κι αυτό γιατί το Αιγαίο εξακολουθεί να είναι μια από τις δημοφιλέστερες οδούς διαφυγής».

Από την άλλη πλευρά, όπως παρατηρεί τέλος η εφημερίδα, «ούτε η Ελλάδα θέλει να χορηγήσει άσυλο. Είναι μια παράδοξη κατάσταση. Αντί μιας κανονικής διαδικασίας ασύλου, ελέγχεται αν η Τουρκία θα είναι για τους πρόσφυγες ασφαλής χώρα.» Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα «οι άνθρωποι να παραμένουν για χρόνια στα νησιά πριν επιτραπεί η μεταφορά τους στην ηπειρωτική Ελλάδα και αφεθούν έτσι μόνοι τους. Ένα μέρος προσπαθεί να διαφύγει, για παράδειγμα προς τη Γερμανία. Αλλά με νόμιμο τρόπο αυτό είναι σχεδόν αδύνατον».