Μνήμη Στρατή Μολίνου. 

(1940 - 2024) 

Δίκαιος κι ίσιος σ' όλες του τες πράξεις.... 

Ναι αυτός ήταν ο Στρατής, που μίσεψε κι αυτός στους ατέρμονες ασφοδέλους της Αχερουσίας και φτώχυνε, ακόμα πιο πολύ, την μικρή συντροφιά μας, που χρόνια τώρα στο Ουζερί του Ανδρέα κι αργότερα στο Αθηναϊκόν βαρταλαλούσε, μεταξύ ούζου και Μυτιληνιών μεζέδων, παίζοντας και γελώντας και ενίοτε και σκυλοκαυγαδίζοντας, για θέματα κοινού ενδιαφέροντος, λογοτεχνικού συνήθως περιεχομένου, αλλά και του στιγμιαίου εκείνου κουτσομπολιού, που γεννά η ενυπάρχουσα σε κάθε Λέσβιο σκωπτική διάθεση! Αλλά, και με την δια ροπάλου, απαγόρευσιν του σχολιασμού της πολιτικής επικαιρότητας. 

Ο Στρατής, που η λογοτεχνική του παρουσία στην πνευματική ζωή της Μυτιλήνης, δεν θα περάσει απαρατήρητη, στάθηκε ισάξιος συνεχιστής των σημαντικών πνευματικών ανθρώπων του νησιού μας. Κι είναι ο μοναδικός ίσως που καθιερώνει και την λεγόμενη αστική λαογραφία, με το ανεπανάληπτο κείμενο του, για « Τς ζ' τιαν' » της πόλης μας, που κάποτε κοσμούσαν τον αστικό ιστό της! Είναι περίεργο, πως την πνευματική ζωή αυτού του τόπου, τελικά την υπηρετούν αλλά και την καθορίζουν κατά τρόπο μοναδικό θα έλεγα, και άνθρωποι που δεν είναι αναγκαστικά φιλόλογοι, αλλά που έχουν μέσα τους, αυτήν την ένθεη ανάγκη να εκφραστούν και να μιλήσουν με τον εξαίσιο γραφτό τους λόγο. Και είναι πολλοί. Είναι αυτοί που στηρίζουν με το πολύτιμο και πολύτομο, πολλές φορές έργο τους, τη Λεσβιακή Άνοιξη που δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ, γιατί «πάντα του χώμα της Λέσβου θα χουχλατσεί»..... κατά τον ανεπανάληπτο δημιουργό της, τον Στρατή Αναστασέλλη. 

Ο Στρατής, εδώ και πολλά χρόνια, ξετύλιξε το λογοτεχνικό του ταλέντο και μας έδωσε πολύτιμο έργο που θα μείνει στην λογοτεχνική ιστορία του ανήσυχου νησιού μας. Μονάχα ποιήματα δεν μας άφησε. Αλλά ποιητής της ζωής ο ίδιος, αγκάλιασε με τον λόγο του όλα τα είδη της λογοτεχνίας. 

Δεν θα μιλήσω τούτη την στιγμή για το έργο του. Αλλά μονάχα για τον άνθρωπο Στρατή. Την μοναδική του ευγένεια και αρχοντιά και την γενναιοδωρία του, ίδιον των ανθρώπων με την μεγάλη καρδιά! 

Όχι ιδιαίτερα ανοιχτός. Με την σοβαρότητα και το λεπτό του χιούμορ, που εύστοχα ξεδίπλωνε, όταν άφηνε ελεύθερο τον εαυτό του να μιλήσει και να διηγηθεί στιγμές του πολυκύμαντου βίου του, σου έδινε πάντα την εντύπωση του αληθινού και καλού φίλου, που δεν έχει τίποτα να κρύψει . Ήταν υπέρμετρα ειλικρινής, σε σημείο που μπορούσες και να τον παρεξηγήσεις. Πότε όμως δηκτικός .  

Βίωσε από μικρός την ορφάνια του πατέρα κι αυτό τον σημάδεψε σ όλη του τη ζωή. Κι όμως, παρά την λατρεία που είχε στην πολύτιμη μάνα του, δεν κρεμάστηκε πότε από τα "φουστάνια" της. Και την σκιαγραφεί ωραία στα βιβλία του, όπως όταν μας περιγράφει ένα ταξίδι τους στον Βόλο, όταν ήταν μικρό παιδί και έμμεσα μας δίνει και εικόνες, της τότε εμφυλιακής Ελλάδας.  

Τελευταία, μέσα από το διαδίκτυο, αναπτύξαμε και μιαν άλλης μορφής πνευματική επικοινωνία, με σπαρταριστούς διαλόγους, όπου η πολιτική μας αντιπαράθεση γινόταν παιχνίδι και πείραγμα, χωρίς όμως ποτέ και να γίνει και η αφορμή ενός τσακωμού. Αυτό το πείραγμα, ήδη άρχισε να μου λείπει.  

Ανοίγοντας τον υπολογιστή μου, αυτό το μοναδικό πια για μένα είδος επικοινωνίας, με τους λιγοστούς ανθρώπους που επικοινωνώ, το πρώτο που αντίκριζα, ήταν το όνομα του Στρατή .  

Τώρα εκείνος έφυγε και έμεινε το όνομα του, μετέωρο και αέρινο! Και μ' άφησε μια ανείπωτη θλίψη, γιατί κακά τα ψέματα ... 

" Οι άνθρωποι ζουν όταν βρίσκουν μια θέση στην καρδιά των άλλων".  

Και τώρα αυτή η καρδιά δεν υπάρχει.... 

Vete, duerme, vuela , reposa¡ Tambien se muere el 

mar! 

Πήγαινε Στρατή, κοιμήσου, πέταξε, αναπαύσου. Ακόμα κι η θάλασσα πεθαίνει... 

Καλή αντάμωση! 

Βάσος Ι. Βόμβας 

Για το βιβλίο Μιχάλη Στ. Λημναίου «Αναρτήσεις κι αποτυπώματα» 

Ερευνητής, φυσιοδίφης, λαογράφος, αυτοδιοικητικός και τώρα συγγραφέας ο μηχανολόγος- ηλεκτρολόγος Μιχάλης Σταύρου Λημναίος. Ξεκίνησα να μελετήσω το πρώτο του βιβλίο. Με κράτησε με αμείωτο ενδιαφέρον πολλές ώρες. Διάβαζα και ζούσα τα γραφόμενα. Σαν να ήταν δικές μου σκέψεις και βιώματα.  

Αρχικά ο συγγραφέας ξεκινά με τις παραδόσεις του χωριού του, της Αγίας Παρασκευής. Έζησα ξανά μέσα από τις γλαφυρές περιγραφές, όσα μού διηγούνταν οι μαθητές μου υπηρετώντας στα Εκπαιδευτήρια της Αγίας Παρασκευής. Για τα αγορίστικα παραδοσιακά παιχνίδια, για τις ασχολίες των απλών ανθρώπων, των ξωχάρηδων , μα και για τα μισοξεχασμένα, σήμερα, εργαλεία τους. Λέξεις λησμονημένες, κόποι και μόχθοι μιας ζωής.  

Μάς δίνει ακόμη ο φιλόπονος ερευνητής στιγμιότυπα από τις μέρες που βάζουμε τα γιορτινά μας για εκδηλώσεις συνδεδεμένες με τον εθνικό, το θρησκευτικό , τον κοινωνικό βίο. Και για να ευθυμήσουμε αποτυπώνει πραγματικές ιστορίες από την καθημερινή ζωή των Αγιαπαρασκευωτών, σαν εκείνη με τον «Αμπελουργό» ή « το στοίχημα». 

Και από το στενό κύκλο του χωριού μάς πηγαίνει σε ταξίδια σε αξιοθέατα του νησιού μας ή στο εξωτερικό με απαράμιλλη περιγραφική δεινότητα. Μα και πάλι αναρτήσεις κι αποτυπώματα από τη φύση του χωριού. Σκαρφαλώνω κι εγώ με τον αφηγητή στην απιδιά με τα πεντανόστιμα «κρυστάλλια» ή τρέχω να χαρώ τον κάμπο με τις κόκκινες παπαρούνες στα Μέσσα. Στο χωράφι με τα κίτρινα σαφράνια. Στο «Καντρί» με τα αλωνίσματα και τα ψαρέματα. 

Μα και σε πολιτιστικές εκδηλώσεις μάς κάνει θεατές και ακροατές ο πολυγραφότατος Μιχάλης Λημναίος. Σαν να ακούμε τα γέλια από τα σκωπτικά στιχάκια του κλήδωνα. Να απολαμβάνουμε ρομαντικά με το φεγγαρόφωτο μια συναυλία στο Υδραγωγείο της Μόριας. 

Έχουν όμως και οι μνήμες προσφιλών προσώπων την ανάρτηση: για το φίλο Νίκο Θεολόγο, μια ιστορία με τον Αρχιμανδρίτη Νικόδημο Παυλόπουλο, μα και μουρίτ’κα καμώματα με τη ρίγανη. Αφού είμαστε, βέβαια, στο νησί του ούζου μάς κατατοπίζει ο φίλος Μιχάλης , πως το «ΟΥΖΟ ΑΣΣΟΣ» ήταν των αδελφών ΛΗΜΝΑΙΟΥ, θείων του . Αλλά και το οργανοποιείο «Χαλιός», που συναντούμε περιδιαβαίνοντας την Κουμιδιά στη Μυτιλήνη, στεγάζει το μεράκι του συνταξιούχου Αγιαπαρασκευώτη εκπαιδευτικού. Αλλά και ο ίδιος ο αφηγητής, σαν καλός νοικοκύρης, περιμάζεψε στην αυλή του κι έδωσε ζωή στον παλιό μύλο- κειμήλιο οικογενειακό. Συντήρησε όμως και το παλιό μπαούλο δίνοντας νόημα στις αργόσυρτες ώρες της καραντίνας. 

Με αυτά και άλλα πολλά, που αφήνω στην περιέργεια και τη φιλομάθεια του αναγνώστη, ταυτίστηκα με τα γραφόμενά σου, φίλτατε Μιχάλη.  

Μη σταματήσεις να γράφεις. Σε εκτίμησα ακόμα πιο πολύ. Θα γίνω σε πολλά καλύτερη μέσα απ’ αυτά που διάβασα στο βιβλίο σου. 

Κλεονίκη Β. Μαρμάρου 

Φιλόλογος